گونه‌شناسی زبان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
| زبانشناسی |
| زبانشناسی نظری |
| آواشناسی |
| واج‌شناسی |
| واژه‌شناسی |
| نحو |
| معناشناسی |
| معناشناسی واژگانی |
| سبک‌شناسی |
| تجویز و توصیف |
| کاربردشناسی |
| زبانشناسی کاربردی |
| جامعه‌شناسی زبان |
| زبانشناسی شناخت |
| زبانشناسی تاریخی |
| گونه‌شناسی زبان |
| دستور گشتاری |
| ریشه‌شناسی |
گونه‌شناسی زبان شاخه‌ای از دانش زبانشناسی است. در این شاخه زبانشناسان به مقایسه ویژگی‌های دستوری (مانند چگونگی ساخت فعل یا ترتیب واژه‌ها در جمله) میان زبانهای گوناگون می‌پردازند. پس از این مقایسه‌ها زبانشناسان سعی می‌کنند تا زبانها را برپایه این سنجش‌ها دسته بندی کرده و به گونه‌های گوناگون تقسیم کنند.
دسته بندیهای گونه‌شناسی هیچگونه ارتباطی با دسته بندی ژنتیکی زبان ندارد. در دسته بندی ژنتیکی به خویشاوندی میان زبانها توجه می‌شود و زبانها به خانواده‌هایی مانند هندواروپایی، سامی و آلتائی تقسیم می‌شوند. ولی در گونه‌شناسی مثلآ زبانهای دراویدی (بومی هند)، ترکی، بانتو (افریقا) و سومری بخاطر داشتن ویژگی هماهنگ در یک مورد خاص دستوری در یک گونه قرار داده می‌شوند.
