Izomeria optyczna
Z Wikipedii
Izomeria optyczna, rodzaj izomerii konfiguracyjnej, która polega na występowaniu dwu różnych odmian postaci niektórych związków chemicznych, które nie różnią się niczym oprócz tego, że stanowią swoje wzajemnie nienakładalne odbicie lustrzane. Pary takich izomerów nazywa się enancjomerami a ich istnienie jest związane z cechą związków chemicznych zwaną chiralnością. Czasami do izomerów optycznych zalicza się również diastereoizomery, które nie są jednak swoimi odbiciami lustrzanymi.
Niektóre cząsteczki chemiczne, mimo że posiadają taką samą liczbę tych samych atomów powiązanych tymi samymi wiązaniami chemicznymi, różnią się między sobą drobnymi szczegółami budowy przestrzennej. Zjawisko to jest nazywane izomerią optyczną - gdyż znaczna liczba takich izomerów, mimo że strukturalnie identyczna, skręca światło spolaryzowane w przeciwnych kierunkach, a także w niektórych przypadkach tworzy enancjomorficzne kryształy. W trakcie wieloletnich badań okazało się także, że takie izomery wykazują często diametralnie różną aktywność biologiczną.
Zjawisko izomerii optycznej, a ściśle występowanie dwóch form enacjomerycznych, zostało odkryte przez Ludwika Pasteura pod koniec XIX wieku, który zauważył, że sztucznie otrzymany kwas winowy, w odróżnieniu od naturalnego, krystalizuje na dwa różne sposoby.
Oprócz enancjomerów, które zazwyczaj, choć też nie zawsze wykazują różną skręcalność światła, istnieją także inne steroizomery, które nie wykazują różnej skręcalności i które są nazywane diastereoizomerami.
Zobacz też: chiralność cząsteczek, izomeria, izomeria strukturalna, izomery geometryczne
