Miecz epoki brÄ…zu
Z Wikipedii
Epoka brązu na terenie Azji Mniejszej rozpoczęła się ok. połowy III tysiąclecia p.n.e., a na teren dzisiejszego Śląska i Małopolski około 1700 p.n.e.
Najstarsze miecze jakie pojawiły się na ziemiach polskich, około roku 1450–1200 p.n.e., nie miały imponujących rozmiarów - około 60 cm. Wydłużona głownia w kształcie liścia tataraku posiadała, przez środek od końca po nasadę rękojeści, zgrubienie – żeberko dla zapobieganiu wyginaniu ostrza. Wczesne miecze miały wymodelowaną z głowni sztabkę (trzpień), do której montowano na nity okładziny drewniane, z rogu lub kości. Późniejsze miecze miały rękojeści metalowe odlewane oddzielnie i montowane za pomocą nitów z głownią w całość lub były wykonywane w całości jako jeden odlew łącznie z głownią.
Około roku 1200 p.n.e. na ziemiach polskich rozwinęła się kultura łużycka trwająca do około roku 200 p.n.e. W czasie jej trwania zaniechano produkcji narzędzi i broni z kamienia, wprowadzono brąz i pojawił się około roku 650 p.n.e. pierwszy przedmiot z żelaza.
Miecze z tego okresu, będące bronią wybitnie elitarną i symbolem dostojeństwa, godności i władzy importowano przede wszystkim z terenu Węgier (tzw. miecze typu węgierskiego), Słowacji (miecze typu liptowskiego), z krajów alpejskich głównie ze Szwajcarii, południowych Niemiec (miecze typu Moringen, miecze antenowe), Francji (miecze typu Auvernier) oraz sporadycznie z południowej Skandynawii.