Huor
Z Wikipedii
Huor – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Pojawia się w Silmarillionie. Wzmianki na jego temat znajdują się w Niedokończonych opowieściach.
- W angielskim oryginale – Huor
- Przekład Marii Skibniewskiej – Huor
- Przekład Pauliny Braiter i Agnieszki Sylwanowicz – Huor
- Przekład Radosława Kota – Huor
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Huor (ur. 444 rok Pierwszej Ery – zm. 473 rok Pierwszej Ery)[1] – Adan z Trzeciego Rodu Edainów. Był synem Galdora i Harethy, młodszy brat Húrina.
Wraz z bratem przez pewien czas wychowywał się w Brethilu, u wuja Haldira. Mimo młodego wieku (13 lat), wziął udział w jednej z bitew Haladinów z orkami. Podczas tejże walki, obaj bracia zostali odcięci do reszty swoich towarzyszy. Musieli uciekać przed orkami aż do brodu Brithiach. Nie dostali się do niewoli, bowiem pomocy udzielił im sam Ulmo. Gęsta mgła uniosła się znad rzeki i ukryła ściganych przed wzrokiem wrogów, dzięki czemu uciekli[2] do Dimbaru. Błąkających się wśród pustkowi i szczytów Crissaegrimu, wypatrzyły orły Thorondora i zaniosły do Gondolinu. Tam przez blisko rok Huor i Húrin, przebywali otoczeni opieką oraz życzliwością króla Turgona. Ostatecznie jednak wyprosili u monarchy by ich wypuścił. Obaj złożyli przysięgę, iż nie wyjawią nikomu położenia Gondolinu i orły zaniosły ich do Dor-lóminu. W następnych latach, po powrocie do domu, Huor niewątpliwie oczestniczył w walkach z wojskami Morgotha. Wyróżniał się wzrostem i był jednym z najwyższych ludzi swoich czasów. W 473 roku Pierwszej Ery poślubił Ríanę, córkę Belegunda. Zaledwie dwa miesiące potem wyruszył razem z Húrinem na bitwę Nirnaeth Arnoediad. Walczył w tej batalii bardzo mężnie. Wespół z bratem nakłonił Turgona do odwrotu gdy klęska była już przesądzona. Wypowiedział wtedy prorocze słowa: Widzę to, królu, oczyma śmierci. Rozstaniemu się tutaj na zawsze i nigdy już nie ujrzę białych ścian twojego grodu, lecz z ciebie i ze mnie weźmie początek nowa gwiazda 2 (słowa te dotyczyły ocalenie elfów i ludzi przez Eärendila, wnuka Huora i Turgona). Wraz z Húrinem, na czele resztek ludzi z Dor-lóminu, osłaniał odwrót wojsk Gondolinu. Desperacko i do końca bronili oni pozycji przy moczarach Serech. Huor zginął, zraniony w oko, zatrutą strzałą.
Jego synem (pogrobowcem) był Tuor.
Imię Huor pochodzi z języka sindarin.
