ناتالی ساروت
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
ناتالی ساروت Nathalie Sarraute ( زاده: 18 ژوئیه 1900 در ایوانووا روسیه – مرگ: 9 اکتبر1999 در پاریس فرانسه ) حقوقدان، رمان نویس و نظریه پرداز ادبی یهودی بود.
ساروت یکی از برجسته ترین نویسندگان مکتب رمان نو در فرانسه است. اثر تئوریک او عصر بدگمانی (1970) در کنار کتاب درباره رمان نو نوشته آلن رب گری یه مانیفست این مکتب شمرده می شوند.
[ویرایش] زندگی
ناتالی در خانواده ای روشنفکر و یهودی در ایوانووا شهری در نزدیکی مسکو به دنیا آمد. پدرش شیمی دان و مادرش نویسنده بود. در 1909 همراه آن ها به پاریس رفت و در سوربن (حقوق)، آکسفورد (تاریخ) و برلین (جامعه شناسی) درس خواند. ناتالی در 1925 با وکیلی به نام رمون ساروت ازدواج کرد. در 1941 با اشغال پاریس توسط نازی ها او مجبور شد به طور مخفیانه زندگی کند و از همسرش جدا شود. با پایان جنگ او و همسرش زندگی خود را از سر گرفتند و ناتالی به شکل جدی تری نویسندگی را دنبال کرد.
[ویرایش] سبک
ساروت در داستان های خود همواره به دنبال کشف واقعیت روان شناختی نهفته در ورای مکالمات و رویدادهای روزمره است. عدم استفاده از پیرنگ داستانی محکم و بی توجهی به شخصیت پردازی نوشته های او را دیر فهم و سنگین کرده است. در آثار او بینشی شاعرانه، طنزآمیز و رنجبار از زندگی به چشم می خورد.
[ویرایش] آثار
تعدادی از مهمترین رمان های ناتالی ساروت:
- تصویر مردی ناشناس ( Portrait d’un inconnu)1948
- میوه های زرین les Fruits d'or) ) 1963
- میان مرگ و زندگی (Entre la vie et la mort) 1968
- صدایشان را می شنوید؟ Vous les entendez ?) ) 1972
