Aristide Briand
Van Wikipedia
Aristide Briand (28 maart 1862, Nantes - 7 maart 1932, Parijs) was een Frans staatsman. Na zijn jeugd ging hij rechten studeren. Al snel ging hij zich met politiek bezig houden. Zo schreef hij bijvoorbeeld voor de anarchistische krant Le Peuple, en leidde later verschillende kranten (La Lanterne, Petite Republique, L'Humanité) en vanaf 1894 was hij een van de leiders van de Franse Socialistische Partij.
Aristide Briand was sinds 1902 onafgebroken parlementslid. Grote bekendheid verwierf hij met zijn bijdrage aan de wetgeving over de scheiding tussen kerk en staat (1904/1905). In 1906 werd hij minister van cultuur en brak hij met de Socialistische Partij; hij beschouwt zich daarna als republikein-socialist en nam een positie in tussen links en rechts in de Franse politiek. Tussen 1909-1911, in 1913, 1915-1917, 1921-1922, 1925-1926 en in 1929 was hij minister-president van Frankrijk. In de periode 1921/1922 en 1925-1932 leidde hij bovendien het ministerie van Buitenlandse Zaken, waar hij de politiek van de Frans-Duitse toenadering vormgaf.
In 1926 kreeg Briand de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn inspanningen voor het Verdrag van Locarno in 1925, samen met de Britse minister van Buitenlandse Zaken Austen Chamberlain en de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Gustav Stresemann.
Tegenwoordig wordt Aristide Briand gezien als een van de eerste politici die naar een gezamenlijk Europa streefden. In 1928 kwam het Briand-Kellogg Pact tot stand waarin oorlog binnen het internationaal recht onrechtmatig verklaard werd. Op 1 januari 1929 gaf Aristide Briand in Genève zijn presentatie over het eerste officiële, gezamenlijke project tussen verschillende Europese landen.
