جنبش عدم تعهد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
جنبش عدم تعهد (Non-Aligned Movement) در سال ۱۹۶۱ میلادی برابر با ۱۳۴۰ خورشیدی در اوج جنگ سرد و فضای دوقطبی بین غرب و شرق با هدف وحدت میان کشورهایی که نه در اردوگاه کمونیسم و نه در اردوگاه کاپیتالیسم (امپریالیسم)، قرار داشتند، تشکیل شد. اما با اتمام دوران جنگ سرد، هم اکنون اعضای این جنبش را اکثرا کشورهای در حال توسعه تشکیل می‌دهند.
نخستین تلاش برای ایجاد همگرایی میان کشورهایی که بعدها به غیرمتعدها معروف شدند، در سال ۱۹۵۵ در کنفرانس باندونگ انجام شد.جواهر لعل نهرو، جمال عبدالناصر و احمد سوکارنو رؤسای وقت حکومت کشورهای هند، مصر و اندونزی در این اجلاس ایده تشکیل چنین سازمانی را مطرح کردند.
در ۱۹۶۱ با حمایت فیدل کاسترو و مارشال تیتو در کنفرانسی که در کشور یوگسلاوی برگزار شد، این سازمان موجودیت خود را اعلام کرد.
هم اکنون ۱۱۶ کشور جهان از جمله ایران که تقریبا بیش از دو سوم اعضای سازمان ملل متحد را تشکیل می‌دهند، عضو جنبش عدم تعهد می‌باشند. گفتنی است که سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد هر ۳ سال یکبار در اجلاسی با همین نام گرد هم می‌آیند.
با پایان جنگ سرد و فروپاشی اردوگاه سوسیالیسم کشورهای عضو جنبش عدم تعهد به طور کلی دیدگاه‌هایی ضد آمریکایی و ضد امپریالیستی اتخاذ کرده اند. [1] این در حالیست که بسیاری از تحلیلگران سیاسی فلسفه وجودی چنین سازمانی را وابسته به جهان دوقطبی می دانند.
هم‌اکنون کشور کوبا ریاست دوره‌ای این جنبش را بر عهده دارد.
