แชมป์เฉพาะกาล
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
แชมป์เฉพาะกาล (Interim Champion) หมายถึงตำแหน่งแชมป์ที่ให้ผู้ที่เหมาะสมครองตำแหน่งไปก่อน เนื่องจากแชมป์โลกตัวจริงไม่อาจจะชกได้จะเนื่องด้วยสาเหตุอันใดก็แล้วแต่ แต่เมื่อทั้งคู่พร้อม แชมป์เฉพาะกาลกับแชมป์โลกตัวจริงต้องชกกันเพื่อหาแชมป์โลกตัวจริง แต่ระหว่างที่เป็นแชมป์เฉพาะกลาลสามารถชกป้องกันตำแหน่งกับผู้ท้าชิงได้ และมีสถานภาพเช่นเดียวกับแชมป์โลกตัวจริงทุกประการ
สถาบันแรกที่ริเริ่มให้มีแชมป์เฉพาะกาล คือ สภามวยโลก (WBC) โดยเริ่มให้มีในปี พ.ศ. 2536 โดยนักมวยคนแรกที่เป็นแชมป์ในลักษณะนี้คือ วิคเตอร์ ราบานาเลส นักมวยชาวเม็กซิกัน ในรุ่นเเบนตั้มเวท เนื่องจากแชมป์โลกตัวจริงขณะนั้น คือ โจอิชิโร ทัตสุโยชิ มีปัญหาด้านสุขภาพ และเมื่อได้ชกกันก็เป็นฝ่ายทัตสุโยชิชนะคะแนนไป
สำหรับนักมวยไทยคนแรกที่เป็นแชมป์เฉพาะกาล คือ ศิริมงคล สิงห์มนัสศักดิ์ โดยได้มาในวันที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2539 ที่จ.พิษณุโลก เมื่อเป็นฝ่ายชนะน็อกยก 5 โฮเซ่ หลุยส์ บัวโน่ นักมวยชาวเม็กซิกันไปได้
สำหรับสถาบันสมาคมมวยโลก (WBA) เริ่มให้มีตำแหน่งแชมป์เฉพาะกาลในปี พ.ศ. 2541 และนักมวยไทยรายแรกที่ครองแชมป์นี้ของสมาคมมวยโลก คือ สงคราม ป.เปาอินทร์ โดยได้มาจากการชนะคะแนน รอนนี่ มากราโม่ นักมวยชาวฟิลิปปินส์ ในวันที่ 30 มกราคม พ.ศ. 2542 ที่พัทยา
