Dalit

Van Wikipedia

Dalit is de naam die mensen die buiten het kastenstelsel van de hindoecultuur zijn gesloten zichzelf hebben gegeven.

Het gaat om een groep van ruim 260 miljoen mensen, die leven in India, Bangladesh, Nepal, Pakistan en Sri Lanka. Ze zijn letterlijk en figuurlijk 'onaanraakbaar' en staan ook bekend als paria's.

Officieel worden ze in India 'scheduled castes' genoemd. Mahatma Gandhi sprak graag van 'harijan', dat betekent door God bemind. De naam 'dalit' is afgeleid van het Sanskriet 'dal'. Dit woord betekent gebroken, uitgesloten, ontrecht. De dalits zien daarom in hun naam een geuzennaam die hen oproept om te strijden voor hun politieke en economische rechten en voor maatschappelijke erkenning.

Het kastenstelsel is een ruim 2000 jaar oud systeem, dat mensen verdeelt in verschillende groepen. Deze groepen hebben een bepaalde positie in de maatschappij. Bovendien zijn er aan de kasten bepaalde rechten en plichten verbonden. Het kastenstelsel is gebaseerd op het idee dat niet ieder mens gelijk is. Deze ongelijkheid wordt verklaard door te suggereren dat sommige groepen minder rein zijn dan anderen. Er bestonden vier groepen:

priesters en bestuurders;
officieren en ambtenaren;
handelaren;
boeren.

De Dalits vielen buiten deze indeling; ze waren kasteloos. Ze mochten niet door leden van de kasten worden benaderd. Een belangrijk gegeven van het kastenstelsel is dat kasten erfelijk zijn. Voor ieder kind wordt al voor de geboorte bepaald welke positie hij of zij zal hebben in de maatschappij.

Dalits doen het smerigste werk voor het laagste loon, zoals het opruimen van dode mensen en dieren, het ontstoppen van riolen, het schoonmaken van toiletten en het wassen van kleren die zijn bevuild met bloed of uitwerpselen.

Omdat Dalits onrein zouden zijn, moeten ze buiten het dorp wonen. Ze mogen geen gebuik maken van de dorpspomp en er zijn voor hen vaak aparte kopjes bij theestalletjes. Leden van andere kasten willen niets aanraken waar een Dalit aan heeft gezeten.

Kastendiscriminatie is na de onafhankelijkheid van India formeel verboden. Het kastenstelsel bestaat in de praktijk echter nog steeds. Dalits worden nog altijd buitengesloten en vernederd. Soms worden ze zelfs gelyncht of gemolesteerd.

De staat India heeft programma's voor de verheffing van deze mensen: het reservatiebeleid. Door positieve discriminatie worden Dalits benoemd tot ambtenaren. Zij kunnen hun kinderen een schoolopleiding geven en zo zouden ze moeten worden opgenomen in de maatschappij. Maar in de praktijk wordt ook Dalits in betere posities regelmatig te verstaan gegeven, dat ze maar onaanraakbaren zijn. Bovendien geldt het reservatiebeleid alleen voor overheidsfuncties. In de private sector hebben Dalits nog steeds minder kansen op werk.

Het oplossen van kastendiscriminatie wordt bemoeilijkt doordat overheden het bestaan van het probleem ontkennen.

Dalits hebben zich de afgelopen jaren zowel in Zuid-Azië als internationaal georganiseerd binnen het International Dalit Solidarity Network (IDSN). Binnen dit netwerk hebben zij kastendiscriminatie op de agenda van de Europese Unie en de Verenigde Naties gezet. Het Dalit Netwerk Nederland maakt onderdeel uit van dit internationale netwerk.

[bewerk] De positie van de Dalit-vrouwen

Dalit-vrouwen worden gezien als een afhankelijk aanhangsel van de man. In alle lagen van de samenleving blijft het voor de vrouwen moeilijk een zelfstandig bestaan op te bouwen. Het onderdanige gedrag van de echtgenote garandeert de eer van de man.

Dalit-vrouwen zijn driemaal onderdrukt: ten eerste als armen, ten tweede als vrouwen en ten derde als Dalits. Aanranding en verkrachting van Dalit-vrouwen en meisjes is op het Indiase platteland orde van de dag.

Vooral mannen uit hogere kasten beschouwen de werkende vrouwen als vrije buit. Het idee is dat Dalits geen beschikking over hun eigen leven en lichaam hebben, maar altijd en op alle denkbare manieren hogere kasten moeten bedienen. Ook binnen de Dalit gemeenschap zelf is geweld tegen vrouwen een groot probleem.

De meest extreme vorm van uitbuiting van Dalit-vrouwen is het systeem van tempelprostitutie. De prostituees, jogonis, worden op jongere leeftijd door een oudere prostituee ingewijd. Bij bepaalde feesten hebben jogonis een rituele functie. Zij worden dan gedwongen tot zeer vernederende praktijken zoals het bijna naakt voor het hele dorp te moeten dansen. In grote steden is weinig tempelprostitutie, maar handel van Dalit-vrouwen voor commerciële prostitutie is een business in opkomst.

Straffeloosheid van geweld tegen Dalit vrouwen houdt dit geweld in stand. Vrouwen die aangifte willen doen worden vaak wegestuurd door politieambtenaren, die vrijwel altijd van een hogere kaste zijn.

Dalit vrouwen komen steeds sterker op voor hun rechten. Er zijn veel organisaties van Dalit vrouwen, zoals de organisatie CaRDS (Community and Rural development Society).

De bekendste strijdster voor de rechten van Dalit vrouwen is Ruth Manorama. Zij won in 2006 de Right Livelihood Award, de alternatieve Nobelprijs.

In 2006 vond de eerste internationale conferentie over de rechten van Dalit vrouwen plaats in het Stadhuis van Den Haag, op uitnodiging van Burgemeester Deetman.