Hiacynt (roślina)

Z Wikipedii

Hiacynt
Hiacynt wschodni
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	jednoliścienne
Rząd	amarylkowce
Rodzina	hiacyntowate
Rodzaj	hiacynt
Nazwa systematyczna
Hyacinthus L.

Hiacynt (Hyacinthus L.) – rodzaj bylin wieloletnich należący do rodziny hiacyntowatych. Pochodzą z Azji Mniejszej.

Spis treści 1 Charakterystyka 2 Zastosowanie 3 Systematyka 4 Ciekawostki 5 Przypisy

[edytuj] Charakterystyka

Łodyga

Głąbik wysokości 20 - 30 cm.

Liście

Równowąskie.

Kwiaty

Zebrane w grona, czerwone, różowe, pomarańczowe, łososiowe, żółte, fioletowe, białe, niebieskie. Okres kwitnienia przypada od kwietnia do maja. Liczba dzwonkowatych kwiatów w gronie zależy między innymi od wielkości cebuli. Duże cebule mogą wyprodukować 16-20 kwiatów. Do uprawy ogrodowej najlepiej nadają się hiacynty o kilkunastu kwiatach w kwiatostanie. Hiacynty mają charakterystyczny, upajający zapach, który był czynnikiem determinującym sukces tego rodzaju w uprawach ogrodowych i uprawie we wnętrzach. Zapach ten często jest opisywany jako mocny i ciężki.

Organ spichrzowy

Cebula o barwie łuski okrywającej białej (odmiany białe, kremowe i żółte) lub jasnopurpurowe do ciemnopurpurowofioletowych u pozostałych odmian.

[edytuj] Zastosowanie

Roślina ozdobna

hiacynty należą do najpopularniejszych roślin ogrodowych stosowanych na rabaty i obwódki. Powodami popularności jest bardzo szeroka gama kolorów, zapach, łatwość uprawy.

Rozmnażnie

rozmnażanie hiacyntów nie należy do najprostszych. W produkcji wykorzystuje się duże zdolności regeneracyjne tych roślin (podobnie jak lilii czy szachownic). Hiacynty rozmnaża się przez nacinanie lub drążenie piętki cebul w celu zniszczenia stożka wzrostu. W miejscach zraniena, po letnim przechowywaniu zawiązują się małe cebulki, które są gotowe do kwitnienia po trzech, czterech latach. Amatorsko rozmnaża się je z cebul przybyszowych, choć można je rozmnażać z nasion, ale otrzymuje się rośliny o niejednolitych cechach (kwitną dopiero w szóstym roku).

Uprawa

Cebule wykopuje się z ziemi pod koniec czerwca, gdy liście zaczynają podsychać. Osuszone cebule przechowuje się w chłodnym i przewiewnym miejscu. Wsadza się je we wrześniu na głębokości kilkunastu centymetrów uważając, by wsadzić je w odpowiednią stronę. Cechą charakterystyczną jest piętka, która winna być skierowana ku dołowi. Rozstawa - zależna od wielkości cebul. Ziemia powinna być żyzna o odczynie obojętnym z przyswajalnym wapniem, choć rośliny te tolerują niemal wszystkie warunki z wyjątkiem skrajnie kwaśnych lub o wysokim poziomie wód gruntowych. Stanowisko powinno być nasłonecznione, a jeśli nie da się uniknąć cienia, to powinien on być lekki. Miejsce nie powinno być narażone na silne wiatry. Do uprawy w doniczkach najlepiej nadają są hiacynty o krótkiej, sztywnej łodydze.

Historia uprawy

pierwotnie hiacynty rosły w rejonie basenu Morza Śródziemnego, głównie w Turcji. Gatunki pochodzące od przodków zostały nazwane hiacyntami wschodnimi (Hyacinthus orientalis). Uprawa hiacyntów w Holandii sięga 400 lat wstecz. Na terenach starożytnego Rzymu i Grecji były już znane. Wiek XVII i XVIII to okres wielkiej "hiacyntowej prosperity". W tamtym okresie pojedyncze cebule można było sprzedać za 300 dolarów, co było niebagatelną sumą na owe czasy.

[edytuj] Systematyka

Pozycja rodzaju w systemie Reveala Gromada okrytonasienne, podgromada Magnoliophytina, klasa jednoliścienne, podklasa liliowe, nadrząd Lilianae Takht., rząd amarylkowce, rodzina hiacyntowate, podrodzina Hyacinthoideae Link., plemię Hyacintheae Dumort, podplemię Hyacinthinae Parl.^[1]

Gatunki:

Rodzaj liczy trzy gatunki, przy czym H. litwinowii i H. transcaspicus są czasem umieszczane w rodzaju Hyacinthella Schur, co powoduje, że rodzaj hiacynt staje się monotypowy.

• Hyacinthus litwinowii
• Hyacinthus orientalis L. – hiacynt wschodni, w Polsce uprawiany
• Hyacinthus transcaspicus

Odmiany

Uprawianych jest około 100 odmian hiacyntów, ale mniej niż 25 stanowi 90 proc. całej światowej produkcji. Hiacynty są często sadzone w grupach 3-5 na jednej rabacie lub w większych grupach, jednokolorowe lub wielokolorowe.

• Ciemnoniebieskie
• ‘Amethyst’ - purpurowofioletowy
• ‘Amsterdam’ - karminowy
• ‘Anna Liza’
• ‘Atlantic’
• ‘Blue Jacket’
• ‘Delft Blue’ - porcelanowoniebieski
• ‘Jan Bos’ - karminowy, powszechnie określany jako czerwony
• 'Splendid Cornelia’ - karminowy
• Różowe
• ‘Anna Marie’
• ‘Fondant’
• ‘Lady Derby’ - bladoróżowa
• ‘Marconi’ - ciemnoróżowy
• ‘Pink Pearl’ - różowy
• Żółte
• ‘City of Haarlem’ - ciemnokremowy
• Pomarańczowe
• ‘Gypsy Queen’ - łososiowopomarańczowy
• Białe
• ‘Carnegie’ - kwiaty duże
• ‘L’Innocence’ - kwiaty drobne, ale gęste
• ‘White Pearl’
• Pełne (o podwójnych działkach kielicha)
• 'Chestmint Flower' - jasnoróżowe
• 'General Koëhler' - jasnoniebieska
• 'Hollyhock’ - karminowe
  • 'Madame Sophie' - biała
  • 'Sunflower' - kremowa

Kolory i kształty kwiatostanów wszystkich wymienionych odmian są wyjątkowe, ale na szczególną uwagę zasługują ‘Hollyhock’ o podwójnych kwiatach, żółte ‘City of Haarlem’, białe ‘Carnegie’ i ostatnio wyhodowany łososiowo-pomarańczowy ‘Gypsy Queen’

[edytuj] Ciekawostki

Hiacynt występuje w jednym z greckich mitów o Hiakintosie.

[edytuj] Przypisy

1. ↑ Reveal James L. System of Classification. PBIO 250 Lecture Notes: Plant Taxonomy. Department of Plant Biology, Universyty of Maryland, 1999 Systematyka rodzaju hiacynt wg Reveala. [dostęp 20 marca 2007].