Diakono
El Vikipedio
Diakono (Greke: ὁ διάκονος aŭ ἡ διάκονος, servisto aŭ servistino; ἡ διακονία - la servado) indikas en kristanismo homojn, kiuj plenumas certan oficon en la eklezio.
Noto: Aliaj tradiciaj nomoj por ekleziaj funkcioj aŭ aferoj, devenaj kutime el la Greka, estas aŭ estis ekzemple apostolo, eklezio, episkopo, evangelio, liturgio, profeto, presbitero k.a. Vidu tie.
Enhavo |
[redaktu] En Nova Testamento
En la Nova Testamento la termino, kaj en substantiva kaj en verba formo, ofte renkontiĝas. Origine ne estis jam fiksita funkcio: se doni nur kelkajn, elinter multaj, ekzemplojn (en la citaĵoj, ĉiuj laŭ traduko de Gerrit Berveling, ĉie renkontiĝas tiu sama Greka termino en la originalo):
- anĝeloj servis al Jesuo - Mateo 4:11
- la homido (= Jesuo) ne venis por esti priservata, sed por servadi - Mateo 20:28
- diakonoj estu honestaj homoj - 1 Timoteo 3:8
- ankaŭ la inaj diakonoj (alia traduko: edzinoj de diakonoj) estu indaj - 1 Timoteo 3:11
- diakonoj estu edzo de unu virino - 1 Timoteo 3:12
- la magistrato estas diakono de Dio, por via bonfarto - Romanoj 13:4
- Jesuo diakonis al la cirkumciditoj - Romanoj 15:8
- mi rekomendas al vi nian fratinon Feba, diakonon de l' komunumo en Kenĥreo - Romanoj 16:1
- la bona mesaĝo (= evangelio), kies servanto mi estas - Efezanoj 3:7
Origine diakono aŭ diakoni do povis indiki kaj Jesuon kaj la apostolojn kaj kiun ajn viron aŭ virinon en ties servado en la komunumo.
Jam baldaŭ tamen, certe jam ĉe Ignacio, en tiu tipo de kristana komunumo, kiun en teologio oni konas kiel fru-katolikismon, la diakoneco fariĝas pli malpli difinita funkcio de loka komunumo de kristanoj.
[redaktu] En Romkatolikismo
En la katolika eklezio, la posteno de diakono estas la plej malalta el la tri klerikaj oficoj: episkopo, pastro kaj diakono. Ofte la ordino je diakoneco estas antaŭŝtupo por pliposta pastriĝo. La diakono havas i.a. la rajton prediki kaj bapti.
Ĉar tradicie la pastrecon oni rezervas al nur viroj, la romkatolika eklezio ne (ne plu, laŭ kelkaj prefere: ankoraŭ ne) konas inajn diakonojn.
Depost la Dua Vatikana Koncilio ekzistas la tiel nomata daŭra diakoneco, t.e. ke viro, eĉ edziĝinta, povas fariĝi diakono kun la intenco resti diakono. Ofte tia diakono ricevas la pli malpli kompletan prizorgado-taskon pri loka paroĥo. Nur la sakramenton de l' eŭkaristio li ne rajtas plenumi.
-
-
- Promesoj ĉe romkatolika diakona ordino
-
Katolika diakono devas promesi dum sia ordiniĝo:
- la pretecon, lasi sin ordini por servi al la eklezio
- plenumi la oficon de diakono en altruisma sindono, subtenante la episkopon kaj la pastrojn favore al la bono de la kristanaro
- konservi la trezoron de la kredo kaj diskonigi ĝin laŭ la evangelio kaj la tradicio de la eklezio per vortoj kaj faroj
- (se la kandidato ne estas edziĝinta) senedzinecon favore al la ĉiela regno
- preĝi la liturgion de la horoj (aŭ almenaŭ la matenan laŭdon kaj la vespron, se la kandidato ne alstrebas postan ordinon de pastro)
- helpi al la malriĉuloj, malsanuloj kaj suferantoj
- vivi sian propran vivon laŭ la modelo de Kristo
- respekton kaj obeemon al la episkopo kaj al ties posteuloj
Se la kandidato estas edzo, lia edzino devas promesi subteni lin en lia servado.
[redaktu] En Protestantismo
En Protestantismo, la plimultaj eklezioj konas la funkcion diakono, kutime por viroj kaj virinoj ambaŭ. La originon de la ofico kutime oni vidas en Agoj 6, kie estas enoficigitaj sep diakonoj. Tradicie oni vidis en ili homojn, kiuj zorgu pri malriĉuloj, vidvinoj aŭ aliaj bezonuloj. Nuntempe la ekzegezo sufiĉe diverĝas pri la interpretado: kelkaj kredas, ke ilia ĉefa tasko, male, estis prizorgi la celebradon de la manĝo de la Sinjoro.
Kiel ajn, tradicie multaj protestantaj eklezioj taskigis al la dianonoj(kaj oftege al diakoninoj!) la prizorgadon de orfejoj, maljunulejoj, malsanulejoj kaj ĝenerale la prizorgadon de l' malriĉuloj en la socio.
En luterana tradicio la diakonoj havas ankaŭ klaran taskon ĉe la predikado, kaj ĉe la religia edukado de l' junularo.
Kelkaj protstantaj eklezioj tute ne havas diakonojn.
[redaktu] En la Ekumena Movado
En ekumenaj rilatoj inter eklezioj de plej diversa strukturo la oficoj ofte estas inter la plej komplikaj temoj.
Kelkaj eklezioj, la Orientaj Ortodoksiaj Eklezioj, la Romkatolika kaj Prakatolika kaj similaj katolikaj eklezioj deiras de la koncepto de tiel nomata Apostola Tradicio de l' ordinado. Pastro devas esti ordinita de laŭrajta episkopo, kiu estis ordinita de laŭrajta episkopo ktp.
Aliaj eklezioj, simplige dirite: Protestantismo, deiras de la pastreco de ĉiuj fiduloj. En plej ekstrema formo tio povas implici, ke enoficigas la novan pastoron la laika prezidanto de l' loka membrokunveno (foje ĉe Menonitoj ekzemple); sed pli kutime nova pastoro estas ordinita de alta eklezia funkciulo, kelkfoje episkopo (ekzemple ĉe Unitarianoj en Rumanio aŭ ĉe pluraj Kalvinismaj eklezioj), alifoje alia alta funkciulo. Ĉe la Remonstrantoj tion faras la oficiala eklezia profesoro pri teologio, kiu ankaŭ gvidas la edukiĝon de novaj pastoroj.
