ბარამიძე, ალექსანდრე
ვიკიპედიიდან
ალექსანდრე გიორგის ძე ბარამიძე (* 27 მარტი/9 აპრილი, 1902, სოფ. ჯუნჯუათი, ახლანდელი ლანჩხუთის რაიონი ― † 30 დეკემბერი, 1994, თბილისი) ქართველი ლიტერატურათმცოდნე. ფილოლოგიის მეცნიერების დოქტორი (1936), პროფესორი, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსი (1960), მეცნიერების დამსახურებული მოღვაწე (1966).
[რედაქტირება] ბიოგრაფია
დაამთავრა თსუ ფილოლოგიის ფაკულტეტი (1925). 1962-1970 წლებში იყო თსუ-ს ძველი ქართული ლიტერატურის ისტორიის კათედრის გამგე. 1966 წლიდან საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ისტორიის ინსტიტუტის დირექტორია. მეცნიერული მოღვაწეობა დაიწყო 1925 წლიდან. მისი კვლევის ობიექტია უპირატესად XI-XVIII საუკუნეების ქართული საერო მწერლობა. მნიშვნელოვანი გამოკვლევები მიუძღვნა შოთა რუსთაველს, ჩახრუხაძეს, შავთელს, თეიმურაზ I-ის, სულხან-საბა ორბელიანს, დავით გურამიშვილს, ბესიკსა და სხვებს. მან ერთ-ერთმა პირველმა გაარკვია "ამირანდარეჯანიანის" ორიგინალობის საკითხი, "რუსუდანიანის" ლიტერატურული წყაროები. იკვლევდა ქართულ-სპარსული ლიტერატურის ურთიერთობებს. ბარამიძეს წვლილი მიუძღვია "ვისრამიანის" ქართულ თარგმანისა და "შაჰნამეს" ქართული ვერსიების თავისებურებათა გარკვევაში. დაწერილი აქვს ფუნდამენტური ნაშრომი "ქილილა და დამანას" ქართული ვერსიების შესახებ. მონოგრაფიული სისრულით გამოირჩევა ბარამიძის ნაშრომი "შოთა რუსთაველი და მისი პოემა" (1966). აკადემიკოს კ. კეკელიძესთან ერთად ავტორია ძველი ქართული მწერლობის ისტორიის სრული კურსისა. დაჯილდოებულია ლენინის ორდენით, "საპატიო ნიშნის" ორდენით და მედლებით. მიღებული აქვს ი. ჯავახიშვილის, კ. კეკელიძის და ი. ჭავჭავაძის სახელობის პრემიები. დაკრძალულია დიდუბის პანთეონში.
