Mário Zagallo

Z Wikipedii

Mário Jorge Lobo Zagallo (ur. 9 sierpnia 1931 roku w Maceio), brazylijski piłkarz i trener piłkarski. Był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Brazylii, która dwukrotnie – w 1958 i 1962 roku – zdobyła mistrzostwo świata. Osiem lat po tym ostatnim zwycięstwie na Mundialu 1970 pełnił obowiązki selekcjonera canarinhos. Doprowadził ich wówczas do trzeciego w historii triumfu na światowym czempionacie. Od 1994 do 1998 roku po raz drugi prowadził drużynę narodową. W tym czasie Brazylijczycy zdobyli mistrzostwo Ameryki Południowej i dotarli do finału Mundialu 1998, w którym przegrali z Francją.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Charakterystyka zawodnika 4 Kariera szkoleniowa 5 Sukcesy szkoleniowe 6 Ciekawostki 7 Zobacz też

[edytuj] Kariera piłkarska

Jest wychowankiem klubu America Rio de Janeiro. Później grał we Flamengo i Botafogo.

W 1958 roku w miejsce kontuzjowanego Pepe został powołany do reprezentacji Brazylii na finały mistrzostw świata. W turnieju wystąpił we wszystkich sześciu meczach. Skuteczna współpraca w drugiej linii m.in. z Garrinchą, Pelém i Vavą przyczyniła się do zdobycia przez canarinhos złotego medalu. W finale, w którym podopieczni Vicente Feoli pokonali 5:2 Szwecję, Zagallo zdobył jedną bramkę.

Cztery lata później także był podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej i zagrał we wszystkich spotkaniach. Brazylijczycy, tym razem dowodzeni przez Aimoré Moreirę, ponownie okazali się najlepsi na światowym czempionacie. Zagallo w turnieju strzelił jednego gola, w pierwszym meczu z Meksykiem.

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

W reprezentacji Brazylii od 1958 do 1964 roku rozegrał 37 meczów (niektóre źródła podają liczbę 43) i strzelił 6 goli – mistrzostwo świata 1958 i 1962.

[edytuj] Charakterystyka zawodnika

Grał na pozycji lewoskrzydłowego. Nie czarował kibiców, jak Garrincha, Vavá lub Pelé, bajecznym wyszkoleniem technicznym, był piłkarzem od tzw. "czarnej roboty". W reprezentacji występował najczęściej tuż za napastnikami, selekcjoner Vicente Feola nazywał go "fałszywym skrzydłowym", czyli takim, który gra bliżej środkowej strefy boiska, a jednocześnie wspomaga zarówno defensywę, jak i atak.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Po zakończeniu kariery sportowej, w połowie lat 60. szkolił grupy młodzieżowe, a następnie seniorów w Botafogo Rio de Janeiro.

Wiosną 1970 roku na kilka tygodni przed Mundialem zaufanie władz piłkarskiej federacji stracił selekcjoner João Saldanha. Żaden ze znanych szkoleniowców nie chciał przejąć po nim obowiązków i wybór władz związku ostatecznie padł na Zagallo. Drużyna, uważana przez wielu specjalistów za najlepszą w historii, z lewoskrzydłowym Tostão, prawoskrzydłowym Jairzinho, napastnikiem Pelé, pomocnikami Rivelino, Gérsonem i Clodoaldo i kapitanem Carlosem Alberto, wygrała wszystkie mecze i Brazylia po raz trzeci zdobyła mistrzostwo świata. Zagallo był pierwszym człowiekiem, który dokonał tego zarówno jako piłkarz, jak i trener.

W 1974 roku canarinhos przegrali w decydującym meczu drugiej rundy z Holandią i zamiast grą w finale musieli zadowolić się meczem o trzecie miejsce. Tu po bramce Grzegorza Laty ulegli 0:1 Polsce. Lokatę poza podium przyjęto w Brazylii bardzo krytycznie i Zagallo po czterech latach pracy selekcjonerskiej został zdymisjonowany.

Wyjechał z ojczyzny nad Zatokę Perską, gdzie objął reprezentację Kuwejtu. Potem prowadził drużynę narodową Arabii Saudyjskiej, saudyjski klub Al-Hilal i w Brazylii – Vasco da Gama, Flamengo i Fluminense. Z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich awansował na Mundial 1990, ale na początku 1990 roku otrzymał wymówienie z pracy. Zastąpił go Polak Bernard Blaut, którego już po kilku tygodniach zmienił inny Brazylijczyk Carlos Alberto Parreira. Zagallo współpracował z nim w czasie Mundialu w 1970 roku.

W 1991 selekcjonerem canarinhos mianowano Parreirę. Wkrótce Zagallo został jego pierwszym asystentem. Duet szkoleniwców doprowadził reprezentację Brazylii do triumfu w Mundialu 1994.

Po turnieju Parreira podał się do dymisji, a jego następcą, po raz drugi w karierze, został 63-letni Zagallo. W czasie Mundialu 1998 Brazylijczycy, wśród których wyróżniali się Ronaldo, Cafu, Roberto Carlos, Leonardo, kapitan Dunga i Bebeto, mimo porażki w grupie z Norwegią, dotarli do finału imprezy. W meczu o złoty medal ulegli 0:3 Francuzom, a niepowodzenie spowodowane było głównie tajemniczą niedyspozycją napastnika Ronaldo. Po turnieju Zagallo stracił posadę selekcjonera.

Od 2002 do 2006 roku ponownie pomagał Carlosowi Alberto Parreirze w prowadzeniu reprezentacji, która na Mundialu 2006 dotarła do ćwierćfinału.

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo świata 1970 i 1994 (jako asystent), wicemistrzostwo świata 1998, IV miejsce na Mundialu 1974, mistrzostwo Ameryki Południowej 1997 i wicemistrzostwo Ameryki Południowej 1995 z reprezentacją Brazylii
• brązowy medal na Igrzyskach Olimpijskich 1996 z olimpijską reprezentacją Brazylii
• awans do mistrzostw świata 1990 z reprezentacją ZEA

[edytuj] Ciekawostki

• W ciągu dwóch kadencji selekcjonerskich Zagallo prowadził reprezentację w 148 meczach, z których 107 wygrał, 29 zremisował i tylko 12 przegrał.
• Tylko Zagallo i Franz Beckenbauer zdobyli tytuł mistrza świata jako piłkarze i trenerzy. Brazylijczyk był pierwszym, któremu udała się ta sztuka.

[edytuj] Zobacz też

• Brasiliana

poprzednik: João Saldanha

Selekcjoner w latach 1970-1974

następca: Osvaldo Brandão

poprzednik: Carlos Parreira

Selekcjoner w latach 1994-1998

następca: V.Luxemburgo