Termy Karakalli
Z Wikipedii
Termy Karakalli – największe termy rzymskie zasilane wodą dostarczaną akweduktem Aqua Marcia. Zabudowania wzniesione podczas panowania Marka Aureliusza Antoniusza – Karakalli ( zapoczątkowane przez Septymiusza Sewera) , w okresie od 212 do 216 zajmowały obszar 11 ha. Sam budynek miał wymiary 337,0 x 328,0 m. Był to kompleks typowy dla obiektów budowanych w czasach cesarstwa. Do pomieszczeń prowadziła brama umieszczona pośrodku wschodniego boku. Przez pomieszczenia szatni (apodyterium) przechodziło się do palestry. Pomieszczenia te przeznaczone były między innymi do wykonywania ćwiczeń gimnastycznych. Z nimi sąsiadowały sale masażu, wypoczynku i najprawdopodobniej biblioteki umieszczone w symetrycznie rozmieszczonych apsydach. Za tymi pomieszczeniami, po stronie zachodniej budynku, znajdował się kompleks pomieszczeń ogrzewanych. Były tam m.in. pomieszczenia sauny, baseny z gorącą wodą (calidarium). Dalej umieszczono otwarte pomieszczenie sąsiadujące z wewnętrznym patio, na którym umieszczono basen z zimną wodą (frigidarium). Po stronie zachodniej budynku znajdował się plac do rozgrywania zawodów sportowych. eksedry umieszczone po wschodniej i zachodniej stronie budynku mieściły sale, z których jedna w kształcie ośmiokąta najprawdopodobniej pełniła rolę nimfeum. Po stronie południowej i północnej wybudowano perystyle i aule zakończone apsydami na dłuższym boku. Wnętrza budowli urozmaicały liczne wnęki i nisze. Ściany i posadzki pokrywały mozaiki oraz malowidła. Bogaty wystrój uzupełniała zieleń i monumentalne rzeźby, z których najbardziej znane są: Herakles Farnezyjski i Byk Farnezyjski.
W VI wieku, podczas najazdu Gotów zostały zniszczone rzymskie akwedukty. Termy przestały funkcjonować.
Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w XVI – XVII wieku w ruinach odnaleziono część rzeźb i innych dzieł sztuki. Harakles Farnezyjski i Flora zostały przeniesione do muzeum w Neapolu a liczne mozaiki i posągi atlantów do Muzeum Watykańskiego.
Zobacz też: architektura starożytnego Rzymu.
