Napoleon Louis-Wawel

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Napoleon Louis-Wawel wiceadmirał
ur. 10 X 1861 w Krzeszowicach zm. 14 XII 1934 w Bydgoszczy
Kariera wojskowa w Polsce:
delegat rządu w Międzynarodowej Komisji Odry
Kariera wojskowa w Austro-Węgrzech:
• dowódca Głównej Bazy Marynarki Wojennej • dowódca "Erzherzog Ferdinand Max" • dowódca "Kaiser Karl VI" • dowódca "Arpad"
Działania wojenne:
I wojna światowa
Odznaczenia:
Polonia Restituta

Napoleon Louis-Wawel (ur. 10 października 1861, zm. 14 grudnia 1934) - polski wiceadmirał i morski oficer pokładowy dużych okrętów nawodnych. W okresie od 1880 do 1918 służył w flocie austro-węgierskiej, a następnie do 1920 w odrodzonej polskiej Marynarce Wojennej. Karierę zakończył na stanowisku delegata rządu do Międzynarodowej Komisji Odry.

[edytuj] Służba wojskowa w Austro-Węgrzech

Napoleon Louis-Wawel urodził się 10 października 1861 w Krzeszowicach, w zaborze austriackim. Był synem Józefa i Ernestyny z Nordfelden-Hietzgernów. W 1880 ukończył Akademię Morską w Fiumie. Następnie do 1918 służył w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine (Marynarce Wojennej Austro-Węgier). Od 1904 był austro-węgierskim attaché morskim w Wielkiej Brytanii. W 1909 został dowódcą pancernika "Arpad", w 1910 krążownika "Kaiser Karl VI", a od 1911 dowodził pancernikiem "Erzherzog Ferdinand Max". W 1913 objął funkcję zastępcy przewodniczącego Komitetu Technicznego Marynarki Wojennej. Od 1914 do końca I wojny światowej był dowódcą Głównej Bazy Marynarki Wojennej w Puli.

Awansował kolejno na stopnie:

kadeta morskiego II klasy - 1880
kadeta morskiego I klasy - 1883
Korvettenleutnanta (podporucznika marynarki) - 1885
Fregattenleutnanta (porucznika marynarki) - 1891
Linienschiffsleutnanta (kapitana marynarki) - 1895

Korvettenkapitäna (komandora podporucznika)
Fregattenkapitäna (komandora porucznika)
Linienschiffskapitäna (komandora) - 1910
Kontreadmirala (kontradmirała) - 1913
Vizeadmirala (wiceadmirała) - 1917.

[edytuj] Służba wojskowa w Polsce

Po zakończeniu wojny przybył do Polski i wstąpił do Sił Zbrojnych, w których zweryfikowano go jako generała porucznika marynarki (generała dywizji). Od 1920 do 1923 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i zajmował posadę delegata rządu w Międzynarodowej Komisji Odry. W 1920 został przeniesiony w stan spoczynku, a gdy w 1921 nastąpiła zmiana stopni wojskowych, przemianowano go na wiceadmirała w stanie spoczynku. W 1923 odszedł z ministerstwa i przeniósł się do Bydgoszczy. 14 grudnia 1934 popełnił samobójstwo.

[edytuj] Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

[edytuj] Bibliografia

Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki. "Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918-1947." Wyższa Szkoła Morska. Gdynia 1996. (ISBN 83-86703-50)