Jazz-rock
Z Wikipedii
Jazz-rock (jazz fusion, fusion) - nurt w muzyce jazzowej i rockowej będący wypadkową elementów tych dwóch koncepcji muzycznych.
Charakterystyczne elementy jazz rocka to: mocny rockowy rytm, bardzo istotna rola improwizujących solistów - wirtuozów, użycie elektrycznych instrumentów takich jak gitara elektryczna, gitara basowa czy instrumenty klawiszowe. Ważną rolę gra tu aparatura wzmacniająca dźwięk i elektryczne oraz elektroniczne efekty zmieniające brzmienie instrumentów.
Początków jazz-rocka należy szukać w drugiej połowie lat 60. XX wieku, gdy jazzmani zainteresowali się intensywnością i rosnącą popularnością rocka, a ambitni rockmani szukali sposobów poszerzenia granic swojej twórczości.
Jazz-rock stał się popularnym zjawiskiem na scenie muzycznej wraz z pojawieniem się płyt Milesa Davisa In A Silent Way i Bitches Brew, chociaż pomysł połączenia tych gatunków nie pochodził od genialnego trębacza, za jego jednak sprawą nowa koncepcja stała się znana i (za wyłączeniem purystów, którzy odsądzali jazz-rock od czci i wiary) powszechnie uznana. Najwybitniejsze dokonania tego nurtu należą do Milesa Davisa i jego współpracowników: Chicka Corei, Herbie Hancocka, Billy Cobhama, Tony Williamsa, Wayne Shortera, Joe Zawinula (zespół Weather Report) i Johna McLaughlina. Grupa McLaughlina The Mahavishnu Orchestra popularnością dorównywała gwiazdom rocka i właśnie jej brzmienie powszechnie jest kojarzone z jazz-rockiem.
Popularność jazz-rocka apogeum osiągnęła w pierwszej połowie lat 70. XX wieku. Do dzisiaj jazz-rock jest często grany i słuchany (np. Niacin, Tribal Tech i wielu innych).
W stronę jazzu zerkali rockmani, którzy także dążyli do syntezy. Ciekawe rezultaty osiągnęły m.in. takie grupy jak: Soft Machine, Brand X, czy Blood, Sweat and Tears. W Polsce z powodzeniem jazz-rock prezentowali: SBB, Czesław Niemen, Krzak, Laboratorium, wczesne Kombi, Extra Ball oraz współcześnie Snowman.
