Wenera 1

Z Wikipedii

Wenera 1
Inne nazwy	Wenus 1, 1961 Gamma 1, ASM 1, Sputnik 8
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1961-003A
Rakieta nośna	Mołnia 8K78
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachstan
Cel misji	Wenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,7183 j.a.
Apocentrum	1,019 j.a.
Okres obiegu	311,1 d
Nachylenie	0,58°
Czas trwania
Początek misji	12 lutego 1961 (00:34:36 GMT)
Koniec misji	19 lutego 1961
Wymiary
Wymiary	wysokość ok. 2 m; średnica ok. 1 m
Masa całkowita	643,5 kg

Wenera 1 (ros. Венера, pol. wenus) - radziecka bezzałogowa sonda kosmiczna przeznaczona do badania planety Wenus. Głównym celem było zbadanie promieniowania korpuskularnego i pola magnetycznego między Ziemią a Wenus oraz w otoczeniu Wenus. Sonda miała zderzyć się z powierzchnią planety, lecz nie doszło do tego.

[edytuj] Przebieg misji

Wenera 1 była pierwszym statkiem w historii pomyślnie wysłanym w kierunku Wenus. Statek został wyniesiony przez rakietę na orbitę okołoziemską, tzw. parkingową, o wysokości w perygeum 229 km, a w apogeum 282 km. Pozostawał tam przez pewien czas z ostatnim członem rakiety nośnej. Następnie ten ostatni wystrzelił sondę na orbitę heliocentryczną przecinającą orbitę Wenus. Miała zderzyć się z planetą i pozostawić na niej kulę z proporczykiem ZSRR. Sonda minęła jednak planetę między 19 a 20 maja 1961 w odległości 99 858 km. 19 lutego - 7 dni po starcie - w odległości około 2 milionów kilometrów z przyczyn technicznych została utracono łączność ze statkiem. Prawdopodobnie wskutek intensywnego wzrostu wiatru słonecznego.

[edytuj] Budowa i działanie

Sonda składała się z cylindra z umieszczoną na szczycie kopułą, o całkowitej wysokości ok. 2 m. Z korpusu, poprzecznie, wystawały dwa panele słoneczne. Przeszło dwumetrowej średnicy siatkowa antena paraboliczna o dużym zysku, była przymocowana do cylindra. Kopuła zawierała sferę ciśnieniową, w której był umieszczony proporczyk ZSRR, przystosowaną do pływania po domniemanym oceanie wenusjańskim. Miała się tam znaleźć po planowanym uderzeniu w Wenus. Wenera 1 nie miała własnego systemu napędowego. Temperatura była kontrolowana przez żaluzje termiczne.

Sonda przy starcie ważyła 923 kg. Przy końcu misji, na orbicie heliocentrycznej, miała masę 643,5 kg.

[edytuj] Ładunek

• Magnetometr typu flux-gate, na dwumetrowym wysięgniku - z instrumentu uzyskano nieliczne dane nie zamieszczone w jakiejkolwiek literaturze
• Pułapka jonowa
• Detektory mikrometeoroidów
• Liczniki cząstek wiatru słonecznego i promieniowania kosmicznego