بوئنوس آیرس
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگترین شهر و بندر آن می باشد. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده است.
بوئنوس آیرس که به شدت تحت تاثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس می باشد. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن عمدتا" طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می کنند.
بوینس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ (میلادی) از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.
برخی اوقات ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» می باشد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] تاریخچه
دریانورد اسپانیایی، خوآن دیاز دسولیس اولین مرد اروپایی بود که در سال 1516، به ریودولاپلاتا رسید، اما ماموریت وی در اثر حمله ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.
این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو دمندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص "ویرجین دو بوناریا" (" بانوی ما از نسیم های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.
بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال 1541 این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم (و دائمی) در سال 1580از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون 17 ام و 18 ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا بتواند مالیاتها در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان " بندر نشینان" نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.
چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای 1700 بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و " بندرنشینان"، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.
طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال 1806-؛ 1807 به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. نهایتا" در 25 می 1810، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تاسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال 1816 اعلام گردید.
از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده است، در حالی که بسیاری از ایالا خصوصا" در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل سیاسی و اجتماعی حمایت می کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیریهای فدرالگرا- مرکز گرا در قرن 19 ام رخ داده که به این دیدگاه های متضاد برمی گردد.
این شهر در قرن19 ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره های دریایی شد: اولی از سال 1838تا1840 به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال 1845 تا1848. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرتهای بیگانه نهایتا" از خواسته هایشان منصرف شدند.
طی بیشتر سالهای قرن19، موقعیت سیاسی این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلا" مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال1853تا1860، این شهر مرکز ایالات جداشده بوینس آیرس بود. این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال 1880 درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ ، مرکز دولت ملی و دفتر رئیس جمهور آرژانتین| رئیس جمهوری است.
احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه ها سرایز می نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می کرد. مثلا"، تئاتر کلون| تئاترو کلون، یکی از عالی ترین عرصه های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.
تا دهه 1920، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آباد های بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.
بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده : تظاهرات افسانه ای کنونی در 17اکتبر1945 که در میدان می برگذار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگتر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده اند، و میدان می به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث سیاسی کشور تبدیل گردید.
در 16ژوئن 1955، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور خوآن پرون| پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به "انقلاب آزادیخواهی") منطقه میدان می بمباران شد، که منجر به کشته شدن 364غیرنظامی گردید (نگاه به "بمباران در میدان می"). این تنها دفعه ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه1970، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای ها، ارتش انقلابی خلق E.R.P و F.A.R) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می شد که در سال 1974 پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.
کودتای نظامی سال 1976، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین 10000 تا 30000 نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می شدند.
بر اساس برخی برآوردها، تا حدود 100000نفر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه های متمرکز طی آن سالها نگهداری می شدند. تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده است. در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده است، یکی در سال 1982، در طی آغاز جنگ فالکلند| جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال 1987 که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.
در 17 مارس 1992، بمبی در سفارت اسرائیل| حمله به سفارت اسرائیل در بوینس آیرس منفجر شد که 29کشته و 242 مجروح داشت. انفجار دیگری در 18ژولای 1994، درساختمان مسکونی چند سازمان یهودی| یهود رخ داد که 85 کشته و تعداد بیشتری نیز مجروح به دنبال داشت (" نگاه به بمبگذاری آمیا " ).
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به " رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
در 30دسامبر 2004، آتش سوزی درتالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریبا" 200نفر در آن کشته شدند، و بزرگترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح | استیضاح شد، و در 6 مارس 2006 برکنار گردید. معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر2005 به عنوان شهردار فعالیت می کرد، این مقام را برعهده گرفت.
[ویرایش] دولت و سیاست
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به " رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در 6مارس 2006، در نتیجه آتش سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن 200نفر انجامید، وی استیضاح شد و نهایتا" برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر 2005 به عنوان شهردار فعالیت نموده بود، این پست را برعهده گرفت.
[ویرایش] هیئت نمایندگان ملی
در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت2006، رودولفو ترانیو، ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی 25 نفر از نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می نمایند.
[ویرایش] بخشها
این شهر به 48 " بخش " (نقاط حومه) برای مقاصد اداری تقسیم می شود. این تقسیم بندی اصولا" بر مبنای " بخشها"ی (بلوک ها) کلیسای کاتولیک بوده، اما از دهه 1940 تاکنون دچار یک سری از تغییرات شده است. طرح جدیدتر شهر را به 15 " بلوک " تقسیم کرده است. تعدادی از بارزترین و معروفترین "بخش " ها عبارتند از لابوکا، سان تلمو، رکولتا، پالرمو، و پوئرتو مادرو.
[ویرایش] جمعیت
مردم بوینس آیرس به عنوان " ویکت: پورتنیو| پورتنیوس" (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد. حومه نشینان آن " بندر نشین" و برخی اوقات "بوینس آیرسی " (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می شوند.
[ویرایش] داده های سرشماری
بر طبق سرشماری، این شهر درست 2776138 نفر جمعیت دارد، در حالی که کلانشهر بزرگتربوینس آیرس بیش از 4/12ملیون سکنه دارد. جمعیت خود شهر ازاواخر دهه 1960 در اثر نرخ پایین موالید و مهاجرت کند به حومه شهر، راکد مانده است.
[ویرایش] اصالت (نژاد)
بیشتر " بندرنشینان" دارای ریشه های اروپایی و بطور عمده با اعقاب اسپانیایی و ایتالیایی هستند که بیشتر از گالیچیای (اسپانیا)، نواحی باسک اسپانیا و کالابریایی، لیوریایی، و نواحی پدیمونت و ناپل ایتالیا می باشند.
دیگر نژادهای اروپایی در آن عباتند از آلمانی، پرتغالی، لهستانی، ایرلندی، فرانسوی، کرواسی و انگلیسی.
در دهه 1990، موج کوچکی از مهاجرت از سوی رومانی و اوکراین در آن وجود داشت.
اقلیت کوچکی از گروه قدیمی مردم دورگه نیز که حضورشان به روزهای استعماری اسپانیا باز می گردد نیز وجود دارند. جمعیت " دورگه" و اسپانیهایی الاصل (دورگه) در شهر بطور عمده درنتیجه مهاجرت هم از ایالات و هم از کشورهای نزدیک همچون بولیوی، پرو و پاراگوئه از نیمه دوم قرن بیستم افزایش یافته است. ..... جوامع مهم عربی (بیشتر سوری- لبنانی) و ارمنی نقش مهمی را در بازرگانی و زندگی شهری از شروع قرن بیستم در این شهر داشته اند.
جمعیت جامعه یهودیان بوینس آیرس، به حدود 250هزار نفر می رسد که بزرگترین جامعه یهودی در آمریکای لتین است. بیشتر آنها از تیره اشکنازی اروپای غربی، با اقلیت اسپانیایی سفاردیم و بیشتر از اعقاب سوری هستند.
اولین جامعه عمده آسیایی| آسیا در بوینس آیرس، ژاپنی ها هستند، از جمله تعداد عمده ای از اوکیناوا؛ از دهه 1970 جریان مهجرت مهمی از سوی چین و کره به این منطقه وجود داشته است (" همچنین نگاه کنید به: آسیایی- آرژانتینی ها).
[ویرایش] مذهب
بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک رمی می باشند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی ( که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودوکس شرقی و آنگلیکان می باشد. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه 1980 در این کشور افزایش یافته اند.
جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت 100سال است که در این شهر وجود داشته اند. بوینس آیرس موطن بزرگترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می باشد.
[ویرایش] اقتصاد
بوینس آیرس شاهراه اقتصادی، صنعتی، بازرگانی و فرهنگی آرژانتین است. بندر آن یکی از پرکارترین نمونه ها در جهان است. جمع آوری مالیات در گذشته سبب مشکلات سیاسی در تاریخ آرژانتین|* شده است؛ رودخانه های قابل کشتیرانی از طریق ریودولاپلاتا این بندر را به شمال شرق آرژانتین؛ برزیل، اروگوئه و پاراگونه متصل می کند. در نتیجه، آن به عنوان یک شاهراه توزیع برای ناحیه وسیعی از منطقه جنوبشرقی قاره محسوب می شود.
" پامپا هومدا " در غرب بوینس آیرس، حاصلخیزترین ناحیه کشاورزی آرژانتین می باشد. (برخلاف آن ناحیه خشک جنوبی پامپا، بیشتر به عنوان مراتع گله ها استفاده می شود) گوشت، لبنیات، غلات، تنباکو، پشم و محصولات پوستی در ناحیه بوینس آیرس تولید و فرآوری می شوند. دیگر صنایع مهم اتومبیل سازی، پالایش نفت، فلزکاری، ماشین سازی، و تولید منسوجات، مواد شیمیایی، پوشاک و نوشیدنیها هستند.
[ویرایش] فرهنگ
تئاتر کلون یکی از بزرگترین خانه های اپرای جهان می باشد. در این اپرا گروه های متعدد ارکستر سمفونی و گروه های همخوانی وجود دارد. این شهر موزه های متعددی دارد که به تاریخ، هنرهای تجسمی، هنرهای نوین، هنرهای تزئینی، هنرهای عامه، هنر مقدس، هنرها و صنعتها، تئاتر و موسیقی عامه، و نیز خانه هایی محافظت شده از گردآوران هنری، نویسندگان، تدوینگران و هنرمندان، مربوط می شود. این مرکز ماوایی است برای کتابخانه های عمومی و انجمنهای فرهنگی و نیز بزرگترین محل تمرکز تئاترهای فعال در آمریکای لاتین. این شهر دارای یک باغ وحش و باغ پرورش گیاه بوینس آیرس معروف در جهان، تعداد زیادی پارک و میدان دارای مناظر، و علاوه برآن کلیساها و اماکن مذهبی از همه فرقه ها است که بسیاری از آنها از لحاظ معماری اهمیت شایان توجهی دارند.
[ویرایش] زبان
آرژانتینی ها به لهجه خود در اسپانیایی به عنوان " کاسلانو " اشاره می کنند که در بوینس آیرس (و نیز در شهرهای دیگر نظیر روزاریو و مونته ویدئو، اروگوئه) با عناوین " ووسیو" ، " ئیسمو" و نیز با تنفس ادا کردن یا انداختن سیلاب زبانی مختوم به "s-" شناخته می شود. این زبان به شدت تحت تاثیر گویشهای اسپانیولی اندلس و مورسیا قرار گرفته، و برخی اوقات به عنوان زبان ریوپلاتنز اسپانیایی شناخته می شود.
" لوفاردو" یا زبان زرگری در داخل جمعیت زندانی ریشه دارد، و و بین تمامی " بندرنشینان" شایع شده است. لوفاردو از گویشهای ایتالیایی ، پرتقالی برزیلی، از ریشه آفریقایی و کارائیبی و حتی از انگلیسی گرفته شده؛ و شگردهایی را همچون واژگون سازی سیلابهای یک کلمه بکار می گیرد. امروزه، لوفاردو عمدتا" امروزه در شعرهای بزمی تانگو شنیده می شود؛ و زبان محاوره ای نسلهای جوانتر از آن تکامل یافته است.
در اوایل قرن 20 ام، آرژانتین ملیونها نفر مهاجر را جذب نمود، که تعدادی از آنها ایتالیایی بودند که عمدتا" به گویشهای محلی (عمدتا" ناپلی، سیسیلی و ینوئا) تکلم می نمودند. سازگاری آنها با زبان اسپانیایی تدریجی بود، که یک زبان دورگه از گویشهای ایتالیایی ایجاد می نمود و در زبان اسپانیایی کوکولیچ نامیده می شد، و عمدتا" در اوایل قرن بیستم قابل استماع بود؛ کاربرد آن در حدود دهه 1950 بوده، و امروزه بیشتر از آن یک یادگار باقی مانده است.
چون بسیاری از مهاجران اسپانیایی از گالیچیا بودند، تا حدی که اسپانیایی ها هنوز اصولا" "گالیگوس" (گالیچیایی) نامیده می شوند، زبان گالیچیایی، سبک آشپزی و فرهنگ آنها حضور عمده ای در این شهر در بیشتر سالهای قرن بیستم داشته است. در سالهای اخیر، اعقاب مهاجران گالیچیایی در موسیقی سلتیک به سوی وسیله موسیقی پیشرفت سریع (یا جهش کوچک) هدایت شده اند (که درمیان سنتهای ولزی پاتگونیا| استقرار ولزیها در آرژانتین بارز است).
تا دهه 1960، زبان عبری اروپایی معمولا" در بوینس آیرس شنیده می شد، به خصوص در پوشش همسایگی بالوانرا و ویلا کرسپو. زبان کره‌ای و زبان چینی از دهه 1970 در این شهر بطور عمده مشاهده می شد. بیشتر مهاجران جدیدتر به سرعت زبان اسپانیایی را آموخته و با زندگی شهری سازگاری می یابند.
[ویرایش] موسیقی
موسیقی تانگو در حومه های شهر متولد شد، به خصوص در خانه های روسپیگری بخش " خنینی لاواله" و در " آرابالز" (حومه های فقیرتر). حرکات مهیج رقص آن محترمانه به نظر نمی رسید تا آن که در دهه 1920 به وسیله جامعه پاریسی از طبقه بالا، هماهنگی یافت و سپس به تمام دنیا منتشر گردید. در بوینس آیرس، مدارس رقص تانگو (تحت عنوان " دانشکده ها") معمولا" کمتر تاسیس می شوند.
در آغاز دهه 1920، سبک موسیقی تانگو در بوینس آیرس به سبکی پیچیده تکامل یافت. در روزهای اوج خود، تانگو دارای ارکسترهای مشهور متعددی بود که توسط افرادی همچون آنیبال ترویلو و خوآن دآرینزو ، هدایت می شد و خوانندگان آ« کارلوس گاردل و ادموندو ریورو بودند. تانگو در اثر سبک آستور پیازولا و توسعه سبک تانگوی نوین وی در اواخر قرن در مشهوریت جهانی خود از یک نوع احیای مجدد برخوردار گردید.
بوینس آیرس در 11 دسامبرهر سال، "روز تانگو" سالانه برگزار می کند.
در سن تلمو، یکشنبه ها به نمایشهای تانگو در خیابانها و مرکز تجاری عتیقه جات در بازار های اطراف میدان دورگو اختصاص می یابد. نمایشهای تانگو را در موسساتی همچون " انبار ال وییخو" ریوروس می توان یافت.
[ویرایش] متفرقه
بوینس آیرس وطن نویسندگان آرژانتینی مانند لئوپولدو لوگونز، خورخه لوئیز بورگز، پاول گروساک، مانوئل موجیکا لاینز، آدولفو بیوی کازارس، ارنستو ساباتو، لئوپولدو مارکال، ویکتوریا اوکامپو، و خولیو کورتازار (که بیشتر دوره نویسندگی اش را در پاریس گذرانده) است. شخصیتهای جهانی که در بوینس آیرس زندگی کرده اند عبارتند از رنه گوسینکی، مارسل دوشامب، ویتولد گومبروویتز، جری ماسوسی، رومولا نیجینسکا، روزا چاکل، ، آنتوان دوسن اگزوپری و یوجین اونیل، و نیز تجاری چون ژان اس. رید، و اریستوتل اوناسیس.
طی دوران جنگ داخلی اسپانیا و پس از آن، بوینس آیرس میزبان پناهندگان متعددی بوده از جمله فیلسوف خوزه اورتگا وای گاست و تصنیف گر، مانوئل دفالاکه بعدا" به کوردوبا منتقل شدند.
لوکا پرودان در دهه 1980از انگلیس به این شهر آمد و عضوی از موسیقی راک آرژانتین شد.
دانشگاه بوینس آیرس یکی از موسسات سرآمد آموزشی در آمریکای جنوبی است، و پنج برنده جایزه نوبل تربیت نموده(ایجاد کرده) و برای دانشجویان از سراسر دنیا آموزش رایگان فراهم ساخته است.
بیشتر سالهای قرن بیستم، بوینس آیرس پایتخت فرهنگی جهان اسپانیولی زبان بوده، و بسیاری از " بندرنشینان" ثروتهای خود را به رخ کشورهای خارجی کشیده اند. این موجب شده تا نمونه افراد آرژانتینی به عنوان افرادی بالنده و مغرور شناخته شوند که در میان آمریکای لاتین شایع شده است؛ برخی (خصوصا" اهالی کشور اروگوئه) بین " بندرنشینان" و " ایالتی ها " (مردم ایالات)، که از این خصوصیت مستثنا هستند، تمایز قائل می شوند.
بوینس آیرس به ویژه در مدرسه (عالی) لاکانیان، یک مرکز اصلی برای تحلیل روانکاوی دارد.
شاهزاده ماکسیما از هلند در بوینس آیرس متولد شده که ماکسیما زورگوئیتا سروتی متولد 17می 1971، همسر شاهزاده ویلم الکساندر از هلند ، وارث بارز سلطنت در هلند می باشد.
[ویرایش] جهانگردی
شهر دارای موزه ها، عمارات تاریخی، مراکز فروش، هتلها و کاباره های سیارمتعددی می باشد.
[ویرایش] حمل و نقل (ترابری)
[ویرایش] حمل ونقل عمومی
اکثر ساکنان بوینس آیرس و حومه های آن از حمل و نقل عمومی استفاده می کنند. ابداع بوینس آیرسیها نوعی وسیله نقلیه گروهی " کلکتیوو" است که نزد عموم ب نام " بوندی" خوانده می شود، اتوبوس کوچکی با شاسی یک کامیون و با ظرفیت21تا27 مسافر. کلکتیووهای متعدد و اتوبوسهای بزرگتر عمومی در هرساعت در شهر تردد داشته و و در واقع دستیابی به تمام نواحی همسایه شهر را ممکن می سازند.
مترو بوینس آیرس (که از لحاظ محلی " ال سابته" از ریشه "" تراموا "" به مفهوم " زیر زمینی" گفته می شود) یک سیستم گسترده است که دسترسی به نقاط مختلف شهر را میسر می نماید. مترو شهر در سال 1913افتتاح شد، و قدیمی ترین سیستم تراموا در نیم کره جنوبی و در جهان اسپانیولی زبان می باشد. 2 این سیستم دارای 5 خط از A تا E و km 46 مسیر برای آنهاست. در برنامه توسعه، انتظار می رود تا سال 2011 به km 89 افزایش یابد.
[ویرایش] خطوط حمل و نقل
بوینس آیرس نسبتا" برای شهری با این اندازه عاری از ازدحام (تراکم) می باشد. بزرگراه های عوارضی در اواخر دهه 1970 توسط شهردار سابق اوسوالدو کاسیتوره افتتاح گردید تا دسترسی سریع را به نواحی مرکزی و تجاری شهر مقدور ساخته و تعداد اتومبیلهایی که به داخل شهر وارد می شوند، افزایش یابد. طی دوره کاسیاتوره، اعلام شد خیابانهای بخش اقتصادی مرکز شهر (تقریبا" دارای اندازه یک کیلومتر مربع) برای تردد اتومبیلهای شخصی طی طول روز بدون محدودیت می باشد. خیابانهای اصلی شهر عبارتند از خیابان نهم ژولای (خولیو) به پهنای m140 ، خیابان ریواداویا با عرض بیش از m35، ' خیابان ریواداویا: پهن ترین خیابان ثبت شده قابل مقایسه با دیگر خیابانها و خیابان کورینتزاز مراکز فرهنگی مهم شهر .
در پی جهش اندک اقصادی دهه 1990 اقتصاد آرژانتین، بیشتر مردم به سفر با اتومبیل پرداخته و ترافیک افزایش یافت. بیشتر خیابانها در ساعات اوج دچار راه بندان شدند. منشاء دیگر ترافیک سفربسیاری از مردم در پایان هفته ها به نواحی حومه می باشد.
تاکسیهای سیاه و زرد در تمام ساعت در تمام خیابانها پرسه می زنند. بسیاری از آنها بدون مجوز می باشند (کنترلها بطور کامل اعمال نمی شود) بنابراین به مشتریان توصیه شده برای سفر با یک شرکت معتبر با شبکه رادیوئی تماس گیرند. سرویسهای ارزان قیمت کرایه ای کند که با نام " حلزونها " شناخته می شوند، در سالهای اخیر بیشتر رایج شده اند.
[ویرایش] حمل و نقل ریلی
شبکه گسترده راه آهن آرژانتین کل بوینس آیرس را پوشش می دهد. سه ایستگاه اصلی برای سرویسهای مسافرتی با مسافت طولانی و نیز قطارهای متوالی روزانه عبارتند از ایستگاه رتیرو، ایستگاه کانستیتوسیون، و ایستگاه وانس.
پروژه ای برای احداث راه آهن سریع السیر بوینس آیرس-روزاریو-کوردوبا در دست اقدام است که سه شهر پرجمعیت آرژانتین را به هم متصل سازد. مناقصه ها در اواسط سال 2006 انجام گرفت، و پیشنهادهایی از سوی چهار شرکت اروپایی عرضه شد که تحت مطالعه قرار دارد. احداث آن برای آغاز سال 2007 برنامه ریزی شده و تا 2010 پایان خواهد یافت.
[ویرایش] فرودگاه ها
فرودگاه بین المللی بوینس آیرس، یا فرودگاه بین المللی وزارت راه و ترابری، درحومه ناحیه ازیزا واقع شده و اغلب صرفا" آن را "ازیزا " می نامند. فرودگاه پایگاه هوایی خورخه نیوبری در داخل محدوده شهر نزدیک رودخانه قرار داشته، و بیشتر ترافیک داخلی دارد.
[ویرایش] ورزشها
فوتبال یک سرگرمی برای آرژانتینی ها است. بوینس آیرس دارای بزرگترین مرکزیت تیمهای فوتبال نسبت به هر شهری در جهان می باشد، که دارای بسیاری از تیمهایی می باشد که در لیگ های جهانی بازی می نمایند. یکی از رقابت بسیار معروف بین بوکاجونیورز و ریورپلات و یک مسابقه نیز بین دو تیمی است که دارای شرایطی هستند که از نظر روزنامه " آبزرور" "وقایع ورزشی سری 1 ° N هستند که باید پیش از مرگ آنها را دید". دیگر باشگاه های اصلی عبارتند از سان لورنزو دی آمایرو، باشگاه اتلتیکو ویلز سارسفیلد و باشگاه اتلتیکو هوراکن از پارکو پاتریسو.
دیگو آرماندو ماردونا، که در حومه فقیر نشین بوینس آیرس متولد شده و تاکنون به عنوان یکی از بزرگترین فوتبالیستهای جهان مورد تمجید قرار گرفته، دوره کاری خود را از تیم جونیورز آرژانتینوس آغاز نمود و سپس در بوکاجونیورز به بازی پرداخت (همچنین او در باشگاه های دیگری که عمدتا" طرف ایتالیایی هستند بازی نمود همچون اس اس سی ناپل).
بوینس آیرس در سه نوبت به عنوان شهر نامزد برگذاری بازیهای المپیک برگزیده شده است: برای بازیهای 1956 که به دلیل رای مخالف ملبورن آن را از دست داد؛ برای بازیهای المپیک 1968 که که نهایتا" در مکزیکوسیتی برگذار شد (برای اولین بار تنها بازیهایی بود که در آمریکای لاتین برگذارشد)؛ و المپیک تابستانی 2004 که میزبانی بازیها به آتنیها واگذارشد، آرژانتین تنها عضو کمیته بین المللی المپیک است که تاکنون میزبان هیچ بازی نبوده است.
اما، بوینس آیرس برای اولین بار میزبان بازیهای اتحادیه آمریکا سال1951 بوده است، و همچنین شهر میزبان برای رویدادهای متعدد قهرمانی جهان : 1950 و 1990 مسابقات قهرمانی بسکتبال جهان، سالهای 1982 و 2002 والیبال قهرمانی جهانی| مسابقات قهرمانی والیبال مردان جهان و به یادماندنی ترین آنها جام جهانی فوتبال در سال 1978 بود که تیم ملی فوتبال آرژانتین در 25 ژوئن 1978، تیم ملی فوتبال هلند را با نتیجه 3 بر 1 شکست داد.
پیست اتومبیلرانی اسکار آلفردو گالوز| اسکار گالوز میزبان 20 نسخه از اتومبیلهای فرمول 1 در مسابقه جایزه بزرگ بین سالهای 1953 و 1998 بوده است؛ علت عدم پیوستگی برگذاری مسابقه در آن به دلایل مالی بوده است. بیشتر در اواخر هفته این پیست پذیرای مسابقات محلی می باشد.
خوآن مانوئل فانگیو به عنوان یکی از بزرگترین شخصیتهای تاریخ مسابقه جایزه بزرگ محسوب می شود. دیگر رانندگان ماهر آرژانتین عبارتند از خوزه فرویلان گنزالس و کارلوس روتمن.
عشق آرژانتینی ها به اسب ها را می توان به اشکال مختلف تجربه نمود: سوارکاری در "باشگاه سوارکاری آرژانتین در پالرمو بوینس آیرس| پالرمو"، ورزش چوگان در"کمپ آرژانتینی چوگان بازی" (که درست در تقاطع خیابان لبرتادور با پیست سوارکاری" قرار دارد)، و ورزش پاتو، که نوعی بسکتبال بر پشت اسب می باشد که به عنوان بازی ملی این کشور در سال 1953 در آن انجام می شود.
گیلرمو ویلاس اهل بوینس آیرس (که در ماردل پلاتا بزرگ شده است) یکی از تنیس بازان بزرگ دهه های 1970و 1980 بود، و تنیس را در میان تمام آرژانتینی ها رواج داد. دیگر ورزشهای رایج در بوینس آیرس، گلف، بسکتبال، راگبی| راگبی 15نفره، و هاکی میدانی می باشند.
[ویرایش] اینترنت
سرویس دهنده‌های اینترنت در بوینس آیرس ارتباطات از طریق شماره گیر تلفن، کابلی، و به وسیله ماهواره خط اشتراک نامتقارن دیجیتال ADSL را با اینترنت برقرار می کند. کاربران حومه پیوست، خط اشتراک ADSL با سرعتهای پایینتر را تجربه نموده اند، اما وضعیت آنها بطور مستمر در اثر سرمایه گذاری در امکانات جدیدی که در دست اقدام بوده، بهبود خواهد یافت.
[ویرایش] روزنامه ها
- Buenos Aires Herald ((انگلیسی))
- Clarín ((اسپانیایی))
- La Nación ((اسپانیایی))
- Página 12 ((اسپانیایی))
- Perfil ((اسپانیایی))
- Infobae ((اسپانیایی))
- Edición Nacional ((اسپانیایی))
- La Prensa ((اسپانیایی))
[ویرایش] جُستارهای وابسته
[ویرایش] پیوند به بیرون
[ویرایش] منابع
- کاربران ویکی‌پدیای انگلیسی، http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Buenos_Aires&oldid=102694297> Buenos Aires>.
- http://wwwa.britannica.com/ebi/article-9273392
- http://encarta.msn.com/encyclopedia_761571750
- اطلاعات عمومی
