Skrętka ekranowana

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Należy w nim poprawić: informacje o skrętce nieekranowanej przenieść, informacje na temat kategorii skrętki występują już w artykule skrętka, występują tu także inne ogólne informacje niepasujące do hasła.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Skrętka ekranowana, STP (ang. Shielded Twisted Pair) – jeden z rodzajów skrętki. Jest podobna z zewnątrz do skrętki nieekranowanej. Różnica polega na tym, iż skrętka ekranowana posiada dodatkowy ekran otaczający cały kabel, co umożliwia przesyłanie danych na większe odległości i z większą transmisją. Dodatkowo także informacje przesyłane za jej pomocą w mniejszym stopniu ulegają zakłóceniom zewnętrznym (pole magnetyczne) takim jak przesłuch.

Przepustowość skrętki zależna jest od tzw. kategorii. Skrętka kategorii 1 to kabel telefoniczny, kategorii 2 przeznaczona jest do transmisji danych z szybkością 4 Mb/s, kategorii 3 do transmisji o przepustowości do 10 Mb/s, kategorii 4 do 16 Mb/s, kategorii 5 do ponad 100 Mb/s - ten typ ma zastosowanie w szybkich sieciach np. Fast Ethernet, natomiast kategorii 6 - 622 Mb/s przeznaczony jest dla sieci ATM. Maksymalna długość połączeń dla UTP wynosi 100 m, natomiast dla STP 250 m. Limit ten można oczywiście przekroczyć używając repeatera. Obydwa rodzaje skrętki posiadają impedancję 100 ohmów.

W sieciach skrętkowych podobnie jak w pozostałych okablowaniach standardu Ethernet obowiązuje zasada, iż sygnał może przejść tylko przez 4 repeatery, ale nie ma natomiast limitu segmentów do 5.

Do karty sieciowej skrętkę przyłączą się za pomocą złącza RJ-45.

Skrętkę stosuje się przede wszystkim w sieciach o topologii gwiazdy więc uszkodzenie jednego połączenia z zasady nie wpływa na pracę całej sieci. Instalacja okablowania skrętkowego jest bardzo prosta dzięki zastosowaniu połączeń zaciskowych. Mimo, iż skrętka jest najtańszym kablem wymaga dodatkowych urządzeń takich jak huby lub switche, do których przyłączone są wszystkie stacje robocze.

W celu zmniejszenia awaryjności sieci, zaleca się stosowanie tzw. paneli przyłączeniowych (krosownic), które także mogą spełniać funkcję prostego huba.

Dla większości zastosowań nieekranowane okablowanie UTP jest wystarczające. Jednak nie we wszystkich przypadkach, można tu np. zaliczyć:

środowisko z dość dużym poziomem zakłóceń elektromagnetycznych (np. lotniska)
środowiska wrażliwe na emisję pochodzącą z okablowania informatycznego (np. laboratoria, szpitale)
budynki, w których istnieje potrzeba zapewnienia zgodności elektromagnetycznej według międzynarodowych lub lokalnych regulacji prawnych.

Dla tych "trudnych" środowisk, rozwiązaniem jest okablowanie ekranowane STP (znacznie jednak droższe).

Ogromną zaletą skrętki jest też uniwersalność, można ją stosować dla różnych typów sygnałów, np. informatycznych i telefonicznych, tak więc za jednym zamachem zapewnia okablowanie dla sieci komputerowej i telefonii. Skrętkę stosuje się także w nowych sieciach Fast Ethernet (100BASE-T) i Gigabit Ethernet (1000BASE-T). W przypadku przejścia z technologii Ethernet na Fast Ethernet okablowanie nie musi być zmieniane. Skrętka jest tania i prosta w ułożeniu. Wadą jest konieczność użycia znacznej ilości kabla oraz niska odporność na zakłócenia. Skrętkę stosuje się powszechnie w okablowaniu poziomym na krótkich odcinkach i w środowiskach o niskim poziomie zakłóceń.