Mi-4

Z Wikipedii

Mi-4 (w systemie kodowym NATO oznaczony jako Hound) – radziecki śmigłowiec wielozadaniowy opracowany w 1951 roku w biurze konstrukcyjnym Michaiła Leontowicza Mila.

Spis treści 1 Historia 2 Zastosowanie 3 Opis techniczny 4 Dane techniczne

[edytuj] Historia

Prace nad śmigłowce Mil Mi-4 rozpoczęły się w 1951 roku, a prototyp oznaczony jako W-4 został oblatany w 1952 roku. Produkcję seryjną tego śmigłowca rozpoczęto w 1953 roku. Śmigłowiec produkowany był w wielu wersjach, choć konstrukcja była podobna różniły się one wyposażeniem, przystosowanym do zadań jakie miały wykonywać.

Śmigłowiec produkowany w ZSRR był w następujących wersjach:

• Mi-4A – śmigłowiec desantowy oraz sanitarny
• Mi-4S – udoskonalona wersja śmigłowca Mi-4A
• Mi-4M – śmigłowiec morskiego rozpoznania i zwalczania okrętów podwodnych, wyposażona w magnetometr
• Mi-4ME – wersja eksportowa śmigłowca Mi-4M
• Mi-4T – śmigłowiec morskiego rozpoznania, wyposażony w torpedę do zwalczania okrętów
• Mi-4AB – uzbrojona wersja śmigłowca Mi-4M
• Mi-4P – śmigłowiec pasażerski i sanitarny
• Mi-4L – śmigłowiec pożarniczy
• Mi-4SCH – śmigłowiec rolniczy, przystosowany do nawożenia oraz zwalczania szkodników upraw, także z możliwością gaszenia pożarów
• Mi-4 – śmigłowiec (z urządzeniami do podnoszenia ciężarów), latający dźwig

Śmigłowiec Mi-4ME był produkowany na podstawie licencji w Chinach jako Harbin Z-5.

Łącznie w ZSRR w latach 1953 – 1969 wyprodukowano 3200 śmigłowców Mi-4 wszystkich wersji, a ponadto w Chinach w latach 1959 – 1979 wyprodukowano 545 śmigłowców Z-5.

[edytuj] Zastosowanie

Śmigłowiec ten użytkowany był w armiach jako również w gospodarce cywilnej w następujących krajach: Afganistan, Algieria, Bułgaria, Kuba, Czechosłowacja (później w Czechach i Słowacji), Egipt, Niemiecka Republika Demokratyczna, Irak, Mali, Mongolia, Korea Północna, Jemen Południowy i Północny, Polska, Rumunia, Somalia, Sudan, Syria, a także wersja licencyjna w Albanii i Chinach.

Użyty został w wielu konfliktach zbrojnych m in.: Węgry (1956), Indie i Pakistan(1961 – 1962, 1965 i 1970) , Irak (1960 – 1975), Etiopia (1971 – 1980), Wietnam (1964 - 1975), Afganistan (1978 - 1989).

W Polsce był używany od 1958 roku.

[edytuj] Opis techniczny

Jednosilnikowy śmigłowiec o układzie jednowirnikowym ze śmigłem ogonowym. Konstrukcja półskorupowa, całkowicie metalowa. Podwozie czteropodporowe stałe. W niektóre egzemplarze wyposażono w płozy lub pływaki. Silnik tłokowy 14- cylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy, chłodzony powietrzem Asz-82. Wersje wojskowe posiadały uzbrojenie oraz przyrządy do wykrywania okrętów podwodnych. Wersja pasażerska posiadała fotele dla pasażerów – od 6 do 12. Wersje specjalistyczne posiadały odpowiednie urządzenia np. wersja rolnicza zbiornik do przewożenia nawozów lub środków ochrony roślin.

[edytuj] Dane techniczne

• Ogólne charakterystyki
  • Masa własna: 5365 kg
  • Masa startowa maksymalna: 7600 kg
• Wymiary:
  • Długość kadłuba: 16,79 m
  • Długość śmigłowca z łopatami wirnika i śmigłem ogonowym: 25,01 m
  • Wysokość: 4,40 m
• Napęd: 1 silniki 14- cylindrowy Asz-82 o mocy 1700 KM (1251 kW)
• Osiągi:
  • Prędkość:
    • maksymalna: 210 km/h
    • przelotowa: 160 km/h
  • Pułap:
    • dynamiczny: 5500 m
    • statyczny: 2000 m
  • Zasięg maksymalny: 410 km
  • Czas wznoszenia na wysokość 3000 m: 13 minut
• Uzbrojenie (wersje wojskowe): 1 ruchomy karabin maszynowy TKB-481 na stanowisku strzeleckim umieszczonym w gondoli podkadłubowej oraz różne zestawy uzbrojenia bombowego, do niszczenia okrętów podwodnych i siły żywej przeciwnika
• Załoga: 3 osoby (w składzie w zależności od przeznaczenia i wyposażenia śmigłowca składała się z 1 lub 2 pilotów, mechanika pokładowego, nawigatora, strzelca pokładowego)