Hieronim Bonaparte

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Książę Hieronim Bonaparte (Jérôme Bonaparte), ur. 15 listopada 1784 w Ajaccio, zm. 24 czerwca 1860 na zamku Villegenis koło Paryża) – najmłodszy syn Carlo Maria Buonaparte i Letycji Buonaparte, brat Józefa Bonaparte, Napoleona I, Ludwika Bonaparte i Lucjana Bonaparte. W latach 1807-1813 był królem nowoutworzonego Królestwa Westfalii.

Hieronim Bonaparte jako król Westfalii

[edytuj] Pobyt w USA

Hieronim otrzymał edukację we flocie i udał się w 1801 z ekspedycją swego szwagra gen. Leclerca na Haiti, skąd w 1802 wysłano go z depeszami do Francji. Ścigany przez angielską flotę schronił się w USA, gdzie osiadł w Baltimore. Poznał tam i poślubił w 1803 córkę miejscowego kupca - Elisabeth Patterson (1785-1879), z którą miał syna Hieronima Napoleona Bonaparte-Pattersona. Syn tego ostatniego, Charles Joseph Bonaparte (1851-1921), uznawany za twórcę FBI (1908), był na początku XX wieku ministrem sprawiedliwości i prokuratorem generalnym USA.

[edytuj] Powrót do Francji

Brat Hieronima - Napoleon I nie uznał małżeństwa i pod jego presją Hieronim wziął w 1805 rozwód i powrócił do Francji. Napoleon wynagrodził go tytułem Cesarskiej Wysokości i stopniem admiralskim. Hieronim brał udział w wojnie z Prusami w 1807 roku i korpus przez niego dowodzony okupował Śląsk. Traktat tylżycki stworzył z księstwa Brunszwiku, Elektoratu Hesji - Kassel oraz z obszarów należących do księstwa Hanoweru i do Prus nowe Królestwo Westfalii ze stolicą w Kassel, którego koronę otrzymał Hieronim (18 sierpnia 1807), rządząc tam jako Hieronymus I.

22 sierpnia 1807 w Fontainebleau po raz drugi ożenił się, tym razem z Katarzyną Wirtemberską (1783 - 1835) - córką króla Fryderyka I, z którą miał czworo dzieci Wyróżnili się później Napoleon Józef i Matylda.

[edytuj] Król Westfalii

Pogodny, wesoły i dobroduszny król Hieronim — zwany König Lustig (do dziś w dialekcie westfalskim słowo schromm, pochodzące od Jérōme, oznacza wesołka, żartownisia) — był bardzo popularny w Westfalii; za jego rządów przeprowadzono wiele reform, (m.in. zniesiono pańszczyznę), które były wzorem dla innych państw Związku Reńskiego. W czasie zmierzchu ery napoleońskiej brał udział w kampanii rosyjskiej 1812 roku i bitwach pod Quatre-Bras i Waterloo. Po ostatecznej klęsce Napoleona Królestwo Westfalii rozwiązano 26 października 1813. Hieronim uzyskał u teścia w 1816 tytuł księcia Monfort i osiedlił się najpierw w Austrii, potem w 1827 roku w Italii. Do ojczyzny powrócił po przejęciu władzy przez bratanka, Ludwika Napoleona. Początkowo był gubernatorem Kościoła Inwalidów, w 1850 został mianowany marszałkiem Francji i marszałkiem senatu.

W roku 1853 zawarł trzecie małżeństwo z włosko-hiszpańską arystokratką — Justyną Pecori-Suárez, markizą Bartolini-Bardelli (1811–1903) — które pozostało bezdzietne. Pochowany jest w Kościele Inwalidów.