Władysław Zubosz-Kaliński

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Władysław Zubosz-Kaliński
'

Życie	Pułkownik
Urodził się	23 marca 1891 r. Rohatyn
Zmarł	13 sierpnia 1952 r. Londyn
Kariera
W służbie od	1914
Pełniona funkcja	dowódca: 13 DP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, kampania wrześniowa
Odznaczenia

Władysław Zubosz-Kaliński (23 marca 1891 w Rohatyniu – 13 sierpnia 1952 w Londynie) – pułkownik Wojska Polskiego.

Urodził się w miejscowości Rohatyń na Ukrainie. Ukończył siedmioklasową szkołę realną i zdał maturę w 1912 roku.

Podczas I wojny światowej wstąpił w dniu 3 sierpnia 1914 roku do Legionów Polskich, gdzie służył do lipca 1917 roku. Po kryzysie przysięgowym został jako obywatel austriacki wcielony we wrześniu 1917 roku do armii austriackiej i służył w niej do sierpnia 1918 roku. Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Pełnił kolejno funkcje dowódca kompanii w 5 Pułku Piechoty Legionów (listopad 1918 – 7 grudnia 1919), adiutantem sztabowy w sztabie 1 Brygady Piechoty (7 grudnia 1919 – 9 lipca 1920) i dowódca 1 Pułku Piechoty Obrony Warszawy (8 sierpnia 1920 – 19 września 1920).

Po zakończeniu działań wojennych pełni kolejno funkcje: kierownika Wydziału Wyszkolenia w I Departamencie Broni Głównej Ministerstwa Spraw Wojskowych (19 września 1920 – 21 lipca 1922), dowódcy batalionu w 36 Pułku Piechoty (21 lipca 1922 – 30 listopada 1922). Następnie studiuje w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie (31 listopada 1922 – 1 października 1924). Po ukończeniu studiów pełni kolejno funkcje: kierownika referatu wyszkolenia w Biurze Ścisłym Rady Wojennej (1 września 1924 – 3 marca 1926), kierownika referatu „Osłona” w III oddziale Sztabu Generalnego (3 marca 1926 – 26 czerwiec 1927).

Następnie obejmuje stanowiska liniowe: dowódca 3 półbrygady KOP (26 czerwca 1927 – 1931), dowódca Pułku KOP „Głębokie” (1931), dowódca 48 Pułku Piechoty (20 września 1931 – 1936), dowódca piechoty dywizyjnej 14 Dywizji Piechoty (1936 - 1939).

W 1939 roku zostaje dowódcą 13 Dywizji Piechoty i dywizją tą dowodził w trakcie kampanii wrześniowej, początkowo w składzie Armii „Prusy”. Po rozbiciu tej armii przez Niemców z częścią oddziałów przebija się do Warszawy. Tutaj otrzymuje rozkaz dowódcy Armii „Warszawa” odtworzenia 13 Dywizji Piechoty z pozostałych części rozbitych dywizji: 13, 19 i 29 Dywizji Piechoty oraz Robotniczej Brygady Obrony Warszawy. Po kapitulacji Warszawy trafił do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 roku z obozu jenieckiego przez wojska amerykańskie wyjechał do Wielkiej Brytanii i zamieszkał w Londynie, gdzie mieszkał do śmierci.