Stanisław Moniuszko
Z Wikipedii
Stanisław Moniuszko, herbu Lubicz (ur. 5 maja 1819 w Ubielu koło Mińska, zm. 4 czerwca 1872 w Warszawie), polski kompozytor, autor pieśni, operetek, baletów i oper przesyconych patriotyzmem i polskimi motywami ludowymi. Powszechnie uznawany za twórcę opery narodowej.
Studia muzyczne ukończył w Berlinie w 1840 r. Następnie zamieszkał w Wilnie, gdzie działał jako organista, kompozytor, pedagog i organizator życia muzycznego w mieście. W 1858 r. przenosi się wraz z rodziną do Warszawy, gdzie obejmuje stanowisko dyrygenta opery. Jednocześnie od 1864 r. był wykładowcą w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Zmarł na atak serca w 1872 r. Pogrzeb artysty stał się jednocześnie manifestacją narodową.
Jednym z najlepiej znanych zbiorów jego utworów drobnych jest cykl dwunastu śpiewników, zawierających pieśni do słów Mickiewicza, Odyńca, Kraszewskiego – w sumie 268 pieśni opartych na motywach ludowych lub utworach poetyckich z epoki.
[edytuj] Największe dzieła
- opery
- balety
- Na kwaterunku
- Figle szatana
- operetki
- Beata
- kantaty
- Widmo
- Ballady
- Dziad i Baba
- Melodie
- Wlazł kotek na płotek
Z jego pieśni zostało wydanych 12 zeszytów: 6 za życia kompozytora i 6 po jego śmierci.
