Ił-38

Z Wikipedii

Iljuszyn Ił-38
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Wytwórnia	OKB Iljuszyna
Typ	samolot patrolowy
Konstrukcja	półskorupowa, metalowa
Załoga	10 - 16 osób
Historia
Dane techniczne
Napęd	4 × Iwczenko AI-20 M, turbośmigłowe
Moc	4250 KM (3126 kW) każdy
Wymiary
Rozpiętość	37,40 m
Długość	39,60 m
Wysokość	10,16 m
Powierzchnia nośna	140,00 m²
Masa
Własna	36 000 kg
Użyteczna	27 500 kg
Startowa	63 500 kg
Do lądowania	do 9000 kg
Zapas paliwa	30 000 dm³
Osiągi
Prędkość max.	645 km/h
Prędkość przelotowa	595 km/h
Prędkość minimalna	190 km/h
Prędkość patrolowa	400 km/h
Pułap	9000 m
Pułap praktyczny	8000 m
Zasięg	7250 km
Długotrwałość lotu	12 godzin
Dane operacyjne
Uzbrojenie
bomby głębinowe i torpedy przeciw okrętom podwodnym
Użytkownicy
ZSRR, Indie

Ił-38 (w systemie kodowym NATO oznaczony jako May) – radziecki morski samolot patrolowy dalekiego rozpoznania, wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zaprojektowany w 1967 roku w biurze konstrukcyjnym Siergieja Władimirowicza Iljuszyna.

[edytuj] Historia

Samolot Ił-38 jest rozwinięciem samolotu Ił-18D - morskiej wersji patrolowej samolotu pasażerskiego Ił-18. Od swojego poprzednika różni się przekonstruowanym kadłubem - skrócono jego przednią część, a wydłużono tylną, co sprawiło, że skrzydła przesunęły się ku przodowi. Prototyp został oblatany w 1968 roku. Samolot ten różni się od wersji pasażerskiej wydłużonym stożkiem ogonowym, przesunięciem płata do przodu oraz bogatym wyposażeniem elektronicznym.

W latach 1968 – 1972 wyprodukowano 58 samolotów tego typu, z tego 5 sprzedano dla marynarki wojennej Indii.

[edytuj] Użycie samolotu

Samolot Ił-38 jest używany w lotnictwie marynarki ZSRR i Indii, jako samolot rozpoznania morskiego oraz wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych. Zamówienia złożonego przez Egipt nie zrealizowano.

[edytuj] Opis techniczny

Samolot Ił-38 jest dolnopłatem o konstrukcji metalowej, półskorupowej. Kadłub dzieli się na trzy części. W pierwszej części znajduje się hermetyczna kabina pilotów i mechaników oraz urządzenia radiolokacyjne z anteną umieszczone w opływowej kopule pod kadłubem, znajduje się tam również komora bombowa do przenoszeni broni przeciwko okrętom podwodnym. W środkowej części mieści się specjalistyczna aparatura elektroniczna wraz ze stanowiskami obsługującego ją personelu. W tej części znajdują się również zbiorniki paliwa. Tylna część kadłuba z usterzeniem ogonowym zawiera magnetometr wbudowany w wydłużony stożek ogonowy. Podwozie trójgoleniowe z kołami przednimi, chowane w locie. Napęd stanowią cztery silniki turbośmigłowe Iwczenko AI-20M, śmigła czterołopatowe AW-68I o średnicy 4,5 m. Zbiorniki paliwa znajdują się również w skrzydłach