Konotacja
Z Wikipedii
Konotacja
- W językoznawstwie
- Zdolność pewnych leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Np. użycie przymiotnika jest niepełne - trzeba go uzupełnić rzeczownikiem, a przysłówek - czasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie ma właściwości konotacyjnych.
- W logice
- Wprowadzone przez J.S.Milla bardziej techniczne określenie zwrotu "znaczenie nazwy". Treść charakterystyczna nazwy N (zespół cech charakterystyczny dla zakresu nazwy N, taki, że przysługuje wszystkim desygnatom tej nazwy i tylko im) stanowi konotację nazwy N (treść językową) wtedy i tylko wtedy, gdy, dowolna osoba O, znająca i stosująca konwencje języka J, do którego należy rozpatrywana nazwa N, poinformowana o tym, że jakiś przedmiot p ma wszystkie cechy zawarte w treści nazwy N, może poprawnie rozstrzygnąć, czy dany przedmiot p jest desygnatem nazwy N. Znaczenie nazwy, najogólniej rzecz biorąc, jest to sposób posługiwania się tą nazwą przez ludzi.
Konotacja - cechy współoznaczane łącznie przez nazwę, tworzące jej treść, sens; (współ)oznaczenie zespołu cech wyrazu, kojarzących się wtórnie z jego gł. znaczeniem
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Literatura
- Kazimierz Ajdukiewicz, Logika pragmatyczna;
- Kazimierz Ajdukiewicz, Język i poznanie, T. I;
- Tadeusz Kotarbiński, Elementy teorii poznania, logiki i metodologii nauk;
- Tadeusz Kwiatkowski, Logika ogólna.
