Wojna Hanzy z Danią, Szwecją i Prusami
Z Wikipedii
Wojna Hanzy z Danią, Szwecją i Prusami miała miejsce w latach 1534-1536. Nazywana jest także Zatargiem hrabiów (niem. Grafenfehde), co wywodzi się od hrabiów Christopha von Oldenburg i Johanna von Hoya.
Jednym z powodów wojny była detronizacja duńskiego króla Chrystiana II w roku 1523 przez jego wuja Fryderyka I. Ten ostatni przy wsparciu hanzeatyckiej Lubeki pokonał ostatecznie Christiana II i uwięził w zamku Sonderburg. W nagrodę Lubeka otrzymała liczne przywileje handlowe w Danii.
Gdy w roku 1533 zmarł Fryderyk I, Duńczycy długo nie potrafili wybrać jego następcy. Burmistrz Lubeki Juergen Wullenwever mając nadzieje na przedłużenie przywilejów zaoferował wówczas wsparcie synowi Fryderyka, księciu Christianowi von Schlezwig-Holstein. Książę odmówił, gdyż jego celem było wyswobodzenie Danii i Schleswigu-Holesteina spod hanzeatyckiego jarzma handlowego. W tej sytuacji hrabia Oldenburga Christoph poprosił Lubeczan o pomoc w wyswobodzeniu swojego uwięzionego kuzyna Christiana II. Przeciwko katolickiej szlachcie duńskiej opowiedziały się także miasta ewangelickie Kopenhaga i Malmö.
Wojna wybuchła wiosną 1534 r. Początkowo Lubeczanie odnieśli kilka sukcesów m.in. opanowując cieśninę Sund i podporządkowując sobie całą Danię. Po uznaniu przez Danię księcia Schleswigu - Holstein jako króla Christiana III sytuacja militarna odwróciła się. Siły króla duńskiego wzmocnione posiłkami z innych regionów skutecznie odpierały chaotyczne ataki przeciwnika. W bitwie morskiej pod Svendborg w dniu 17 czerwca 1535 r. flota Lubeki poniosła klęskę w starciu ze zjednoczoną flotą Danii, Szwecji i Prus. Porażka znacznie osłabiła Hanzę. Wojnę ostatecznie zakończyła kapitulacja Kopenhagi w roku 1536.
