Automutilatie
Van Wikipedia
Automutilatie is het woord voor zelfbeschadiging of zelfverminking, zoals gebruikt in de geneeskunde in het algemeen en in de psychiatrie en de zorg voor mensen met een verstandelijke handicap in het bijzonder.
De ernst varieert van nauwelijks bemerkbaar (b.v. zich de huid openkrabben bij jeuk) tot gedrag dat leidt tot doofheid, blindheid, amputatie van hele ledematen of de dood. Zelfmoord is nadrukkelijk geen doel bij automutilatie.
Soms is het doel van automutilatie het zichzelf opzettelijk pijn doen. Dit kan op allerlei manieren plaatsvinden zoals in de eigen huid krassen of snijden (deze manieren worden het meest gebruikt), schaven, branden, slaan, met het hoofd tegen de muren bonken, zichzelf schoppen of zelfs in extreme gevallen, giftige middelen drinken of botten breken.
Automutilatie is vaak een symptoom van een psychiatrische aandoening (zoals bijvoorbeeld het borderlinesyndroom), maar dit is niet altijd het geval. De wijze waarop automutilatie plaatsvindt kan meer duidelijkheid geven over de achterliggende redenen. Vaak geldt voor alle vormen van automutilatie, dat zolang deze oorzaak niet is achterhaald, het gedrag blijft bestaan. Toch bestaat er ook zoiets als "restgedrag". Dit is een mildere vorm van automutilatie, die optreedt uit gewoonte.
In Japan is rituele automutilatie een traditie onder de Yakuza als ze hun commandant/bendeleider hebben teleurgesteld. Om hun excuses aan te bieden voor hun gemaakte fout, snijden ze zelf met een mes de bovenste deel van een hun pink af en bieden dat aan hun meerdere aan. Wanneer ze nog een keer een fout maken, moeten ze dit bekopen met hun leven.
Inhoud |
[bewerk] Motivatie
Er kunnen verschillende redenen zijn waarom iemand automutileert:
- Zichzelf willen straffen;
- het kwijt raken van spanningen;
- het omzetten van geestelijke pijn naar lichamelijke pijn;
- het gebruiken van pijn om andere (onaangename) zaken te vergeten;
- mensen uit je omgeving manipuleren
- als onderdeel van initiatieriten bij sommige volkeren;
- om te bewijzen dat je tegen pijn kunt;
- om jezelf een machtsgevoel geven doordat je zelf kan bepalen wanneer je pijn voelt en wanneer niet;
- om het lege gevoel van binnen op te vullen;
- te merken dat je nog leeft;
- gevoelens te uiten die niet op een andere manier geuit kunnen worden;
- uit zelfbescherming, dus om erger te voorkomen;
- als uiting van agressie, de patiënt word er rustig van.
[bewerk] Verslavend effect
Mensen die automutileren kunnen hier moeilijk mee stoppen. Bij het pijnigen van het eigen lichaam komt het verslavende hormoon endorfine vrij. Endorfine is een natuurlijke pijnstiller maar kan ook zorgen voor een gevoel van geluk of euforie. De gewoonte om te automutileren ontstaat vaak geleidelijk en is moeilijk te doorbreken. Deskundige hulpverlening bij dit probleem is sterk aan te raden, maar het is niet altijd mogelijk degene die automutileert te bewegen deze hulp te aanvaarden. Het ontwikkelen van een geestelijke verslaving komt vaak voor bij automutilisten. De drang tot automutilatie wordt getriggerd door de lichamelijke verslaving aan endorfine maar ook vooral door geestelijke verslaving aan emoties die worden opgewekt of worden onderdrukt tijdens de automutilatie. De emoties waaraan de persoon is verslaafd staan in het algemeen in verband met een (mogelijk aanwezige) psychische stoornis.
[bewerk] Geschiedenis van de automutilatie
496-406 v. Chr.: In het toneelstuk van Sophocles vermoordt Oedipus onwetend zijn vader en trouwt met zijn moeder. Nadat zij zelfmoord heeft gepleegd, pakt Oedipus haar broche en steekt hiermee zijn ogen uit.
460-370V.C.: Hippocrates' theorie van de vier lichaamsvochten beweerde dat men zijn “evenwicht kan hervinden door aderlatingen, en zich kon zuiveren door braken, laxeermiddelen of andere drankjes die het lichaam zouden zuiveren”
200V.C.-200N.C.: In India ontwikkelde de hindoeïstische mythologie zich. In één mythe zag Soordas de Heer Krishna. Om het wondermooie beeld te bewaren, verwijderde hij zijn beide ogen. Soordas is dus letterlijk een blinde volgeling.
1e eeuw v. Chr.: Het verhaal van Cybele en Attis is geschreven door de Romeinse dichter Catullus. Nadat hij ontrouw was aan Cybele hakte hij zijn lendenen af met een scherpe vuursteen. Hij werd het voorbeeld voor priesters en andere volgelingen op het festival van ‘de Dag van het Bloed’ op 24 maart.
2e eeuw- 4e eeuw: Bijbelse verwijzingen. Marcus 9:47-48 Mattheüs 6:22-23
11e eeuw: Automutilatie als expressie van het Christelijk geloof werd beoefend door geselmonniken. Vele nonnen en gelovigen uit de Middeleeuwen hongerden zichzelf uit als zuivering, geselden en krasten zichzelf. Zelfs de huidige Rooms Katholieke beweging Opus Dei doet aan zelfkastijding.
Circa 1300: In Marco Polo’s reizen beschrijft hij hoe de Kalief van Bagdad de Christenen bedreigde, door te eisen dat ze met hun geloof een berg moesten verzetten, of anders sterven als ze zich niet wilden bekeren tot de Islam. Een eenogige Cristelijke schoenmaker werd gered omdat hij de tekst van Mattheüs in acht genomen had. Marco Polo gaf als commentaar: "Door deze daad kan je over de voortreffelijkheid van zijn geloof oordelen."
1846: Het eerste onderzoeksrapport over automutilatie werd gepubliceerd. Het beschrijft een weduwe vol schuldgevoel die haar beide ogen had verwijderd.
1886: Een Afrikaanse bosjesmannenfamilie werd tentoongesteld in Berlijn. Vier van de zes familieleden hadden één of meer vingers die geamputeerd waren. Virchow heeft tekeningen gemaakt van hun handen en noteerde dat “bij elke ziekte van welke aard dan ook, het gebruikelijk is dat ze stukken van hun vinger amputeerden, te beginnen bij de pink aan de linkerhand.” Vingeramputaties zijn ook gekoppeld aan rouw bij Afrikaanse stammen. De grootte van de amputatie (hoeveel van de vinger er werd verwijderd) zou de betrokkenheid van de geamputeerde met de overledene aangeven.
1888: De kunstschilder Vincent van Gogh, die boos was op zijn huisgenoot, sneed zijn oorlel af en verzond deze naar een prostituee genaamd Rachel.
1920: In Freud’s theorie van de doodsdrift onttrekt de persoon zich aan menselijk contact en trekt hij zichzelf terug in een narcistische positie. In stilte leidt hij zichzelf naar de dood. Freud benadrukt dat het alleen door de activiteit van de levensdrift is dat de doodsdrift uiterlijk wordt afgebeeld als destructieve impulsen op objecten in de buitenwereld.
1938: Karl Menninger suggereerde dat automutilatie een poging zou kunnen zijn om zichzelf te genezen. Hij schreef: "Lokale zelfdestructie is een vorm van gedeeltelijke zelfmoord om volledige zelfmoord te voorkomen". Menninger heeft dit gedrag in vier categorieën ingedeeld: neurotisch, psychotisch, organisch en religieus.
1960: Eeuwen lang werd traditionele insnijding onder de Bangwastam in Afrika uitgevoerd om schoonheid te verhogen en de sociale status aan te geven. Het had ook medische doeleinden. Een ster gesneden in de huid boven de lever zou hepatitis voorkomen, en insnijdingen over het hele lichaam zou iemand bevrijden van geesten. Aan deze traditie werd een einde gemaakt in 1960.
1983:De interesse van de moderne psychiatrie voor automutilatie werd gekenmerkt door een verhandeling van Pattison en Kahan in 1983. Op basis van 56 gepubliceerde rapporten deelden Pattison en Kahan automutilatie in op basis van dodelijkheid, methode en herhaling. Ze stelden een kaart op waarmee alle automutilatiegedragingen ingedeeld konden worden.
1990: Een wereldwijd geaccepteerde indeling van automutilatie werd opgesteld door Favazza en Rosenthal, voorgesteld in het boek: “Bodies Under Siege” (1996).
