Paulina Bonaparte

Z Wikipedii

Paulina Maria Bonaparte (właściwie: Paoletta Maria Buonaparte, jako jedyna z rodzeństwa Napoleona zachowała pierwotną formę nazwiska, 20 października 1780, Ajaccio - 9 czerwca 1825, Florencja), była drugą i najpiękniejszą córką pary Carlo Maria Buonaparte i Letycji z domu Ramolino i ulubioną siostrą cesarza Napoleona.

O jej wczesnych latach w Ajaccio niewiele wiadomo. W wieku lat 13 uciekła wraz z matką, która bała się prześladowań ze strony Pasquale Paoli i siostrami Karoliną i Elizą, z Korsyki do Marsylii we Francji, gdzie przez pierwsze miesiące panie Buonaparte żyły na skraju nędzy. Rok później Napoleon został generałem i rodzina przeniosła się do Paryża. Tam Paulina wywołała niechęć brata poprzez swe swobodne obyczaje seksualne - była najwyraźniej nimfomanką - więc wydał ją w roku 1797 za mąż za generała Leclerca (1772 - 1802), z którym Napoleon ją złapał in flagranti na klatce schodowej kwatery francuskiej w Mediolanie. Leclerc wkrótce został wysłany z ekspedycją francuską na San Domingo (obecnie Haiti), by poskromić powstanie murzyńskie. Również tam miała niezliczone romanse z wojskowymi francuskimi i polskimi, i nie tylko oficerami. Mąż zachorował w roku 1802 na żółtą febrę i niewierna Paulina z pełnym poświęceniem zajęła się opieką nad nim. Z Leclerkiem miała syna Dermida, który zmarł 1806 w wieku ośmiu lat.

Po powrocie do Francji Paulina wyszła w r. 1803 z inicjatywy Napoleona za szalenie bogatego księcia Kamila Borghese (1775 - 1832), potomka jednego z najbardziej starożytnych rodów Italii, ale nadal utrzymywała swój swobodny tryb życia, co doprowadzało chwilami do tego, że mąż trzymał ją w areszcie domowym, by nie dopuścić do często skandalicznych miłostek. Wielki skandal wywołała, gdy pozowała prawie naga rzeźbiarzowi Antonio Canova jako "Wenus". Brat Napoleon wydawał duże sumy, by uciszyć skandale wywoływane przez Paulinę. Odznaczała się też niesłychaną rozrzutnością, ale brakowało jej ambicji politycznych wykazywanych przez resztę rodzeństwa - jedyna oprócz brata Lucjana nie żądała od Napoleona żadnej korony królewskiej czy książęcej, ale przyjęła w roku 1806 suwerenność nad księstwami Parmy i Guastalli, potem jednak je sprzedała za sumę 6 milionów franków. Od roku 1810 była w niełasce u brata, gdyż nie znosiła jego drugiej żony cesarzowej Marii Ludwiki.

Po upadku monarchii napoleońskiej Paulina została opuszczona przez męża. Jako jedyna z rodzeństwa pomagała Napoleonowi w czasie jego pobytu na Elbie - Ludwik XVIII nie wypłacał mu należnych, ustalonych przy abdykacji w Fontainebleau apanaży i były cesarz znalazł się w trudnościach finansowych, a więc Paulina sprzedała swe klejnoty i przesłała mu pieniądze. Wraz z matką była jako jedyna z sióstr u jego boku zarówno na Elbie jak w czasie Stu Dni.

Po roku 1820 pogodziła się z mężem i mieszkała razem z nim we Florencji. Pod koniec życia zachorowała, podobnie jak ojciec Carlo Maria i być może brat Napoleon, na raka żołądka i nie tolerując cierpień popełniła samobójstwo 9 czerwca 1825 roku. Zgodnie ze swym życzeniem została pochowana w krypcie rodowej książąt Borghese w Rzymie.

[edytuj] Bibliografia

• Nouvelle Biographie Générale, Tome XLII, Paris 1863
• Jadwiga Dackiewicz, W gnieździe Bonapartych, Łódź 1983