Komarno (Ukraina)

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Współrzędne: 49°38'00" N 023°42'00" E

Komarno

Herb Komarna

Państwo

Ukraina

Obwód

lwowski

Położenie

49°38' N
23°42' E

Wysokość

276 m n.p.m.

Ludność (2001)
• liczba ludności

4000

Położenie na mapie

Komarno (ukr. Комарно, hebr. קומארנו ) – miasto, Rejon grodzki w obwodzie lwowskim na Ukrainie, nad rzeką Wereszycą. W okresie I i II Rzeczypospolitej w Małopolsce Wschodniej – województwo ruskie, Do 17 września 1939 woj. lwowskie.

[edytuj] Historia

Miasto otrzymało przywilej lokacyjny na prawie magdeburskim od króla Kazimierza Jagiellończyka dzięki staraniom wojewody ruskiego i podolskiego Stanisława de Chodecz (z Chodcza). Wojewoda był też fundatorem parafii łacińskiej oraz kościoła w roku 1473. W okresie panowania Kazimierza Jagiellończyka istniała w mieście duża fabryka sukna, która wysyłała swoje wyroby do Wiednia, silny był też cech tkaczy. W okresie do roku 1772 miasto dzieliło się na: miasto, przedmieście samborskie, przedmieście Lipie, przedmieście górne i lwowskie, Podzwierzyniec oraz przedmieście Rozłęka. Kolejne przywileje dla Komarna będącego własnością wojewody sandomierskiego Ottona de Chodecz potwierdził król Zygmunt I. Za panowania króla Zygmunta Augusta miasto należało do Jana Mieleckiego, woj. podolskiego. W roku 1590 dziedziczył miasto (po żonie Katarzynie Mieleckiej) Jan Ostroróg, wojewoda poznański. Po Ostrorogach Komarno przeszło w posiadanie książąt Wiśniowieckich a następnie Ogińskich. Do roku 1772 miasto było własnością Michała z Kozielska Ogińskiego, wojewody wileńskiego. W XIX i XX wieku miasto było własnością hrabiów Lackorońskich, którzy postawili w mieście swój pałac. Ostatnią przedwojenną właścicielką Komarna była Karolina Lanckorońska, znawca i mecenas sztuki, docent Uniwersytetu Jana Kazimierza (patrz link zewnętrzny [1]).

W roku 1648 miasto odparło oblężenie wojsk kozacko-tatarskich Chmielnickiego. W roku 1672 w bitwie pod Komarnem król Jan III pokonał 10-tysięczny oddział tatarski sułtana Nuredina, polskie siły liczyły w tym ataku tylko 2000 żołnierzy, podzielonych na dwa skrzydła. W drugiej potyczce, która rozegrała się pod Beńkową Wisznią król odbił z niewoli tatarskiej wziętych w jasyr pod Bieczem, Sanokiem i Leskiem Polaków, w tym szlachtę i księży. Pod koniec XIX wieku na pobojowisku widoczne było jeszcze rozorane mogiły żołnierzy polskich oraz obelisk z datą 1695 oraz zniszczony napis Ruszył S. związek z pod Komarna.

Do roku 1772 należało do powiatu rudeckiego, klucza komarnickiego w województwie ruskim, prowincji małopolskiej.

W okresie zaboru austriackiego 1772-1914, miasto należało do pow. rudeckim, było siedzibą sądu powiatowego. Parafia rzymskokatolicka należała do dekanatu drohobyckiego, diecezji przemyskiej. W roku 1880 było 770 domów oraz 5079 mieszkańców.

Do 17 września 1939 miasto należało do województwa lwowskiego, liczyło 5009 mieszkańców, było siedzibą sądu powiatowego (sąd okręgowy w Samborze), przebiegała przez nie linia kolejowa Lwów - Sambor, zaś targi odbywały się w każdy poniedziałek.

[edytuj] Religia

Parafia rzymskokatolicka obejmowała 21 wsi: Andryanów, Brzeziec, Buczały, Burcze, Chłopy, Czułowice, Herman, Horbula, Jakimczyce, Katarynice, Kossowice, Klicka, Kołodruby, Litewka, Łowczyce, Piaski, Podzwierzyniec, Porzecze, Powerchów, Tatarynów, i Zaszkowice.