John Milton

Van Wikipedia

John Milton

John Milton (9 december 1608 – 8 november 1674) was een Engels dichter, het meest bekend vanwege zijn werk Paradise Lost (in blanke verzen). Hij geldt als één van de belangrijkste schrijvers uit de Engelse literatuurgeschiedenis. Milton was een leider in de Puriteinse beweging en minister voor vreemde talen in de regering van Oliver Cromwell. Hij schreef talloze pamfletten om het Puritanisme en Cromwells regering te steunen.

Milton werd uiteindelijk blind, iets waar hij in het sonnet "On his Blindness" ("Over zijn blindheid") over dichtte.

Milton werd sterk beïnvloed door eerdere epische dichters zoals de Romeinse dichter Vergilius, Dante, Geoffrey Chaucer en Edmund Spenser. Miltons Paradise Lost is het laatste grote epische gedicht in de Engelse poëzie.

[bewerk] Chronologie

(De onderstaande tekst is gebaseerd op die op de Engelse versie van deze Wikipedia-pagina. Daar staat vermeld dat de tekst afkomstig is uit de "Schaff-Herzog Encyclopedia of Religion" uit 1911.)

Milton was de zoon van een Puriteinse schrijver en genoot onderwijs op de St. Paul's School in Londen en aan Christ's College in Cambridge (1625-1632). Al in Cambridge schreef hij enkele goede gedichten, zoals op eenentwintigjarige leeftijd Ode on the Morning of Christ's Nativity ("Ode op Kerstochtend").

Hij was oorspronkelijk voorbestemd tot een loopbaan als priester, maar vanwege zijn onafhankelijke geest gaf hij "de voorkeur aan een onschuldig zwijgen boven het heilige ambt gekocht en begonnen met onderdanigheid en meineed" ("prefer a blameless silence before the sacred office of speaking bought and begun with servitude and forswearing"). Hij bracht vijf rustige jaren door met lezen en schrijven in Horton in Buckinghamshire. In deze periode schreef hij L'Allegro, Íl Penseroso, Arcades, Comus en Lycidas, die allemaal de verheven geest van zijn religieuze overtuigingen uitdragen.

In 1638 en 1639 reisde hij over het vasteland van Europa en kwam hij in contact met mannen als Grotius, Galileo en Lucas Holete, maar de uitbraak van de Engelse Burgeroorlog deed hem naar huis terugkeren. De daaropvolgende twintig jaar wijdde hij bijna geheel aan zijn werk voor de Puriteinse zaak.

In 1641 en 1642 verschenen zijn tractaten Of Reformation touching Church Discipline in England, Prelatical Episcopacy, de twee verdedigingen van Smectymnuus, en The Reason of Church Government Urged against Prelaty. Met zijn grote welbespraaktheid en kennis van de kerkelijke geschiedenis deelde hij zware klappen uit aan de intolerante top van de Church of England.

Het mislukken van zijn huwelijk met een dochter van een koningsgezinde edelman uit Oxfordshire - ze verliet hem binnen een maand - zette Milton er toe aan om vier tractaten over echtscheiding te schrijven. Het eerste heette The Doctrine and Discipline of Divorce, waarin hij de Engelse huwelijkswetten aanviel, die volgens hem vrijwel hetzelfde waren als de middeleeuwse katholieke wetten, en waarin hij echtscheiding op grond van onverenigbaarheid van karakters en onvruchtbaarheid goedkeurde.

Na contacten met Hartlib en Comenius schreef hij in 1644 het korte stuk Education, waarin hij aandrong op hervorming van de universiteiten. In hetzelfde jaar kwam Areopagitica, a Speech for the Liberty of Unlicensed Printing uit, zijn populairste proza-werk.

In The Tenure of Kings and Magistrates uit 1649 betuigde hij zijn steun aan het Gemenebest, waarvan hij "Latin secretary" ("Minister van Latijn") werd. Uit hoofde van deze functie schreef hij Eikonoklastes (1649), als antwoord op Eikon basilike, dat soms wordt toegeschreven aan koning Karel I. Ook schreef hij het eerste Pro populo Anglicano defensio (1651), tegen Salmasius, en in 1654 het Defensio secunda en Pro se defensio.

Zijn beheersing van het Latijn was van groot nut voor de uitwisseling van documenten in die taal tussen Cromwells regering en het continent.

Miltons harde werken kostte hem zijn gezichtsvermogen, maar hij bleef tot de Restauration van Karel II in functie. Daarna trok hij zich gedesillusioneerd terug om zich weer aan de poëzie te wijden. Uit deze periode stamt het werk dat hem algemene roem bracht, Paradise Lost (1667). Daarna volgden het veel mindere Paradise Regained en Samson Agonistes (1671).

Miltons religieuze opvattingen, die gedeeltelijk tot uitdrukking kwamen in de al genoemde tractaten en in Civil Power in Ecclesiastical Causes en Considerations touching the Likeliest Means to Remove Hirelings out of the Church (1659), komen vooral naar voren in zijn De doctrine Christiana. Het lang verloren gewaande manuscript hiervan werd pas in 1823 ontdekt.

Zijn gezichtspunt is volledig subjectief en individualistisch; zijn geloof was afgeleid van de Bijbel in plaats van van de door mensen geschapen tradities. Daarom is het dan ook niet verwonderlijk dat Milton afwijkende opvattingen had over bijvoorbeeld de Heilige Drie-eenheid, het ontstaan van de wereld en meer praktische zaken als het huwelijk.

Zijn werk is niet zozeer een complete, wetenschappelijke analyse in de moderne zin des woords, als wel een uiteenzetting van een heldere en universele manier om de Bijbel te (leren) lezen.

De protestantse individualist en idealist Milton kondigde in veel opzichten een nieuwe tijd aan, maar hij was ook een typische aanhanger van de revolutionaire opvattingen waaraan hij het grootste deel van zijn leven besteedde.