Leszek Prorok
Z Wikipedii
Leszek Prorok (ur. 28 kwietnia 1919 w Warszawie, zm. 9 grudnia 1984) – polski pisarz, eseista, dramaturg.
Absolwent wydziału prawno-ekonomicznego na Uniwersytecie Poznańskim (przyszły Uniwersytet im. Adama Mickiewicza). Debiutował utworem Dzień nad Motławą w roku 1939. Podczas okupacji niemieckiej studiował na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Należał do Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim. Po zakończeniu wojny przebywał w Poznaniu; współpracował tam z pismem "Ziemia i Morze", był dyrektorem Teatru Lalki i Aktora "Marcinek", uczył na UAM. Od 1964 mieszkał w Warszawie.
W roku 1974 otrzymał nagrodę marynistyczną im. M. Zaruskiego.
[edytuj] Publikacje
- 1961 – Wyspiarze
- 1964 – Grzechy dobrych ludzi (zbiór opowiadań)
- 1966 – Okno dziwów
- 1967 – Tamta jesień (nagrodzony za nią w międzynarodowym konkursie literackim w Tokio)
- 1967 – Lądy nieuniknione
- 1969 – Wielkie wody
- 1969 – Powrót taty (sztuka teatralna)
- 1969 – Poeci i morze (antologia)
- 1970 – Czas stworzenia
- 1970 – Letni sztorm i inne opowiadania
- 1971 – Felix culpa
- 1972 – Wielki zgiełk (powieść satyryczna)
- 1973 – Kepi wojska francuskiego (wspomnienia wojenne z okresu powstania 1944)
- 1976 – Jak liść
- 1977 – Tsunami
