Poi
Z Wikipedii
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Spis treści |
[edytuj] Historia Poi
Poi wywodzi się tradycji plemienia Maori żyjącego w Nowej Zelandii. Istnieją co najmniej dwie teorie dotyczące pierwotnej roli poi w tej społeczności. Według pierwszej była to metoda treningu przędzenia. Od zamierzchłych czasów, głównym zajęciem kobiet tegoż plemienia była praca w wiosce, zajmowanie się domostwem i wychowywanie dzieci, a ponadto tworzenie ubrań. W wolnych chwilach doskonaliły swoje techniki jako tkaczki poprzez krecenie kamieniami zaczepionymi do sznurków. Pracowały przy tym dłonie i nadgarstki, czyli to, co potrzebne jest przy przędzeniu.
Po pewnym czasie kobiety zauważyły, ze podczas machania kulami ciało wpada w naturalny taniec. Zaczęły używać swoich zdolności w obrzędach jako cześć tańca, tyle, ze zamiast kamienia na końcach sznurków przywiązywały różnego rodzaju ozdoby - począwszy od białych kul z tkanin przez szarfy, skończywszy na kwiatach. Jednak kamienie nie odeszły do lamusa. Mężczyźni widząc, jak na kobieca sylwetkę i zręczność wpływa ów rodzaj ćwiczeń, sami zaczęli używać takich przyrządów, aby pokonać swoje słabości i zdobyć siłę, zręczność oraz sprawność, która miała im pozwolić sprawniej polować. I tak się stało - wzrastała zręczność, wzrastała siła, powiększały się zdobycze z łowów. W chwilach dzisiejszych taniec ludzi z plemienia Maori jest znany prawie na całym świecie. Jednak taniec tradycyjny, wykonują z poikami jedynie kobiety.
Druga teoria zakłada, że była to forma komunikowania się na odległość. Te informacje opierają się głównie na przekazie ustnym współczesnych entuzjastów tańca ognia
[edytuj] Haka Poi w kulturze Maorysów
Taniec Haka Poi (Haka - taniec, Poi - przyrząd używany w tym tańcu) jest wykonywany przez kobiety jako wyraz wdzieczności i podziękowaia. W tym tańcu używa się małych piłek - poi i obraca się je stojąc, siedząc lub kucając. Zawiera kilkanaście typowych ruchów; wytrawne tancerki tworzą też własne kombinacje, które często wchodzą później do kanonu.
Piłki poi dawniej wykonywano z roślin i kawałków materiału a owijano je w miękką korę z drzewa lub puch z raupo lub innych krzewów z buszu. Następnie malowano powierzchnię kulki w różne wzory i kolory. Do zwieńczenia poi używano czasem wyczesanej sierści psa - taka kulka nazywana była poi awe. Poi ma najczęściej od 8 do 10 cm średnicy i dzieli się na dwie odmiany:
- długie POI - gdzie piłka jest większa (powyżej 10 cm) a sznurek ma długość mniej więcej długości ramienia użytkownika.
- krótkie POI - piłka mniejsza a sznurek ma około 25 cm.
Według dawnych opowieści, długich poi mogły używać tylko kobiety z dobrych rodzin. Poi trzyma się między kciukiem a palcem wskazującym i obraca się stojąc albo siedząc/kucając (tzw. waka poi). Ruch obrotowy wynika z pracy ramion ale też nadgarstków.
[edytuj] Poi obecnie w kulturze zachodniej
Określenie poi ma dwa znaczenia
- sztuka tańca
- rekwizyt
[edytuj] Sztuka tańca - taniec z ogniem
Obecnie tancerze wykonują ten specyficzny taniec przy akompaniamencie bębnów i innych instrumentów perkusyjnych. Najbardziej efektowną odmianą jest taniec z ogniem. Kulki zostają nasączone łatwopalną substancją i podpalone. Ze względu na szybkie przemieszczanie się kulki uzyskuje się efekt wizualny smug ognia otaczających i krążących wokół tancerza. Możliwe jest też "plucie ogniem". Po nabraniu do ust paliwa, kuglarz wypluwa je w płomień, uzyskując efekt "ziania ogniem".
Wykonawcy muszą wykazywać się niezwykłym opanowaniem i zręcznością przy wykonywaniu nawet podstawowych elementów tańca.
[edytuj] Rekwizyt używany w tańcu
Poi to też specyficzny przedmiot używany przy tańcu. Jest to para linek lub łańcuszków z podczepionymi na końcu ciężarkami w różnej postaci. Długość jest zależna od gabarytów tancerza, a ściśle długości jego rąk. Ciężarkiem staje się cokolwiek o masie większej niż sama lina. Najpowszechniejszą wersją poi jest linka żeglarska z podczepioną piłeczką tenisową. W celu uzyskania efektu pirotechnicznego używa się piłek kewlarowych nasączonych łatwopalną substancją (np. ropą, parafiną). Tancerze często sami tworzą swoje POI. Do tego celu używa się wiele rodzajów materiału, najbardziej popularny jest kevlar, jednak część osób zadowala się jensem czy też kocem azbestowym. Na końcu są najczęściej wykonywane tuby, bądź też katedralki z danego materiału.
[edytuj] Tuby
Tuby są najprostsze do wykonania i jednocześnie dosyć bezpieczne, gdyż materiał ściśle przylega do łańcucha. Dzięki takiemu sposobowi tworzenia końcówek nie musimy się martwić, że jakieś niepotrzebne fragmenty materiału będą wisiały bezwładnie. Tuby dzięki swojemu kształtowi są bardzo łatwe do manewrowania.
[edytuj] Kostki(Katedralki)
Dzięki złożeniu materiału w kostkę, można uzyskać naprawdę duży płomień. Materiał składany jest na zakładkę tworząc sześcian. Ten sposób składania powoduje, że końcówki są dosyć małe, a jednak zawierają dużo materiału, co za tym idzie przy podpaleniu powstaje duży płomień i uzyskuje się dosyć długi czas spalania. Katedralki zapobiegają pruciu się materiału.
