Reprezentacja Polski w piłce nożnej
Z Wikipedii
| Skrót FIFA | POL | |
| Przydomek | Biało-czerwoni | |
| Związek piłkarski | Polski Związek Piłki Nożnej | |
| Rok założenia | 1919 | |
| Prezes |  Michał Listkiewicz |
|
| Trener |  Leo Beenhakker (od 2006) |
|
| Najwięcej meczów | Grzegorz Lato - 100 |
|
| Najwięcej bramek | Włodzimierz Lubański - 48 |
|
|
||
Pierwszy mecz Węgry - Polska 1-0 (1-0)(Budapeszt, Węgry; 18.12.1921) |
||
Najwyższe zwycięstwo Polska -  Norwegia 9-0 (3-0)(Szczecin, Polska; 04.09.1963) |
||
Najwyższa porażka Dania - Polska 8-0 (4-0)(Kopenhaga, Dania; 26.06.1948) |
||
Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn jest najważniejszym zespołem piłkarskim w kraju, powoływanym przez selekcjonera, w którym występować mogą wszyscy zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej.
[edytuj] Historia
[edytuj] Lata międzywojenne
Wstępna koncepcja utworzenia reprezentacji Polski pojawiła się już 20 grudnia 1919, podczas 1. Założycielskiego Zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej w Warszawie. Szczegóły zaczęto omawiać od stycznia 1920 bowiem, jako jeden z głównych celów początków działalności władze PZPN postawiły sobie udział męskiej kadry narodowej w turnieju piłkarskim Igrzysk Olimpijskich Antwerpia'1920. W kwietniu 1920 zorganizowano w Krakowie pierwsze zgrupowanie całej reprezentacji olimpijskiej (w tym również futbolowej), a wszelkie działania były konsultowane i koordynowane przez Polski Komitet Olimpijski (wówczas pod nazwą Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich). W marcu 1920 obowiązki trenera-selekcjonera powierzono, sprowadzonemu specjalnie na tę okoliczność, amerykańskiemu wojskowemu - kapitanowi Chrisowi Burfordowi, a oprócz treningów i wewnętrznych gier kontrolnych, postanowiono również zorganizować oficjalne spotkania towarzyskie przeciw kadrom: Austrii i Czechosłowacji (obydwa w lipcu 1920), mające stanowić "przetarcie" przed olimpijskim debiutem. Wszelkie plany pokrzyżowała jednak postępująca coraz bardziej agresja bolszewicka na ziemie polskie oraz niezbyt korzystna sytuacja organizacyjno-finansowa piłkarskiej centrali.
Swój inauguracyjny oficjalny mecz międzypaństwowy narodowa reprezentacja Polski rozegrała zatem dopiero po zakończeniu II mistrzostw Polski - 18 grudnia 1921 w Budapeszcie towarzysko przeciwko kadrze Węgier, ulegając jej 0:1. Do rewanżu doszło 14 maja 1922 w Krakowie, a było to zarazem premierowe spotkanie biało-czerwonych rozegrane przed własną publicznością - również przegrane, tym razem 0:3.
Na pierwsze zwycięstwo przyszło poczekać do 28 maja 1922, gdy to w towarzyskiej potyczce Polacy ograli w Sztokholmie Szwecję 2:1, zdobywając dodatkowo swego premierowego gola. Przy stanie 0:0 historyczną bramkę uzyskał - z rzutu karnego - Józef Klotz w 23 minucie pojedynku.
W 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na wielkiej światowej imprezie - Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali jednak zaledwie jedno spotkanie, ulegając w I rundzie Węgrom aż 0:5.
15 października 1933 biało-czerwoni po raz pierwszy w historii przystąpili do Mistrzostw Świata (MŚ). Los przydzielił im faworyzowaną Czechosłowację, która w pierwszym spotkaniu eliminacyjnego dwumeczu - rozegranego na warszawskim Stadionie Wojska Polskiego - okazała się lepsza 1:2. 11 kwietnia 1934, na cztery dni przed rewanżem, Ministerstwo Spraw Zagranicznych - z nie do końca jasnych przyczyn - wydało zakaz wyjazdu do Pragi, więc na włoskie finały pojechali Czechosłowacy, wywalczając tam później wicemistrzostwo.
Cztery lata później, w eliminacjach Mistrzostw Świata Francja'1938 Polaków dolosowano do Jugosławii. Wysokie zwycięstwo 4:0 - odniesione 10 października 1937 na stadionie Legii w Warszawie - nawet przy późniejszej porażce 1:0 (3 kwietnia 1938 w Belgradzie), dało polskim piłkarzom historyczny awans do finałów. Debiut na MŚ nastąpił 5 czerwca 1938 w Strasburgu, podczas przegranego 5:6 spotkania I rundy przeciw Brazylii.
W międzyczasie biało-czerwoni pod wodzą Józefa Kałuży (choć de facto kadrę trenował Niemiec Kurt Otto) wywalczyli 4 miejsce turnieju piłkarskiego Igrzysk Olimpijskich Berlin'1936. Kałuża okazał się więc twórcą pierwszych - i zarazem największych - sukcesów polskiej reprezentacji futbolowej okresu międzywojennego, bowiem w awansie do MŚ'1938 również posiadał swój znaczący udział. Niekwestionowaną "gwiazdą" przedwojennej kadry stał się natomiast Ernest Wilimowski. Zdobywca 21 bramek w meczach międzypaństwowych, na arenie światowej zasłynął przede wszystkim strzeleniem 4 goli podczas wspomnianego boju z Brazylią, co do 1994 było niepobitym rekordem MŚ.
[edytuj] Lata 1947-1956
Do połowy lat 50. polska reprezentacja narodowa rozegrała zaledwie jedno spotkanie o wyższą stawkę. Doszło do niego na Igrzyskach Olimpijskich Helsinki'1952 (choć mecz rozegrany został w Turku) przeciw Danii i zakończył porażką biało-czerwonych 0:2.
Wyróżniającym się piłkarzem w składzie kadry był w tamtych latach był Gerard Cieślik, często uznawany za najlepszego polskiego piłkarza lat 40. i 50. Cieślik zaliczył 46 występów w reprezentacji, zdobywając przy tym 27 bramek.
W przeciągu 10 opisywanych tu lat Polacy dwukrotnie kończyli piłkarski rok z dodatnim bilansem zwycięstw, były to lata 1954 i 1955, kiedy to odpowiednio w 2 i 3 meczach nie przegrali ani razu.
Pod koniec 1956 Polacy dwukrotnie pokonywali swych rywali. Najpierw 28 października w Warszawie pokonali Norwegów 5:3, by tydzień później w Krakowie strzelić Finom 5 bramek, nie tracąc przy tym żadnej.
Wówczas też zaczął grać w kadrze Ernest Pol, uznany wtedy przez obserwatorów za nową gwiazdę piłki w Polsce. W głównej mierze Pol przyczynił się do zwycięstwa z Norwegami, strzelając w polskiej stolicy 4 bramki.
Polska przystąpiła do eliminacji Mundialu'54 rozegranego w Szwajcarii, ale gdy wylosowanym przeciwnikiem okazał się zespół Węgier, wycofała się. Prawdopodobnie powodem była obawa kierownictwa przed kompromitującą porażką z o wiele potężniejszym rywalem.
[edytuj] Lata 1957-1970
W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana stoczyła zaciętą batalię o awans do finałów Mistrzostw Świata rozgrywanych rok później w Szwecji. Dwukrotnie ograła Finów (3:1 i 4:0). W czerwcu tego samego roku Polaków w meczu w Moskwie, ZSRR pokonał kadrę Polski 3:0. W rewanżu Polacy zwyciężyli wynikiem 2:1 dla Polski. Taki rezultat nakazywał też rozegranie decydującego meczu na neutralnym terenie w Lipsku. Tam Polacy przegrali 0:2 i w związku z tym nie mogli wystąpić na MŚ.
W 1959 roku Polacy dwukrotnie przystąpili do eliminacji, w których zwycięstwo premiowane było grą w imprezach wysokiej rangi. Dwumecz z Hiszpanią był debiutem polskiej reprezentacji w eliminacjach do Mistrzostw Europy. Polska reprezentacja przegrała najpierw 2:4, a następnie 0:3, przez co nie dostała się do tej imprezy. Jednakże jesienne eliminacje do Igrzysk Olimpijskich zakończyły się sukcesem Polski, która dwukrotnie pokonała reprezentację Finlandii 3:1 i 6:2.
Rok później pod przewodnictwem Francuza Jeana Prouffa piłkarze rozegrali dwa spotkania na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie. Pierwsze spotkanie zakończyło się wysokim zwycięstwem Polaków 6:1 z zespołem Tunezji. Ernest Pol strzelił w tym meczu 5 bramek. Po porażce 1:2 z Duńczykami Polacy odpadli z dalszej rywalizacji.
W roku 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, mających się odbyć w Chile. Polacy po dwumeczu z Jugosławią (1:1 i 1:2) nie awansowali do turnieju finałowego imprezy.
Rok później Polacy przegrali z Irlandią Północną i nie wywalczyli awansu do Mistrzostw Europy.
4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, a swego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański.
W kolejnych latach w kadrze wyróżniał się Lubański. Polska przegrała kolejne eliminacje do Mundialu rozgrywanego w 1966 roku w Anglii. Dzięki wysokiemu zwycięstwu nad Finlandią 7:0 (4 bramki Lubańskiego) Polacy na mecz przed zakończeniem rozgrywek mieli równe szanse na awans, jak ich ostatni rywal Włosi. Porażka 1:6 w Rzymie pozbawiła jednak Polaków awansu i uniemożliwiła start w tej imprezie.
Lata 1966-1968 to, pomimo części korzystnych wyników, kolejne przegrane eliminacje, tym razem do Mistrzostw Europy oraz Igrzysk Olimpijskich.
W roku 1969 w kadrze pojawił się Kazimierz Deyna. Mimo kilku wyróżniających się graczy, Polska nie poradziła sobie w eliminacjach. Do awansu na Mundial 1970 nie wystarczyło zwycięstwo nad Holendrami 2:1 czy też nad Luksemburgiem 8:1 (5 bramek Lubańskiego i 2 Deyny). Polska odpadła po konfrontacji z Bułgarią.
[edytuj] Lata 1971-1982
Objęcie stanowiska selekcjonera narodowej reprezentacji Polski przez Kazimierza Górskiego uznano przez wielu kibiców po latach początkiem tzw. Złotej Ery polskiej piłki nożnej. Pomimo porażki w eliminacjach do Mistrzostw Europy, wśród sympatyków kadry istniały realne nadzieje na sukcesy w przyszłości.
Teza ta potwierdziła się już w 1972 roku, kiedy to odnotowano jeden z największych sukcesów w historii polskiej piłki nożnej – Złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium wywalczony przez drużynę, której trzon stanowili tacy piłkarze jak: Kazimierz Deyna, Robert Gadocha, Grzegorz Lato czy Włodzimierz Lubański. Do historii przeszły zwycięstwa nad reprezentacjami NRD czy Węgier.
Polacy rok później wywalczyli awans na Mundial 1974, który miał rozegrać się w sąsiednich Niemczech. Największą ozdobą eliminacji było jedyne w historii zwycięstwo z Anglią w Chorzowie oraz remis 1:1 na Wembley w rewanżowym spotkaniu z Anglikami. Mecz ten często określa się mianem Zwycięskiego remisu i w wielu publikacjach, obok późniejszego (MŚ 1974) Meczu na wodzie uznawany jest na najsłynniejszą potyczkę polskiej kadry.
Do złotej ekipy z Monachium dołączyli kolejni polscy wyróżniający się gracze: Jan Tomaszewski, Henryk Kasperczak, Władysław Żmuda czy Andrzej Szarmach. Drużyna wywalczyła w Mistrzostwach Świata na niemieckich stadionach 3 miejsce. W półfinale Polacy ulegli RFN 0:1 (po wspomnianym Meczu na wodzie – na mokrym boisku, po ulewnym deszczu), a w małym finale Polacy wygrali z Brazylią 1:0. Królem strzelców turnieju z dorobkiem 7 bramek został wówczas Grzegorz Lato. 5 goli w Niemczech strzelił Andrzej Szarmach.
Rok po wielkim sukcesie nie udało się uzyskać biało-czerwonym awansu do Mistrzostw Europy. Meczem, który przesądził o porażce w eliminacjach, okazała się przegrana 0:3 potyczka z Holendrami.
Rok później, nadal pod wodzą Kazimierza Górskiego, polska reprezentacja wywalczyła drugi w historii, lecz tym razem srebrny medal Igrzysk Olimpijskich. Najlepszym polskim strzelcem był Szarmach.
Kolejne lata to mecze pod przewodnictwem Jacka Gmocha. Wygrane eliminacje do Mistrzostw Świata 1978 bez porażki na koncie, przedłużały pasmo sukcesów biało-czerwonych. Na samym Mundialu Polacy zakończyli jednak udział w II rundzie grupowej, przegrywając 1:3 z zespołem Brazylii.
W 1979 roku znów nie udał się Polsce awans do Mistrzostw Europy. W eliminacjach Polacy odpadli po rywalizacji z reprezentacją NRD.
W 1982 odbyły się kolejne MŚ, tym razem w Hiszpanii, do których biało-czerwoni wywalczyli awans m.in. dwukrotnie pokonując zespół NRD, przyniosły drugi sukces Polaków na Mundialu. Drużyna prowadzona przez Antoniego Piechniczka w składzie m.in. ze Zbigniewem Bońkiem, Włodzimierzem Smolarkiem czy Stefanem Majewskim wywalczyła brązowy medal Mistrzostw Świata.
[edytuj] Lata 1983-1991
Po sukcesie w Hiszpanii na stanowisku selekcjonera kadry pozostał Antoni Piechniczek. Jednak również i temu trenerowi nie udało się wprowadzić polskiej reprezentacji do Mistrzostw Europy.
W tym czasie w kadrze pojawił się Dariusz Dziekanowski. To m.in. dzięki jego bramkom Polacy wywalczyli awans do kolejnych Mistrzostw Świata, odbywających się tym razem w Meksyku. Tam jednak doszło do porażki polskich piłkarzy – najbardziej zapamiętane przegrane to 0:3 z Anglią i 0:4 Brazylią.
W taki właśnie sposób Polacy zaprezentowali się na ostatnim Mundialu w XX wieku, na którym byli obecni. Kolejne lata nie przynosiły żadnych sukcesów, mogących porównywać się do wyników „Orłów Górskiego”.
Zarówno w 1987 roku, kiedy biało-czerwoni podejmowali m.in. Holandię, jak i 4 lata później, gdy trafili do tej samej grupy kwalifikacyjnej, co Anglicy, obserwatorzy od początku przewidywali, iż po raz kolejny Polakom nie uda się sztuka awansu do Mistrzostw Europy, rozgrywanych najpierw w 1988 roku w Niemczech i 4 lata później w Szwecji.
W końcu lat 80. polska reprezentacja w składzie z m.in. (Krzysztofem Warzychą, Romanem Koseckim) przystąpiła do eliminacji, w których zwycięstwo było premiowane wyjazdem na Mundial 1990, jaki odbyć miał się we Włoszech. Jednak 3 porażki (dwie ze Szwedami i jedna z Anglikami) zamknęły drużynie prowadzonej początkowo przez Wojciecha Łazarka a następnie przez Andrzeja Strejlaua drogę do imprezy.
[edytuj] Lata 1992-1999
Rok 1992 to kolejne Igrzyska Olimpijskie. Tym razem rozgrywane w Barcelonie. Mimo, iż na Olimpiady od kilku już edycji wystawiane były składy młodzieżowe (do lat 21), to sukces, jaki odniosła polska młodzieżówka w Hiszpanii, jest warty odnotowania, m.in. dlatego, iż srebrni piłkarze z Barcelony mieli w kolejnych latach decydować o sile polskiej reprezentacji.
Większość z zawodników srebrnej ekipy Janusza Wójcika zawiodła oczekiwania obserwatorów. W związku z tym rok 1993 to drugie z rzędu przegrane kwalifikacje do Mistrzostw Świata - porażki m.in. z Anglikami, Norwegami i Holendrami.
Po rozpoczętych rok później eliminacjach do Mistrzostw Europy, ponownie Polakom nie udało się awansować, w dużej mierze przez porażki z m.in. Słowacją, Rumunią czy Izraelem. Najlepszym strzelcem kadry był Andrzej Juskowiak.
Kwalifikacje do Mistrzostw Świata we Francji odbywających się w 1998 roku biało-czerwoni również przegrali. Po raz kolejny nie podołali Anglikom, od których dwukrotnie okazali się gorsi.
Kolejna porażka to eliminacje do Mistrzostw Europy 2000. Tu znów Polacy nie sprostali Anglikom. Poza tym nie dali również rady reprezentacji Szwecji i podopieczni ówczesnego selekcjonera Janusza Wójcika, zajęli 3 miejsce w swej grupie.
Trzon reprezentacji stanowili wówczas tacy piłkarze jak: Mirosław Trzeciak, Tomasz Hajto, Tomasz Kłos czy Jerzy Brzęczek.
[edytuj] Lata 2000-2006
Po porażce w boju o Mistrzostwa Europy rozgrywane na boiskach Holandii i Belgii na stanowisku selekcjonera zatrudniony został Jerzy Engel. Nowymi piłkarzami, którzy pojawili się w składzie biało-czerwonych byli m.in. Radosław Kałużny, Jerzy Dudek, Paweł Kryszałowicz, bracia Żewłakowowie czy Emmanuel Olisadebe, pierwszy czarnoskóry piłkarz w polskiej reprezentacji. Polacy wywalczyli pierwszy od 16 lat awans na Mistrzostwa Świata.
Impreza odbywająca się w 2002 roku w Korei Południowej i Japonii zakończyła się ogólnym rozczarowaniem wśród mediów i kibiców, Polacy odpadli w I rundzie. W pierwszym meczu Polska uległa Koreańczykom 0:2 a w kolejnym Portugalii 0:4. Jedynym zwycięstwem było 3:1 w ostatnim meczu z USA.
Po porażce w mistrzostwach do pracy z reprezentacją zatrudniono Zbigniewa Bońka. Po 5 meczach podał się do dymisji.
Nowym selekcjonerem został Paweł Janas, który poprowadził polski zespół do awansu na Mistrzostwa Świata. 2. miejsce w grupie wystarczyło do bezpośredniego awansu.
Mundial rozgrywany w 2006 roku w Niemczech, został uznany za nieudany, po porażkach z Ekwadorem i Niemcami. Jedynie w ostatnim meczu Polacy sprostali Kostaryce (2:1). Mundial dla polskiej ekipy rozgrywał się w atmosferze lekkiego skandalu, w cieniu takich spraw jak m.in. fałszywy, rozpowszechniony przez media bunt piłkarzy; kucharz jako przedstawiciel sztabu na konferencji czy zamknięte dla kibiców treningi.
[edytuj] Po Mundialu w Niemczech
Po porażce w Niemczech PZPN postanowił zatrudnić na stanowisku selekcjonera polskiej reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera. Trener ten podpisał dwuletni kontrakt, którego głównym celem jest pierwszy w dziejach polskiej reprezentacji piłkarskiej awans do Mistrzostw Europy, które w 2008 roku odbędą się w Austrii i Szwajcarii.
Zatrudnienie Holendra wzbudziło kontrowersje, szczególnie wśród polskich działaczy piłkarskich, dawniej związanych z reprezentacją. Jan Tomaszewski przyznał po pierwszym meczu reprezentacji pod wodzą nowego trenera: Zatrudnienie Beenhakkera było dużym błędem. Holender nie miał pojęcia o naszych piłkarzach i naszym futbolu.
W swej nowej roli Holender zadebiutował w towarzyskiej potyczce przeciwko reprezentacji Danii. Biało-czerwoni ulegli wówczas 0:2. Kwalifikacje do Mistrzostw Europy Polacy rozpoczęli od porażki z Finami 1:3. W kolejnym meczu, w którym rywalem polskiej reprezentacji była Serbia, doszło do podziału punktów. Na stadionie warszawskiej Legii padł wówczas wynik 1:1. W następnych trzech spotkaniach Polacy zdobyli komplet punktów, najpierw pokonując reprezentację Kazachstanu 1:0, 4 dni później wygrywając z Portugalczykami 2:1, a następnie odnosząc zwycięstwo nad Belgią 1:0.
Mecz z Portugalią został niespodziewanie wygrany przez Polaków, przez co zmienił się stosunek do Leo Beenhakkera wielu obserwatorów. Prasa portugalska oceniła mecz: Polska była lepsza we wszystkich elementach gry i zasłużyła na zwycięstwo (O Jogo). Doszukiwano się też symboliki w tym, że dwa gole strzelił Euzebiusz Smolarek, zaś przed laty zwycięskiego gola Portugalczykom, na mundialu w 1986, strzelił ojciec Euzebiusza, Włodzimierz.
W grudniu 2006, Polska w rezerwowym składzie, w którym znalazło się wiele piłkarzy z Orange Ekstraklasy zwyciężyła w Abu Zabi z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich 5:2. Jednymi z piłkarzy, którzy wystąpili w tym meczu byli debiutanci, m.in: Bartłomiej Grzelak (wtedy gracz Widzewa Łódź, strzelec 2 goli), Paweł Magdoń (wtedy gracz Wisły Płock, strzelec 1 gola), czy Robert Kolendowicz (wtedy gracz Łódzkiego KS-u).
Na początku lutego Polska rozegrała dwa towarzyskie mecze. 3 lutego drużyna Leo Beenhakkera zwyciężyła w hiszpańskim Jerez z niżej notowaną Estonią 4:0. Strzelcami bramek dla Polski byli trzej obrońcy: Dariusz Dudka, Adam Kokoszka, Paweł Golański oraz pomocnik Maciej Iwański. 9 lutego reprezentacja Leo Beenhakkera zagrała drugi z dwóch zaplanowanych towarzyskich meczów - tym razem ze Słowacją. Po serii 5 zwycięstw z rzędy kibice spodziewali się kolejnych wygranych. Polscy piłkarze po słabym poziomie gry w pierwszej połowie i o wiele lepszej drugiej połowie zremisowali z południowym sąsiadem 2:2. W pierwszej połowie Słowacy strzelili dwie bramki: pierwszą już w pierwszej minucie zdobył Martin Jakubko, a drugiego gola Martin Skrtel. W drugiej części meczu po faulu na Grzegorzu Rasiaku rzut karny wykorzystał Michał Żewłakow. Drugą bramkę dla Polski zdobył Radosław Matusiak po fatalnej pomyłce bramkarza Słowacji Kamila Contofalskiego.
24 marca 2007 w meczu eliminacyjnym do Euro 2008 Polska zagrała z Azerbejdżanem, a mecz rozgrywał się na stadionie stołecznej Legii. Był to jednostronny mecz - już w drugiej minucie bramkę strzelił Jacek Bąk, a 2 minuty później, po dośrodkowaniu Macieja Żurawskiego na 2:0 podwyższył Dariusz Dudka. W 33 min. po dośrodkowaniu Garguły Wojciech Łobodziński skierował piłkę do siatki, lobując bramkarza Azerów. Do przerwy było 3:0. Kolejna akcja Polaków znów przyniosła bramkę, tym razem Jacek Krzynówek dostał prostopadłe podanie, za pierwszym razem bramkarz rywali obronił, ale dobitka zawodnika Wolfsburga była już skuteczna. Wynik ustalił Przemysław Kaźmierczak po dośrodkowaniu z rzutu rożnego, skierował piłkę do siatki głową. Dobry mecz zagrał Łukasz Garguła, który popisał się trzema asystami.
[edytuj] Akcesja do federacji międzynarodowych
- Data przystąpienia do FIFA: 20 kwietnia 1923 (w Genewie)
- Data przystąpienia do UEFA: 2 marca 1955 (w Wiedniu)
[edytuj] Rozgrywki międzynarodowe
- Mistrzostwa Europy w piłce nożnej: 1960-2004 (nie zakwalifikowała się)
[edytuj] Największe osiągnięcia
- Złoty medal za 1. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich Monachium'1972
- Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich Montreal'1976
- Srebrny medal za 2. miejsce w Igrzyskach Olimpijskich Barcelona'1992
- 3 miejsce w Mistrzostwach Świata RFN'1974
- 3 miejsce w Mistrzostwach Świata Hiszpania'1982
[edytuj] Historyczne mecze
Debiut
- Budapeszt (Węgry) – 18 grudnia 1921 Węgry 1 – 0 Polska (towarzyski)
Pierwszy mecz w Polsce
Pierwsze zwycięstwo
Pierwszy gol dla Polski
- Sztokholm (Szwecja) – 28 maja 1922 Szwecja 1 – 2 Polska (towarzyski)
- Józef Klotz – w 23 minucie z rzutu karnego (na 0:1)
Pierwsze zwycięstwo w Polsce
- Łódź (Polska) – 29 czerwca 1924 Polska 2 – 0 Turcja (towarzyski)
Pierwszy mecz na igrzyskach olimpijskich
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw świata
- Warszawa (Polska) – 15 października 1933 Polska 1 – 2 Czechosłowacja (eMŚ)
Pierwszy mecz na mistrzostwach świata
Pierwszy mecz po wojnie
- Oslo (Norwegia) – 11 czerwca 1947 Norwegia 3 – 1 Polska (towarzyski)
Pierwszy mecz eliminacyjny do mistrzostw Europy
- Chorzów (Polska) – 28 czerwca 1959 Polska 2 – 4 Hiszpania (eME)
[edytuj] Znani piłkarze
[edytuj] Rekordziści
|
Najwięcej występów w kadrze
|
Najwięcej goli w kadrze
|
Rekordy międzynarodowe
- Najmłodszy bramkarz powołany na finały Mistrzostw Świata: Walter Brom – 17 lat i 4 miesiące (MŚ'1938)
- Najwięcej goli w jednym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938), od 1994 rekord nieaktualny
- Najwięcej goli w przegranym meczu podczas Mistrzostw Świata: Ernest Wilimowski – 4 bramki (MŚ'1938)
- Najwięcej meczów rozegranych na Mistrzostwach Świata: Władysław Żmuda – 21 meczów, od 1998 rekord nieaktualny
- Pierwszy bramkarz, który obronił 2 rzuty karne podczas meczu na Mistrzostwach Świata: Jan Tomaszewski (MŚ'1974).
- Pierwsza reprezentacja, która dwa razy z rzędu była w grupie z gospodarzem Mistrzostw Świata. Zdarzyło się to w 2002 roku z Koreą Płd. i w 2006 roku z Niemcami.
[edytuj] Polacy na mistrzostwach świata
Zobacz w artykule: Reprezentacja Polski na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej
[edytuj] Polacy na igrzyskach olimpijskich
Zobacz w artykule: Reprezentacja Polski w piłce nożnej na Igrzyskach Olimpijskich
[edytuj] Kadra Polski 2006/2007
| Podstawowe ustawienie reprezentacji Polski Leo Beenhakkera |
[edytuj] Ciekawostki
15 listopada 2006 podczas wygranego 1-0 meczu eliminacyjnego ME 2008 przeciwko Belgii w Brukseli Rafał Murawski zaliczył historyczny debiut w narodowej kadrze. Zmieniając w 79 minucie spotkania Dariusza Dudkę stał się reprezentantem Polski nr 800.
[edytuj] Zobacz również
Polska reprezentacja narodowa:
- Mecze kadry A w piłce nożnej
- Bilans reprezentacji w piłce nożnej
- Reprezentanci Polski w piłce nożnej
- Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce nożnej
- Klub Wybitnego Reprezentanta
- Strzelcy bramek dla reprezentacji Polski w piłce nożnej
- Reprezentacja Polski U-21 w piłce nożnej
- Reprezentacja Polski U-19 w piłce nożnej
Polska piłka nożna:
- Piłka nożna w Polsce
- Polski Związek Piłki Nożnej
- Mistrzostwa Polski w piłce nożnej
- Ekstraklasa SA
- Orange Ekstraklasa
- Puchar Polski
- Superpuchar Polski
- Puchar Ligi Polskiej/Puchar Ekstraklasy
[edytuj] Linki zewnętrzne
- reprezentacja.com.pl
- kadra.pl
- reprezentacja.pl
- reprezentacjapolski.pl
- naszakadra.info
- Reprezentacja w serwisie pzpn.pl
- Reprezentacja w portalu interia.pl
Albania • Andora • Anglia • Armenia • Austria • Azerbejdżan • Białoruś • Belgia • Bośnia i Hercegowina • Bułgaria • Chorwacja • Cypr • Czarnogóra • Czechy • Dania • Estonia • Finlandia • Francja • Grecja • Gruzja • Hiszpania • Holandia • Irlandia • Irlandia Północna • Islandia • Izrael • Kazachstan • Liechtenstein • Litwa • Luksemburg • Łotwa • Macedonia • Malta • Mołdawia • Niemcy • Norwegia • Polska • Portugalia • Rumunia • Rosja • San Marino • Serbia • Słowacja • Słowenia • Szkocja • Szwajcaria • Szwecja • Turcja • Ukraina • Walia • Węgry • Włochy • Wyspy Owcze
Inne: Czechosłowacja • Jugosławia • NRD • Saara • Związek Radziecki • WNP
FIFA (Świat): Mistrzostwa świata • Puchar Konfederacji • Klubowy Puchar Świata • Ranking FIFA • FIFA 100
UEFA (Europa): Mistrzostwa Europy • Europejska Liga Mistrzów • Puchar UEFA • Puchar Intertoto
CAF (Afryka): Puchar Narodów Afryki • Puchar Konfederacji CAF • Afrykańska Liga Mistrzów • COSAFA Cup
OFC (Oceania): Puchar Narodów Oceanii • Klubowe Mistrzostwa Oceanii
CONMEBOL (Ameryka Południowa): Copa América • Copa Libertadores • Copa Sudamericana
CONCACAF (Ameryka Północna): Złoty Puchar • Puchar Karaibów
AFC (Azja): Puchar Azji • Azjatycka Liga Mistrzów • Puchar AFC
Grupy: Grupa A • Grupa B • Grupa C • Grupa D • Grupa E • Grupa F • Grupa G • Grupa H
Faza pucharowa: 1/8 finału • Ćwierćfinały • Półfinały • Mecz o 3. miejsce • Finał
