Wojny Rzymian z Dakami
Z Wikipedii
Wojny Rzymian z Dakami toczyły się na przełomie I i II w. n.e.
Dwa lata po klęsce w Karpatach w roku 86 (bitwa na przełęczy Czerwona Wieża) Rzymianie pod wodzą Tetiusza Junianusza zwyciężyli wojska Deccebala w karpackich Żelaznych Wrotach (pod Tapae, obecnie Luminis). Cesarz Domicjan nie wykorzystał jednak tego zwycięstwa – na wieść o buncie legionów nadreńskich oraz agresywnej postawie sąsiadujących z rzymską Panonią Jazygów zawarł z Dakami traktat pokojowy w 89 roku. Deccebal zachował swoje królestwo w zamian za uznanie władzy Rzymu.
W roku 101 Rzymianie po raz kolejny uderzyli na Dację. Po przeprawieniu się przez Dunaj licząca aż 150 000 ludzi armia rzymska pod wodzą cesarza Trajana pokonała przeciwnika w dunajskich Żelaznych Wrotach. Rok później Rzymianie opanowali ważniejsze twierdze górskie wokół stolicy Daków Sarmizegetusy. Deccebal ponownie poprosił o pokój. Tym razem jednak zmuszony był zrzec się części terytoriów. Król Daków nie pogodził się jednak z takimi warunkami pokoju i niebawem jego wojska wtargnęły do Mezji.
W roku 105 nastąpiła kolejna kampania rzymska przeciwko Dacji. Rzymianie podeszli aż do stolicy Daków Sarmizegetusy i rozpoczęli jej blokadę. Miasto skapitulowało a Deccebal wraz z częścią swoich oddziałów zbiegł by stoczyć ostatnią bitwę. Po klęsce popełnił samobójstwo. Konającego króla odnalazł legionista Maksymus, który dostarczył jego głowę cesarzowi. Dacja stała się prowincją rzymską.
