Tadeusz Hołuj
Z Wikipedii
Tadeusz Hołuj (ur. 23 listopada 1916 w Krakowie, zm. 23 października 1985 w Krakowie) - polski pisarz i publicysta.
Uczęszczał do gimnazjum w Jaśle. Przed II wojną światową był współredaktorem "Naszego Wyrazu". Studiował prawo i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z tego okresu pochodzą jego zbiory poezji: "Dziewczyno", "płyniemy naprzód" (1938), "Płonące ścieżki" (1938).
W czasie okupacji był członkiem Związku Walki Zbrojnej. W 1942 został aresztowany i osadzony w obozie Auschwitz. Był członkiem Komitetu Naczelnego Grupy Bojowej Oświęcim. Przebywał w różnych obozach koncentracyjnych do końca wojny.
Po wojnie był działaczem politycznym i społecznym, członkiem PPR i PZPR. Był posłem na sejm VII kadencji. Od 1965 pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. Był współzałożycielem krakowskiego lewciowego klubu Kuźnica.
[edytuj] Twórczość
Debiutował tomikami: "Dziewczyno", "płyniemy naprzód" (1938), "Płonące ścieżki" (1938). W 1942 napisał konspiracyjny "Marsz triumfalny".
Po wojnie tworzył powieści historyczne nawiązujące do początków ruchu rewolucyjno-socjalistycznego, demokratycznego, radykalnego, m.in.: "Próba ognia" (1946), "Królestwo bez ziemi" (tom 1-4, 1954-1956), "Róża i płonący las" (tom 1-2, 1971), "Osoba" (1974).
Doświadczeniom obozowym poświęcił m.in.: powieść "Koniec naszego świata" (1958), "Drzewo rodzi owoc" (1963), "Raj" (1972), dramat "Dom pod Oświęcimiem" (wydany i wystawiony w 1948), opowiadania "Jutrzenka" (1956) i "To" (1964).
