Interferon

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Interferon (IFN, ATC: L 03 AB) - substancja pochodzenia białkowego (dokładniej glikoproteid), która wpływa hamująco na proces produkcji większości białek, w tym wirusowych w komórkach.

Interferony:

typ I działa na receptory IFNAR-1 i IFNAR-2 wywołując zahamowanie proliferacji, przy jednoczesnym zwiększeniu ekspresji genów głównego układu zgodności tkankowej MHC klasy I:
- IFN-α: produkowany przez leukocyty - lek antywirusowy i przeciwnowotworowy
- IFN-β: produkowany przez fibroblasty - potencjalny lek przeciw stwardnieniu rozsianemu
- IFN-κ: produkowany przez keranocyty
- IFN-λ: produkowany przez leukocyty
- IFN-ω: produkowany przez leukocyty

typ II działa na receptory IFNGR-1 i IFNGR-2, działa synergistycznie z IFN typu I tj. hamuje proliferację, zwiększając jednocześnie ekspresję genów MHCI i MHCII. Ponadto działa chemotaktycznie na makrofagi, komórki NK i limfocyty T. Przedstawicielem (jak dotąd jedynym) jest IFN-γ.

Interferony są nieswoiste względem patogenu, lecz swoiste gatunkowo (np. interferony zwierzęce nie działają na komórki ludzi).

Receptory interferonów indukują kinazy tyrozynowe JAK-1 i JAK-2, które aktywują docelowe miejsce ISRE w jądrze komórkowym. Powoduje to transkrypcję od 50 do 100 genów. W efekcie dochodzi do:

aktywacji kinazy białkowej o masie 67 kDa, która fosforyluje eIF-3 co hamuje translację mRNA zarówno komórkowego jak i wirusowego.
hamowanie syntetazy 2'->5' oligoadenylowej i aktywacja rybonukleazy powoduje rozkładanie istniejącego mRNA
odporność komórki na infekcję wirusem - mechanizm niepewny

Zobacz też: przegląd zagadnień z zakresu biologii.