Piotr Gołębiowski

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Piotr Gołębiowski
Dewiza	brak
Urodzony	10 czerwca 1902
Zmarł	2 listopada 1980

Sługa Boży Piotr Gołębiowski (ur. 10 czerwca 1902 w Jedlińsku, zm. 2 listopada 1980 w Nałęczowie) - polski duchowny, biskup diecezji sandomierskiej.

Ukończył Państwowe Gimnazjum w Radomiu (obecnie VI Liceum Ogólnokształcące im. Jana Kochanowskiego w Radomiu). Następnie studiował w Seminarium Duchownym w Sandomierzu. Jako kleryk wysłany został na studia specjalistyczne do Rzymu na Gregorianum, gdyż odznaczał się wybitnymi zdolnościami. Ukończył studia z najwyższym wyróżnieniem - summa cum laude. W czasie studiów, 12 października 1924 roku, otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze sandomierskiej. Ukończywszy w 1928 roku studia, rozpoczął pracę jako wikariusz w sandomierskiej katedrze.

Następnie został mianowany profesorem seminarium. W 1930 roku otrzymał miano ojca duchownego kleryków. W czasie II wojny światowej objął parafię w Baćkowicach, gdzie przeżył okupację. Potem pracował jako rektor kościoła Trójcy świętej w Radomiu. Był również proboszczem i dziekanem parafii w Koprzywnicy. W 1950 roku jako kanonik Kapituły Katedralnej wrócił do Sandomierza. Oddał się tam pracy profesorskiej w seminarium. W 1957 roku przyjął sakrę biskupią zostając biskupem pomocniczym. W 1967 roku, po śmierci biskupa Jana Kantego Lorka, został wybrany wikariuszem kapitulnym. 26 lutego 1968 roku z woli papieża Pawła VI został mianowany jako Administrator apostolski z prawami biskupa ordynariusza diecezji sandomierskiej, którą kierował do śmierci.

W 1968 roku zorganizował obchody 150-lecia istnienia diecezji sandomierskiej, w 1970 seminarium. Przeprowadził trzy koronacje obrazów Matki Bożej słynących łaskami: Studzianna (1968), Wysokie Koło (1974) i Błotnica (1977). Odprawił rekolekcje trzeźwościowe w diecezji sandomierskiej (1978/1979). W 1980 roku pod jego przewodnictwem Sandomierz obchodził stulecie ustanowienia diecezji.