Silnik dolnozaworowy
Z Wikipedii
Silnik dolnozaworowy - (w skrócie SV - ang. side valve), nazywany także bocznozaworowym, silnik tłokowy, w którym wałek rozrządu umieszczony jest poniżej bloku silnika (najczęściej w skrzyni korbowej), a zawory w bloku silnika, co wiąże się z innym systemem rozrządu niż w silniku górnozaworowym.
Silniki dolnozaworowe z racji prostszego rozrządu (np. smarowanie krzywek rozrządu w skrzyni korbowej jest proste i skuteczne) były masowo produkowane do lat 50-tych XX wieku. Jednak rosnące zapotrzebowanie na coraz wyższą moc i nacisk na ograniczenie zużycia paliwa sprawiło, że zostały stopniowo wypierane przez silniki górnozaworowe.
[edytuj] Zalety układu dolnozaworowego
- bardzo prosta budowa głowicy - brak w niej elementów ruchomych.
- bardzo dobra elastyczność silnika, ściśle związana z jego małym wysileniem.
- regulacja zaworów bywa łatwiejsza z powodu większej dostępności do elementów regulacyjnych.
[edytuj] Wady układu dolnozaworowego
- mniejsza moc silnika z danej pojemności skokowej (małe wysilenie silnika).
- większe jednostkowe zużycie paliwa (niższa sprawność).
- gorsza szybkobieżność silnika (leniwa reakcja na "dodanie gazu").
- osiąganie niższych wyższych stopni sprężania - co wiąże się z budową głowicy silnika (większa powierzchnia ścianek, niekorzystny kształt) i mniejszym ładunkiem.
Ogromna przewaga zalet nad wadami silnika górnozaworowego sprawia, że silnik dolnozaworowy (czasem równoznaczne jest określenie rozrząd dolnozaworowy) jest praktycznie nieprodukowany.
Bywa też spotykany układ, gdzie zawory ssące umieszczone są w głowicy silnika, zaś wydechowe w bloku silnika, co wiąże się z innym systemem rozrządu (tzw. rozrząd mieszany).
blok silnika
