Karol Irzykowski
Z Wikipedii
Karol Irzykowski (ur. 23 stycznia 1873 w Błażkowej pod Jasłem, zm. 2 listopada 1944 w Żyrardowie) - prozaik, dramaturg, krytyk literacki, teoretyk filmu.
Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. W latach 1889-1893 studiował filologię germańską na Uniwersytecie Lwowskim. W latach 1894-1895 był zastępcą nauczyciela, jednak wada wymowy utrudniała mu pracę dydaktyczną. Od 1895 mieszkał we Lwowie, zajmował się stenografią sprawozdań parlamentarnych i sądowych. W 1908 przeniósł się do Krakowa, gdzie pracował jako stenograf i korespondent w urzędowym biurze korespondencyjnym. Po I wojnie światowej przeniósł się do Warszawy. Kierował tam biurem stenograficzno-sprawozdawczym Sejmu.
Współpracował ze "Skamandrem", "Wiadomościami Literackimi", a w latach 1921-1933 z "Robotnikiem" - organem PPS. Zabierał głos w wielu dyskusjach literackich. Prowadził dział teatralny w Polskim Radio i "Roczniku Literackim". Był członkiem Polskiej Akademii Literatury. W czasie okupacji niemieckiej utrzymywał się z wykładów stenografii, biorąc także udział w podziemnym życiu kulturalnym. Zmarł tuż po wyzwoleniu, w Żyrardowie.
[edytuj] Twórczość
- Pałuba - powieść (1903)
- Sny Marii Dunin - opowiadanie (1903)
- Dziesiąta Muza - (1924)
- Walka o treść - polemika ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem (1929)
- Beniaminek - pamflet wymierzony w Tadeusza Boya Żeleńskiego (1933)
- Słoń wśród porcelany - szkice (1934)
