Jakub Działyński
Z Wikipedii
Jakub Działyński herbu Ogończyk (ur. 1709, zm. 21 grudnia 1756 w Działyniu), wojewoda malborski od 1755.
Syn Michała. Był posłem na sejm w 1736, łowczym poznańskim w latach (1737 - 1738), następnie chorążym wschowskim 1738 oraz kaliskim 1742. Na sejmie 1744 popierał akcję wojska, ale i wolności podatkowe szlachty.W 1746 posłował na sejm z ziemi dobrzyńskiej, gdzie kwestionowano prawdziwość jego obioru, bo miał być nieobecny na sejmiku elekcyjnym. W latach (1746 - 1747) był starostą Nakła, a w 1748 starostą kiszporskim. Związał się ze stronnictwem dworskim, zdobywając względy Jerzego Mniszcha, na rzecz którego agitował w Wielkopolsce. W 1750 otrzymał nominację na podkomorzego poznańskiego, a w 1755 na wojewodę malborskiego. W 1755 zasiadał w trybunale koronnym w Piotrkowie Trybunalskim oraz trybunale skarbowym w Radomiu. W ciągu lat dał się poznać jako osoba szlachetna i dobroczynna, składał liczne datki na rzecz kościołów, zwłaszcza na Katedrę w Gnieźnie. Był dobroczyńcą zakonów: jezuitów oraz karmelitów poznańskich i kcyńskich. Posiadał liczne majątki ziemskie: Niechanowo, Witkowo z przyległymi wsiami, Dębnicę, Działyń. Zakupił Mroczę w powiecie nakielskim, miał też liczne dobra w województwie chełmińskim. Otrzymał tenuty: murzynowską na Kujawach i powidzką (po teściu). Za zasługi został odznaczony Orderem Orła Białego w listopadzie 1755. Został pochowany w katedrze w Gnieźnie.
