Stany Generalne
Z Wikipedii
Stany Generalne (fr. États-Généraux) zgromadzenie reprezentujące przedstawicieli 3 stanów: szlachty, duchowieństwa i stanu trzeciego, czyli reszty społeczeństwa we Francji i Niderlandach, zwoływane jako doradczy organ króla, zwłaszcza w sprawach ustalania podatków.
Historia Stanów Generalnych sięga 1302 roku, kiedy zostały zwołane dla rozstrzygnięcia sporu między Filipem Pięknym i papieżem Bonifacym VIII.
1302 - Król Francji Filip IV, zwołuje trzy stany generalne Francji, które poparte przez cały kraj, pochwalają Filipowe odrzucenie bulli papieskiej, i zwołują wielką radę do wysłuchania oskarżeń przeciw papieżowi. Są to pierwsze stany generalne we Francji.
19 września 1356 w wyniku wygranej bitwy pod Maupertius Anglicy wzięli do niewoli króla francuskiego Jana Dobrego. W zastępstwie władzę we Francji obejmuje delfin Karol. Królestwo francuskie przeżywało wówczas kłopoty finansowe. Karol zmuszony jest wydać tzw. Grande Ordonance (zobowiązanie zwołania Stanów Generalnych).
Od 1614, we Francji, Stany Generalne nie zbierały się, ponieważ w systemie absolutnym władca ich nie potrzebował. Decyzja Ludwika XVI była porażką absolutyzmu.
W 1789 r. Stany Generalne zwołane przez króla Francji Ludwika XVI (zwołał je bo potrzebował pieniędzy, zresztą ten monarcha był bardzo rozrzutny, potrafił wydać 3 razy więcej niż dochód całego wielkiego państwa) zamieniły się w Zgromadzenie Narodowe, a następnie w Konstytuantę, przyczyniając się do wybuchu Wielkiej Rewolucji Francuskiej i proklamowania republiki w 1792.
Funkcjonujący w polityce do dnia dzisiejszego podział na prawicę i lewicę ma swoje źródło w tradycji obrad Stanów Generalnych. Szlachta z kręgów dworskich zasiadała po prawej stronie tronu królewskiego, a stan trzeci po lewej. Miejsce po prawej stronie władcy było uznanym świadectwem przywilejów.
