Wiersz zdaniowy
Z Wikipedii
Wiersz zdaniowy - typ wiersza, należący do systemu nienumerycznego, zbudowany na zasadzie, że jedno zdanie stanowi jedną jednostkę budowy.
[edytuj] Średniowieczny wiersz zdaniowy
Średniowieczny wiersz zdaniowy to jeden z pierwszych typów wiersza w języku polskim. Na jego bazie powstał, po pojawieniu się przerzutni, sylabizm, który ostatecznie stał się bardziej popularny i w XVI wieku stał się głównym systemem wersyfikacyjnym. Każdy wers był osobnym zdaniem (zawierał czasownik w formie osobowej). Odmianą tego wiersza jest wiersz zdaniowo-rymowy, w którym występowały rymy wewnętrzne i zewnętrzne.
Przykładem takich wierszy są: Bogurodzica, Lament świętokrzyski, Legenda o świętym Aleksym.
[edytuj] Współczesny wiersz zdaniowy
Współczesny wiersz zdaniowy pojawił się na przełomie XIX i XX wieku i związany był z ruchami awangardowymi. Wiersze oparte na systemie zdaniowym odnajdujemy w dorobku, między innymi, Rilkego, a z poetów polskich: Czechowicza, Peipera, Przybosia, czy Różewicza. Od średniowiecznego wiersza zdaniowego odmiana współczesna różni się tym, że jako osobny wers występuje także równoważnik zdania oraz częste są zdania złożone (każde zdanie składowe w osobnym wersie), które w średniowiecznej odmianie były rzadkością.
