Napadowa nocna hemoglobinuria
Z Wikipedii
Napadowa nocna hemoglobinuria | |
ICD-10: |
D59.5
|
D59.5.0 {{{X.0}}} |
|
D59.5.1 {{{X.1}}} | |
D59.5.2 {{{X.2}}} | |
D59.5.3 {{{X.3}}} | |
D59.5.4 {{{X.4}}} | |
D59.5.5 {{{X.5}}} | |
D59.5.6 {{{X.6}}} | |
D59.5.7 {{{X.7}}} | |
D59.5.8 {{{X.8}}} | |
D59.5.9 {{{X.9}}} |
Napadowa nocna hemoglobinuria (zespół Marchiafavy-Micheliego) (ang. PNH - paroxysmal nocturnal hemoglobinuria) - rzadkie schorzenie erytrocytów polegające na braków czynników broniących przez ich rozpadem.
Zostało po raz pierwszy opisane przez niemieckiego lekarza Paula Strübinga w 1881 roku, a następnie w 1911 roku przez Ettore Marchiafavę i A. Nazariego.
Spis treści |
[edytuj] Etiopatogeneza
Choroba polega na defekcie błony erytrocytu, który uniemożliwia ochronę krwinki przez cytolizą przy udziale dopełniacza.
Istnieją trzy podtypy nocnej napadowej hemoglobinurii:
- PNH I - prawidłowe poziom cholinesterazy
- PNH II - obniżony poziom cholinesterazy
- PNH III - niedobór cholinesterazy a także błonowego inhibitora reaktywnej lizy - MIRL (CD 59) oraz czynnika DAF (CD55) - jego niedobór ułatwia wiązanie frakcji C3 dopełniacza
W patogenezie schorzenia bierze się też pod uwagę niedobór białka wiążącego C8.
Rozpad krwinek zachodzi głównie przy obniżeniu pH krwi. Tym tłumaczy się nasilenie schorzenia w nocy w trakcie snu.
Chorzy wykazują zwiększoną skłonność do zmian zakrzepowo-zatorowych, a także leukopenię i trombocytopenię (prawdopodobnie taki sam defekt jak w błonach erytrocytów współistnieje także w leukocytach i trombocytach).
[edytuj] Objawy
- niedokrwistość
- cechy hemolizy
- bóle brzucha
- ciemne zabarwienie moczu oddanego rano
- skłonność do zakrzepów
[edytuj] Rozpoznanie
Rozpoznanie stawia się na podstawie stwierdzenia:
- Hemoglobinurii i hemosydenurii w moczu nocnym.
- Dodatniego testu Hama - hemoliza w środowisku kwaśnym.
- Dodatniego testu cukrozowego - hemoliza w środowisku sacharozy.
- Cytometria przepływowa - brak w erytrocytach ekspresji CD55 (DAF) i CD 59 (MIRL).
- Małe stężenie fosfatazy alkalicznej i CD15 w granulocytach oraz obniżenie stężenia cholinesterazy w erytrocytach.
[edytuj] Leczenie
- podawanie preparatów krwinek płukanych
- leki przeciwzakrzepowe
- leki alkalizujące
[edytuj] Rokowanie
Choroba ma przebieg przewlekły.
Najczęściej rokowanie jest niekorzystne.
[edytuj] Bibliografia
- "Interna" pod red. prof. dr hab. Franciszka Kokota, tom 2, str. 737-738 ISBN 83-200-2872-8