آندره ژید
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آندره پاول گیوم ژید (۲۲ نوامبر ۱۸۶۹ - ۱۹ فوریه ۱۹۵۱) نویسنده معروف فرانسوی بود.
[ویرایش] نوجوانی
آندره ژید که نوشته هایش تأثیر شگفت آوری بر نسل جوان در سال‌های پس از جنگ جهانی داشت، در سال ۱۸۶۹ در پاریس به دنیا آمد.خانوادهٔ او سخت پای بند به سنت‌های مذهب پروتستان بود و این موضوع تأثیر زیادی برشکل گیری شخصیت او در نوجوانی و جوانی گذاشت.بروز بیماری در کودکی مانع از تحصیلات منظم او شد ،اما علم دوستی و فضای فرهنگی خانواده توانست این خلاء را جبران کند.ژید، در پانزده سالگی با شوری عارفانه به یکی از بستگانش دل بست و در سال ۱۸۹۵ با او ازدواج کرد.
[ویرایش] فعالیت ادبی
بیست و دو سالگی آغاز فعالیت‌های ادبی اوست. دوستی با «استفان مالارمه» باعث روی آوردن به مکتب «نمادگرایی» و پدید آوردن آثاری مثل «یادداشت‌های روزانه آندره والتر»،«شعرهای آندره والتر»،«رسالهٔ نرگس»و «سفر اورین» شد.اما پس از مدتی از این مکتب روی گرداند و به تجزیه و تحلیل و تامل در پیچیدگی‌های زندگی درونی انسان پرداخت.سفر ژید به افریقا باعث تغییرات بسیاری در روح و جسم او شد و پس از آن ژید از تجربیاتی نوشت که از او انسانی تازه ساخته بود.آثاری هم چون «مائده‌های زمینی»،«ضد اخلاق»،«در تنگ»و «دخمه‌های واتیکان» زاییدهٔ همین انقلاب روحی اند. با آغاز جنگ جهانی اول ژید مدتی خاموشی گزید ؛اما بعد کتاب‌های «اگر دانه نمیرد»،«کوریدون» و «سکه سازان» را نوشت.او در «اگر دانه نمیرد» واقعیات زندگی اش را بی پرده بیان کرد وبا نوشتن رمان «سکه‌سازان» شیوهٔ تازه‌ای در رمان فرانسوی بنیاد نهاد. ژید کتاب‌های «بازگشت از کنگو»و «بازگشت از چاد» را با هدف تاختن به استعمار نوشت؛ عضو حزب کمونیست شد، اما با برآورده نشدن انتظارات و تمایلات عدالت خواهانه اش با نوشتن کتاب بازگشت از شوروی از این حزب کناره گرفت. ژید همواره از ریا و تظاهر پرهیز می‌کرد و گاهی بیان بی پردهٔ مسائل اخلاقی باعث برانگیختن دشمنی‌هایی بر ضد او می‌شد.او در سال ۱۹۴۷ جایزه ادبی نوبل را دریافت کرد و در سال ۱۹۵۱چشم از جهان فرو بست. «مائده‌های زمینی» کتابی است تماماً در ستایش شادی ،شوق به زندگی و غنیمت شمردن لحظات آندره ژید در این کتاب هم چون عرفای ایرانی خداوند را در همه موجودات هستی متجلی می‌بیند و آزدانه و برخلاف قید و بندهای مذهب رسمی عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می‌داند. شاید همین همذات پنداری با عرفان ایرانی-اسلامی باعث شد تا کتابش را باقسمتی از آیهٔ ۲۲ سورهٔ بقره (فاخرج به من الثمرات رزقاً لکم) و مصراعی از حافظ(بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر) آغاز کند.او ،خود ،کتابش را «ستایشی از وارستگی» می‌نامد.
