Droogmakerij

Van Wikipedia

Een droogmakerij is een bemalen gebied (polder) dat van oorsprong een meer of ander groot open water was. Aangezien een droogmakerij volledig naar menselijk inzicht kon worden ingericht, is het een ultieme vorm van een cultuurlandschap.

Droogmakerijen komen in veel verschillende landen voor, maar nergens zoveel als in Nederland. Naar oppervlakte liggen 95% van alle Europese droogmakerijen in Nederland. Nederlandse ingenieurs zijn ook bij de totstandkoming van veel buitenlanse droogmakerijen betrokken geweest. De droogmakerij als landschapstype wordt in Nederland doorgaans niet erg hoog gewaardeerd, vooral vanwege de eentonigheid van het landschap. Internationaal is er echter zeer veel bewondering en belangstelling voor.

De oudste Hollandse droogmakerijen dateren van de eerste helft van de zestiende eeuw. Het betreft in die tijd kleine meertjes in Noord-Holland die experimenteel worden drooggelegd. De eerste grote droogmakerij, de Zijpe, valt aan het einde van de zestiende eeuw droog. Bekender zijn echter de zeventiende-eeuwse en latere droogmakerijen, waarvan de Beemster (1608-1612) de eerste belangrijke was. Deze polder staat sinds 1999 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Lange tijd was de belangrijkste reden en motivatie voor het droogmaken van meren en plassen het tekort aan landbouwgrond, zeker in het westen van Nederland. De jongste droogmakerijen in Flevoland hebben echter ook een belangrijke woonfunctie (als ontlasting van de drukke Randstad) en een natuur- en recreatiefunctie gekregen. Bij de regelmatig heroplaaiende discussie over het alsnog inpolderen van het Markermeer tot de Markerwaard speelt de landbouwfunctie geen enkele rol meer en draait het uitsluitend om het herbergen van woon-, natuur- en recreatiefuncties, of om het vinden van een geschikte nieuwe locatie voor een nationale luchthaven.

Zie ook: Noordhollandse droogmakerij