Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ (*15 Φεβρουαρίου 1710 στις Βερσαλλίες, † 10 Μαΐου 1774 στις Βερσαλλίες), από τον λαό ονομαζόμενος ο "Πολυαγαπημένος", ήταν από το 1715 ως το 1774 βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας.
Πίνακας περιεχομένων |
[Επεξεργασία] Το παιδί θαύμα
Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ γεννήθηκε 15 Φεβρουαρίου 1710 στις Βερσαλλίες. Ήταν γιος του Λουδοβίκου δούκα της Βουργουνδίας και της Μαρίας-Αδελαΐδας της Σαβοΐας. Ο μεγάλος βασιλιάς-Ήλιος Λουδοβίκος ΙΔ΄ ήταν προπάππους του. Όταν γεννήθηκε, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ ζούσε ακόμη. Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ είχε και έναν ακόμη αδερφό, τον Λουδοβίκο,δούκα της Βρετάνης,ο οποίος ήταν μεγαλύτερος του κατά τρία χρόνια. Ο πατέρας του ο δούκας της Βουργουνδίας είχε και άλλους δύο αδερφούς, τον Κάρολο, δούκα του Μπέρι, καθώς και τον Φίλιππο, δούκα του Ανζού. Έτσι το 1710 ο Βασιλιάς-Ήλιος είχε πολλούς διάδοχους στον γαλλικό θρόνο: ένα γιο, τρείς εγγονούς και δύο δισέγγονα.
Παρόλ'αυτά, δραματικά γεγονότα άλλαξαν το σχήμα της βασιλικής οικογένειας. Το 1700 ο δουκας του Ανζού στέφθηκε βασιλιάς της Ισπανίας με το όνομα Φίλιππος Ε΄, κληρονομώντας τον θρόνο από την γιαγιά του, την σύζυγο του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Η ενθρόνιση του εγγονού του στον ισπανικό θρόνο δεν αποτέλεσε κανένα πρόβλημα στον Λουδοβίκο ΙΔ΄, καθώς είχε πολυάριθμους ακόμη επίδοξους διαδόχους. Αυτόματα διάδοχος του θρόνου έγινε ο γιος του, ο πατέρας του μετέπειτα Λουδοβίκου ΙΕ΄, ο δούκας της Βουργουνδίας. Το 1711 όμως αρχίζει μία εκατόμβη στην γαλλική βασιλική οικογένεια και η ελίτ της δυναστείας πεθαίνει. Την εκατόμβη εγκαινιάζει ο Λουδοβίκος, ο "Μεγάλος Δελφίνος" όπως τον ονόμαζαν, γιος του Λουδοβίκου ΙΔ΄. Έναν χρόνο μετά, τον Φεβρουάριο του 1712, πεθαίνει η γυναίκα του, η Μαρία-Αδελαΐδα της Σαβοΐας, από ανεμοβλογιά. Μία εβδομάδα μετά αφήνει την τελευταία του πνοή και ο σύζυγος της ο δούκας της Βουργουνδίας, από την ίδια ασθένεια. Ήταν πλέον φανερό πως και τα δύο παιδιά τους είχαν κολλήσει την ασθένεια. Στις 8 Μαρτίου 1712 πεθαίνει ο μεγαλύτερος τους γιος, ο δούκας της Βρετάνης. Από θαύμα σώθηκε ο αδερφός του, ο μετέπειτα Λουδοβίκος ΙΕ΄, επειδή η γκουβερνάντα του δεν επέτρεψε στους γιατρούς της βασιλικής αυλής να τον φροντίσουν. Τελικά πέθανε και ο τρίτος εγγονός του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ο δούκας του Μπέρι, το 1714. Στη σειρά διαδοχής για τον γαλλικό θρόνο είχε μείνει μόνο ο Λουδοβίκος (ΙΕ΄).
Το 1714 άρχισε να μαθαίνει να γράφει και να διαβάζει, ενώ οι δάσκαλοί του, του μάθαιναν βασικές γνώσεις για την ιστορία και την γεωγραφία, ενώ έλαβε και θρησκευτική παιδεία. Το 1715, ο νεαρός πρίγκηπας άρχισε να μαθαίνει χορό. Τον Φεβρουάριο του 1715 συμμετείχε στην πρώτη του τελετή, σε μια υποδοχή πρεσβειών από την Περσία. Στα πέντε του χρόνια, όλοι τον θεωρούσαν πολύ καλό παιδί, έξυπνο και με καλή μνήμη, ενθουσιασμένο κυρίως με την ιστορία και την γεωγραφία. Την 1η Σεπτεμβρίου του 1715, ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ πέθανε και την θέση του πήρε ο Λουδοβίκος ΙΕ΄, με αντιβασιλέα τον δούκα της Ορλεάνης, ώσπου να ενηλικιωθεί και να κυβερνήσει μόνος του.
[Επεξεργασία] Η διακυβέρνηση του δούκα της Ορλεάνης
Στις 3 και 4 Σεπτεμβρίου του 1715 ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ εκτέλεσε τις πρώτες λειτουργίες ως βασιλιάς, γιορτάζοντας την αρχή της βασιλείας του και παρακολουθόντας κάποια τελετουργικά. Το 1717 η εκπαίδευση του ανατέθηκε στον δούκα Βιγιερουά. Άρχισε να διδάσκεται λατινικά, μαθηματικά, σχέδιο, χαρτογραφία και βασικές αρχές αστρονομίας, καθώς και το κυνήγι στα δάση. Από το 1719 επίσης έκανε μαθήματα μουσικής.
Από το 1721 άρχισαν τα σχέδια για τον γάμο του. Ο Φίλιππος Ε΄, θείος του και βασιλιάς της Ισπανίας, πρότεινε την κόρη του Μαρία Άννα Βικτωρία, η οποία ήταν μόλις τριών χρόνων, ενώ ο Λουδοβίκος ήταν έντεκα ετών. Το 1722 έγινε η πρώτη συνάντηση του ζευγαριού στα σύνορα Γαλλίας-Ισπανίας, ακριβώς όπως είχε κάνει ο προπάππους του Λουδοβίκος ΙΔ΄ το 1660, όταν παντρεύτηκε την Ισπανίδα Μαρία-Θηρεσία.
[Επεξεργασία] Βασιλεία
Το 1722, όταν ο βασιλιάς έγινε δεκατριών ετών, έγινε η στέψη στον καθεδρικό ναό της Ρεμς. Τότε τελείωσε η περίοδος της διακυβέρνησης από τον δούκα της Ορλεάνης, ο οποίος ωστόσο παρέμεινε σημαντικός σύμβουλος του βασιλιά. Πρωθυπουργός έγινε ο δούκας Μπουρμπόν το 1723. Το 1725 η Μαρία Άννα Βικτωρία στάλθηκε πίσω στην Ισπανία, γιατί ήταν μόνο 6 ετών τότε, και δεν ήταν δυνατό να τεκνοποιήσει. Η νέα γυναίκα του βασιλιά έγινε η Μαρία Λετσίνσκα, κόρη του βασιλιά της Πολωνίας, και ο γάμος έγινε τον Σεπτέμβριο του 1725.
[Επεξεργασία] Ο καρδιναλιος ντε Φλερί
Το 1726 πρωθυπουργός έγινε ο καρδινάλιος ντε Φλερί. Παρόλα αυτά ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ δήλωσε ότι από εκείνη τη στιγμή, θα κυβερνούσε μόνος, όπως ο προπάππους του. Η περίοδος 1726-1743 υπήρξε η πιο ειρηνική, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ΄. Η οικονομία άρχισε πάλι να ανακάμπτει μετά τα δύσκολα τελευταία χρόνια του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και το γαλλικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική. Οι συγκοινωνίες βελτιώθηκαν και κατασκευάστηκε το κανάλι του Σαιντ Κεντίν που έφτανε μέχρι την Ολλανδία. Παράλληλα βελτιώθηκαν σημαντικά οι χερσαίοι δρόμοι μεταφοράς σε όλη την χώρα. Έτσι στα μέσα του 18ου αιώνα, η Γαλλία διέθετε τους καλύτερους και πιο καλοφτιαγμένους δρόμους στον κόσμο. Το εμπόριο προωθήθηκε από το Συμβούλιο του εμπορίου. Το ναυτικό εμπόριο της Γαλλίας έφερε στην χώρα από 80 εκατομμύρια λίβρες αρχικά, το 1716, και 308 εκατομμύρια λίβρες το 1748.
Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, ο καρδινάλιος ντε Φλερί προσπάθησε να διατηρήσει ειρήνη με τις υπόλοιπες χώρες, εξασκώντας συμμαχική πολιτική με την Μεγάλη Βρετανία και την Ισπανία. Το 1729, μετά την τρίτη της εγκυμοσύνη, η βασίλισσα γέννησε ένα αγόρι στην βασιλική οικογένεια. Η γέννηση του νεαρού πρίγκηπα γιορτάστηκε σε όλη την Γαλλία με μεγάλες χαρές, καθώς το πρόβλημα για την διαδοχή και μια πιθανή μετωπική σύγκρουση, όπως είχε γίνει με τον πόλεμο της ισπανικής διαδοχής, εξαφανίζονταν. Εκείνη την περίοδο ο βασιλιάς ήταν πολύ δημοφιλής και το βασιλικό ζεύγος ευτυχισμένο.
Το 1733,και παρά την ειρηνική πολιτική του Φλερί,ο Λουδοβίκος παρενέβη τελικά στον πόλεμο της πολωνικής διαδοχής, προσπαθώντας να επαναφέρει στον θρόνο τον πεθερό του,τον πατέρα της βασίλισσας Λετσίνσκα.Στο τέλος ο πεθερός του Λουδοβίκου δεν ανέβηκε στον πολωνικό θρόνο. Παράλληλα,η Γαλλία αποφάσισε να διεκδικήσει τις κτήσεις της στην Λωρραίνη. Έτσι τα γαλλικά στρατεύματα κατέκτησαν την Λοραίνη και η ειρήνη υπογράφηκε το 1735. Με την Συνθήκη της Βιέννης (1738) η Λοραίνη πήγε στα χέρια του πεθερού του Λουδοβίκου, του Stanislas, ως αποζημίωση για το γεγονός ότι δεν ανέβηκε τον πολωνικό θρόνο. Μετά τον θάνατο του Stanislas, η Λωρραίνη πέρασε στην Γαλλία, γεγονός που δεν κόστισε πολύ και ήταν μία νίκη για την γαλλική διπλωματία.
Το 1740 άρχισε ο Επταετής Πόλεμος, ανάμεσα στην Πρωσία και την Αυστρία. Ο Λουδοβίκος επηρεάστηκε από τον αντιαυστριακό συνασπισμό που είχε σχηματιστεί στην γαλλική βασιλική αυλή και μπήκε στον πόλεμο το 1741 συμμαχώντας με την Πρωσία. Ο Φλερί πέθανε το 1743 και ο βασιλιάς, ακολουθώντας το παράδειγμα του προπάππου του Λουδοβίκου ΙΔ΄, εγκαινίασε νέα κυβέρνηση χωρίς υπουργό, κυβερνώντας μόνος.
[Επεξεργασία] Πρώτα σημάδια δυσαρέσκειας
Με τον θανατο του καρδιναλίου το 1743, ο Λουδοβίκος ήταν 33 ετών.Π έρασε ευτυχισμένα χρόνια με την βασίλισσα του, η οποία του στάθηκε απόλυτα πιστή. Σχεδόν κάθε χρόνο γεννιόταν και ένα παιδί. Αλλά στο τέλος η βασίλισσα κουράστηκε από τις συνεχείς εγκυμοσύνες ενώ ταυτόχρονα ο βασιλιάς κατέφευγε σε απιστίες. Επί πλέον, όλα σχεδόν τα παιδιά του βασιλιά ήταν γένους θηλυκού, κάτι το οποίο δυσαρεστούσε τον βασιλιά, ενώ μόνο 1 αγόρι επέζησε. Η βασίλισσα βρήκε διέξοδο στην θρησκεία και σε φιλανθρωπικά έργα.
Το 1744 ο βασιλιάς τραυματίστηκε σοβαρά σε μία μάχη στα ανατολικά της χώρας, στο Μετς, και ενώ μαινόταν ο Επταετής Πόλεμος. Ο λαός θαύμαζε τον βασιλιά, και έτσι σε όλη την Γαλλία ψάλλονταν προσευχές και ύμνοι.
Πριν τον θάνατο του έπρεπε να εξομολογηθεί δημόσια όλες τις αμαρτίες του, κάτι που το επέβαλλε η καθολική θρησκεία, όπου ο βασιλιάς εμφανίστηκε ως ένας άνθρωπος ανήθικος, ανάξιος να φέρει τον τίτλο του ΄΄Ο πιο Χριστιανός Βασιλιάς΄΄. Στο τέλος ο βασιλιάς επέζησε, αλλά η γαλλική μοναρχία έχασε το κύρος της.
[Επεξεργασία] Προσπάθεια μεταρρύθμισης
Όλον τον καιρό που ήταν πρωθυπουργός ο καρδινάλιος ντε Φλερί,ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ αρκεζόταν στο να επικυρώνει απλά τις αποφάσεις του καρδιναλίου,χωρίς να αναλαμβάνει ο ίδιος του τίποτε περισσότερο. Όταν πέθανε, το 1743,ο καρδινάλιος, ήρθε η ώρα ο βασιλιάς να πάρει πρωτοβουλία και να κυβερνήσει μόνος του,εντελώς απολυταρχικά. Του έλειπε όμως η έντονη αποφασιστικότητα, και στις πολιτικές του αλληλογραφίες φανερώνεται έντονα αυτό του το μειονέκτημα.Επιπλέον φοβόταν να πάρει αποφάσεις, και συχνά έπαιρνε όταν ήταν πια πολύ αργά για ένα ζήτημα.
Οι σχέσεις του με το υπουργικό συμβούλιο ήταν αρκετά καλές,αν και ο βασιλιάς πολλές φορές ενεργούσε χωρίς να ακούσει τις συμβουλές των υπουργών του,επικοινωνώντας ο ίδιος του μυστικά με τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Στο "υψηλό συμβούλιο", που πρωτοδημιουργήθηκε από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄, και το οποίο ήταν υπεύθυνο για κρατικά μυστικά πάνω σε θέματα όπως η θρησκεία, ο πόλεμος και η διπλωματεία,κυριαρχούσαν δύο κόμματα, κατα κάποιο τρόπο. Το ενα ήταν το "κόμμα των αφοσιωμένων",και ονομάστηκε έτσι επειδή αποτελούνταν από αυλοκόλακες κυρίως. Το δεύτερο κόμμα ήταν το "φιλοσοφικό", που υποστήριζε τον Διαφωτισμό. Το φιλοσοφικό κόμμα υποστηριζόταν σθεναρά από την μαρκησία ντε Πομπαντούρ, η οποία λειτουργούσε ουσιαστικά ως υπουργός χωρίς τίτλο υπουργού, από την στιγμή που έγινε ερωμένη του βασιλιά το 1745 ως τον θάνατο της το 1764.Η μαρκησία τασσόταν υπέρ των μεταρρυθμίσεων. Υποστηριζόμενη από πλούσιους τραπεζίτες, απέσπασε από τον βασιλιά το δικαίωμα να διορίζει και να απολύει υπουργούς.Με την συμβουλή της, ο βασιλιάς δημιούργησε έναν φόρο,ο οποίος προοριζόταν και για την αριστοκρατική τάξη και τον κλήρο, που μέχρι τότε απαλάσσονταν από την φορολογία. Αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά σην γαλλική ιστορία. Ο νόμος αυτός επικυρώθηκε τελικά το 1749. Η αντίσταση του κλήρου και των αριστοκρατών ήταν όμως πολύ ισχυρή,και έτσι, το 1751,ο φόρος αυτός καταργήθηκε με διαταγή του βασιλιά. Η πρώτη αλλά και τελευταία απόπειρα μεταρρυθμίσεων είχε στεφθεί με αποτυχία.
[Επεξεργασία] Μαρκησία ντε Πομπαντούρ
- Βλέπε κύριο άρθρο: Μαρκησία ντε Πομπαντούρ
Η Μαρκησία ντε Πομπαντούρ, που γνωρίστηκε το 1745 με τον βασιλιά σε έναν χορό στις Βερσαλλίες με αφορμή τον γάμο του γιου του και ακόλουθο του θρόνου, έγινε η πιο διάσημη μαιτρέσσα της βασιλείας του.Πολύ όμορφή, κόρη ενος τραπεζίτη από το Παρίσι, μορφωμένη και έξυπνη, αλλά από αστική καταγωγή,κάτι το οποίο η γαλλική αυλή δεν το συγχώρεσε στον Λουδοβίκο.
Ο γαλλικός λαός μίσησε την μαρκησία, ακόμη και κοροϊδευτικά τραγούδια βγήκαν για αυτήν. Αλλά παρόλη την κριτική του γαλλικού λαού εις βάρος της, η μαρκησία άσκησε πολύ σημαντική επιρροή στην καλλιτεχνική ζωή της Γαλλίας κατά την διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ'. Έκανε συλλογή από πολύτιμα και σπάνιας αξίας έπιπλα και από διάφορα είδη τέχνης. Χάρη σε αυτήν ιδρύθηκε το εργοστάσιο πορσελανης στις Σέβρες έξω από το Παρίσι. Επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονικη. Σίγουρα όμως το πιο σπουδαίο έργο της ήταν η προστασία που παρείχε στους συγγραφείς της περίφημης Εγκυκλοπαίδειας από τις επιθέσεις της εκκλησίας. Μετά το 1750 η ντε Πομπαντούρ έγινε από ερωμένη στενή φίλη του βασιλιά.
[Επεξεργασία] Εξωτερική πολιτική
Στις εξωτερικές υποθέσεις ο βασιλιάς ήταν απόλυτος. Ο πόλεμος της αυστριακής διαδοχής(1740-1748) έφερνε σε αντιπαράθεση τους Γάλλους και τους Πρώσους με τους Άγγλους,τους Ολλανδούς και φυσικά τους Αυστριακούς. Προς το τελος του πολέμου σημειώθηκαν σημαντικές γαλλικές νίκες, χάρη στις οποίες η Γαλλία κατάφερε να κατακτήσει την σημερινή περιοχή του Βελγιού,και ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ δε ήταν μακριά από την πραγματοποίηση του παλαιού γαλλικού ονείρου να φέρει τα σύνορα της χώρας κατά μήκος του Ρήνου ποταμού. Με την συνθήκη του Αιξ-λα-Σαπέλ (Aix la Chapelle, σημερινό Άαχεν της Γερμανίας) το 1748, προς μεγάλη έκπληξη όλων, ο Λουδοβίκος παρέδωσε όλς τις κτήσεις του στην Αυστρία,καθώς δεν τον πολυένοιαζε να μεγαλώσει εδαφικά την Γαλλία, αλλά πολιτιστικά. Ο γαλλικος λαός δυσαρεστήθηκε πολύ με αυτήν την κίνηση του βασιλιά,και από τότε η δημοτικότητα του άρχισε να μειώνεται συνεχώς.
[Επεξεργασία] Αλλαγή των συμμαχιών
Επιπλέον, το 1756, ο βασιλιάς αναγκάστηκε να αλλάξει τις μέχρι τότε συμμαχίες του. Ήδη το 1755 οι Γάλλοι μάχονταν με τους Βρετανούς στην Βόρεια Αμερική χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου.Αρχές του 1756 οι Πρώσοι σύναψαν ειρήνη με τους Βρετανούς, κάτι που δυσαρέστησε πολύ την Γαλλία και την γαλλική αυλή.Αυτή η προδοσία του Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας ήταν εντελώς απρόσμενη, καθώς ο ίδιος ο βασιλιάς Φρειδερίκος είχε καλέσει τον Βολταίρο στο Πότσδαμ για μερικά χρόνια και πάντα είχε καλές σχέσεις με την Γαλλία. Την ίδια στιγμή η Πρωσία γινόταν ευρωπαϊκή δύναμη, ενώ η Αυστρία έχασε την μέχρι τότε σημασία της. Συμβουλευμένος από την μαρκησία ντε Πομπαντούρ, ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ σύναψε ειρήνη με την Αυστρία, βάζοντας τέλος σε μια διαμάχη 2 αιώνων.
Τον Μάϊο του 1756 ο Φρειδερίκος της Πρωσίας επιτέθηκε στην Σαξωνία που αποτελούσε αυστριακή κτήση,χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Μεταχειρίστηκε πολύ βίαια την οικογένεια του Εκλέκτορα της Σαξωνίας, σοκάροντας την Ευρώπη και κυρίως την Γαλλία. Μάλιστα η κόρη του Εκλέκτορα της Σαξωνίας ήταν παντρεμένη με τον γιο του Λουδοβίκου ΙΕ', τον διάδοχο του θρόνου. Παράλληλα στις 18 Μαΐου 1756 η Μεγάλη Βρετανία κήρυξε τον πόλεμο στην Γαλλία. Τότε άρχισε ο Επταετής Πόλεμος(1756-1763).
[Επεξεργασία] Απόπειρα δολοφονίας
Κατά την διάρκεια του Επταετούς Πολέμου, η δυσαρέσκεια και η ανικανοποίηση στην Γαλλία γενικεύτηκαν. Τα έξοδα της βασιλικής αυλής δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλα, όπως για παράδειγμα του προηγούμενου βασιλιά, του Λουδοβίκου ΙΔ΄, ή όπως στην βασιλική αυλή της Ρωσίας που ξόδεψε αμύθητα ποσά για την ανέγερση ανακτόρων στην Αγία Πετρούπολη. Επίσης μεγάλα ποσά από τις δαπάνες της αυλής βοήθησαν να φτάσει η καλλιτεχνική ζωή της Γαλλίας στο ζενίθ της,προοθώντας χιλιάδες οικογένειες καλλιτεχνών και τεχνιτών. Η γαλλική τέχνη θαυμαζόταν από ολόκληρη την Ευρώπη. Ακόμη και σήμερα, 250 χρόνια μετά, το στυλ Λουδοβίκος ΙΕ (Louis XV style) ιδιαίτερα στα έπιπλα, είναι πολύ αγαπητό σε πλουσίους και διάσημους σε όλο τον κόσμο. Αλλά παρόλαυτα, ο γαλλικός λαός,επηρεασμένος από τις δυσφημίες κατά του βασιλιά και της μαρκησίας ντε Πομπαντούρ μετα το 1745, έβλεπε μόνο υπερβολική σπατάλη και την αδιαφορία του βασιλιά. Αυτά ίσως ήταν τα κίνητρα τα οποία οδήγησαν τον Ρομπέρ Νταμιάν (Robert Damiens) να κάνει απόπειρα δολοφονίας στον βασιλιά. Στις 5 Ιανουαρίου 1757, ο Νταμιάν εισήλθε στο ανάκτορο των Βερσαλλιών, όπως έκαναν κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι για την ελεημοσύνη του βασιλιά. Στις 6 το απόγευμα ο βασιλιάς είχε παέι να επισκεφτεί την κόρη του, και καθώς επέστρεφε αργά το βράδυ στο Τριανόν, στους κήπους των Βερσαλλιών ο Ντάμιαν του επιτέθηκε πολύ ξαφνικά, εκπλήσσοντας ακόμη και την βασιλική φρουρά, και μαχαίρωσε τον Λουδοβίκο στα πλευρά. Προς καλή του τύχη, μόνο ένα εκατοστό από το μαχαίρι μπήκε στη σάρκα του, και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνη την ημέρα φορούσε πολύ χοντρά ρούχα καθώς έκανε τσουχτερο κρύο. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα δολοφονίας βασιλιά στην Γαλλία μετά το 1610. Η τιμωρία για τον Νταμιάν ήταν απάνθρωπη. Στις 28 Μαρτίου 1757, στην πλατεία Γκρεβ(Place de Greves)του Παρισιού συνέβη η ακόλουθη διαδικασία: μετά από πολλαπλά βασανιστήρια, το χέρι του με το οποίο διέπραξε το έγκλημα κατά του βασιλιά, κάηκε με θείο. Στις πληγές του από τα βασανιστήρια ρίχτηκε καυτό λάδι, μόλυβδος και καυτό λιωμένο κερί. Στη συνέχεια τέσσερα άλογα δέθηκαν στα πόδια και στα χέρια του και το σώμα του κομματιάστηκε. Ο κορμός του σώματος του, χωρίς τα άνω και κάτω άκρα, στη συνέχεια κάηκε. Η εκτέλεση του με αυτό τον βίαιο και απάνθρωπο τρόπο προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στην Γαλλία. Ιδίως οι Διαφωτιστές άσκησαν μεγάλη κριτική στον βασιλιά. Ο ίδιος ο βασιλιάς τις επόμενες εβδομάδες έπεσε σε κατάθλιψη, βλέποντας πως ο ίδιος του ο λαός δεν τον ήθελε πια, και κατάλαβε πως βάδιζε στον λάθος δρόμο.
[Επεξεργασία] Τέλος του πολέμου
Η άνοδος του Σουαζόλ (Choiseul) στην γαλλική κυβέρνηση με προτροπή της μαρκησίας ντε Πομπαντούρ ήταν μία νίκη του φιλοσοφικού και διαφωτιστικού κινήματος. Ο Σουαζόλ εγκρίνει την δημοσίευση της Εγκυκλοπαίδειας. Το 1763 τελιώνει ο Επταετής Πόλεμος, με την Συνθήκη του Παρισιού (1763), η οποία ήταν μία μεγάλη απώλεια για την Γαλλία, καθώς έχασε τον Καναδά και την Ινδία που τώρα πια πέρασαν στα χέρια των Άγγλων.
[Επεξεργασία] Τέλος της βασιλείας
To τέλος της βασιλείας του Λουδοβίκου ΙΕ΄ σημαδεύτηκε από την άφιξη στην γαλλική βασιλική αυλή της Μαντάμ Ντουμπαρύ, η οποία έγινε η νέα ερωμένη του βασιλιά το 1769. Στις 26 Απριλίου 1774 άρχισαν να εκδηλώνονται τα πρώτα συμπτώματα της ανεμοβλογιάς. Πέθανε στις 10 Μαΐου 1774, στις 3.30 το μεσημέρι με την αδιαφορία του λαού και την χαρά ενός μέρους της βασιλικής αυλής. Άφησε στον θρόνο τον εγγονό του Λουδοβίκο ΙΣΤ΄. Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ είχε αφήσει την Γαλλία σε τραγική οικονομική κατάσταση, και ο διάδοχος του δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την κρίση αυτή λόγω έλλειψης αποφασιστηκότητας .Η μοναρχία ήταν σε συνεχή παρακμή, και αυτό το αντιλαμβανόταν ο Λουδοβίκος ,χωρίς όμως να κάνει κάτι αποφασιστικό. Μάλιστα είχε προβλέψει ο ίδιος, "Μετά από εμένα ο κατακλυσμός" ("Après moi,le déluge"). Ο Λουδοβίκος ξόδεψε πολύ χρόνο και ψυχική ενέργεια στις γυναίκες .Ο γάμος του με την Μαρία Λετσίνσκα απέφερε πολλά παιδιά, αλλά ήταν συνεχώς και εσκεμμένα άπιστος. Είχε δεκάδες ερωμένες και μαιτρέσσες, ακόμη και στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στην αρχή της βασιλείας, μέχρι το 1750, ονομαζόταν ο Πολυαγαπημένος, λόγω του γεγονοτος ότι κόντεψε να πεθάνει το 1744. Στο τέλος όμως κατέντησε να είναι ο Πολυμίσητος. Η αναποφασιστικότητα και η ανικανότητά του να κυβερνήσει έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στην Γαλλική Επανάσταση.
Το 1743 με τον πόλεμο της αυστριακής διαδοχής περιοχες οπως η Κορσική και η Λωρραίνη κερδήθηκαν και η Γαλλία έγινε τεράστιο κράτος. Στον Επταετή Πόλεμο όμως όλες σχεδόν οι αποικίες της Γαλλίας πέρασαν στα χέρια της Μεγάλης Βρετανίας με την Συνθήκη του Παρισιού (1763).Ο Καναδάς,η Ινδία καθώς και περιοχές στον ποταμό Μισσισσιππή προσαρτήθηκαν στην Βρετανία. Μπορεί η Γαλλία να κράτησε την Νέα Ορλεάνη και την Γουαδελούπη, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει οριστικά τις βλέψεις της στον Νέο Κόσμο. Το κύρος τη Γαλλίας είχε χαθεί.
[Επεξεργασία] Απόγονοι
Η βασίλισσα Μαρία Λετσίνσκα γέννησε συνολικά 10 παιδιά, από τα οποία μόνο τα 7 επέζησαν.
- 14 Αυγούστου 1727 γεννήθηκαν η Λουίζα Ελισάβετ (Louise Elisabeth, 1727-1759)και η Άννα Ενριέττα (Anne Henriette, 1727-1752) δίδυμες.
- 28 Ιουλίου 1728 η Μαρία Λουίζα (Marie Louise, 1728-1733)
- 4 Σεπτεμβρίου 1729 ο Λουδοβίκος, δελφίνος (1729-1765)
- 30 Αυγούστου 1730 Λουδοβίκος, δούκας της Ανζού (1730-1733)
- 23 Μαρτίου 1732 η Μαρία Αδελαΐδα (Marie Adelaide, 1732-1800)
- 11 Μαΐου 1733 η Βικτωρία Λουίζα Μαρία Θηρεσία (1733-1799)
- 27 Ιουλίου 1734 η Σοφία (1734-1782)
- 16 Μαΐου 1736 η Θηρεσία (1736-1744)
- 15 Ιουλίου 1737 η Λουίζα Μαρία (1737-1787)
[Επεξεργασία] Μαιτρέσσες
Συνολικά είχε 15 μαιτρέσσες με τις πιο διάσημες την μαρκησία ντε Πομπαντούρ και την Μαντάμ Ντουμπαρύ και συνολικά 13 εξώγαμα παιδιά.
[Επεξεργασία] Πηγές
- Άρθρο της γαλλικής Βικιπαίδειας
- Άρθρο της γερμανικής Βικιπαίδειας
| Προηγούμενος: Λουδοβίκος ΙΔ΄ |
'Βασιλιάς της Γαλλίας' 1 Σεπτεμβρίου 1715–10 Μαΐου 1774 |
Επόμενος: Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ |
