Junkers Ju 390
Van Wikipedia
 |
|
|
|
|
|---|---|
| Rol: | Transportvliegtuig/bommenwerper |
| Bemanning: | 10 |
| Varianten: | Ju 390B, Ju 390C |
| Stukprijs: | {{{Prijs}}} |
| Status | |
| Eerste vlucht: | 20 oktober 1943 |
| Aantal gebouwd: | |
| Gebruik: | Duitsland (1943-1944[1]) |
| Afmetingen | |
| Lengte: | 34,20 m |
| Hoogte: | 6,89 m |
| Spanwijdte: | 50,30 m |
| Vleugeloppervlak: | 254 m² |
| Gewicht | |
| Leeggewicht: | 39500 kg |
| Brandstofgewicht: | {{{Brandstof}}} kg |
| Wapenlast: | {{{Wapengewicht}}} kg |
| Startgewicht: | 53112 kg |
| Max. gewicht: | 75500 kg |
| Laadvermogen: | {{{Laadvermogen}}} |
| Krachtbron | |
| Motor(en): | 6x BMW 801D radiaalmotoren |
| Propeller(s): | {{{Propeller}}} |
| Stuwkracht: | {{{Stuwkracht}}} kN |
| Vermogen: | 7500 kW |
| Prestaties | |
| Kruissnelheid: | {{{Kruissnelheid}}} |
| Topsnelheid: | 505 |
| Klimsnelheid: | m/s |
| Vliegbereik: | {{{Bereik}}} km |
| Actieradius: | 9700 km |
| Dienstplafond: | 6000 m |
| Bewapening | |
| Boordgeschut: | 2x 20 mm MG 151/20 kannonnen in geschutskoepels, 1 x 20 mm MG 151/20 in de staart,2x 13 mm MG 131 machinegeweer bediend door deurschutters, 2x 13 mm MG 131 in een gondel |
| Ophangpunten: | {{{Ophangpunten}}} |
| Bommen: | 22500 kg |
| Raketten: | |
| Luchtvaartportaal | |
De Junkers Ju 390 was een afgeleide variant van de Junkers Ju 290 met een vergrote actieradius. Het toestel was bedoeld als zwaar transportvliegtuig, maritiem patrouillevliegtuig (MPA) en als bommenwerper. Het ontwerp werd geselecteerd voor het afgelaste Amerika Bomber project.
Twee prototypes werden gebouwd door het toevoegen van een extra paar vleugelsegmenten in de vleugel van de Ju 290 en het toevoegen van nieuwe secties in de romp van dat toestel (om deze langer te maken). Het resultaat van dit project vloog voor de eerste maal op 20 oktober 1943 en voldeed goed aan de gestelde eisen. Ditresulteerde in een order voor 26 van deze vliegtuigen, die werden aangeduid met Ju 390A-1. Geen enkel toestel was bij het afblazen van het project halverwege 1944 gebouwd. Samen met dit project stierf ook de productie van de Ju 290 een stille dood.
De MPA en de bommenwerper zouden worden aangeduid als respectievelijk de Ju 390B en Ju 390C. Het is goedwel mogelijk dat de Ju 390C een mogelijkheid had om de Messerschmitt Me 328 "parasiet" te vervoeren voor zelfverdediging. Mogelijk zijn ook enkele testvluchten van het geleide anti-schipwapen Fritz X met dit toestel uitgevoerd.
[bewerk] Mogelijke vlucht naar New York in 1944
Er wordt hevig gespeculeerd dat in januari 1944, een Ju 390 prototype een trans-atlantische vlucht uitvoerde van Mont-de-Marsan (nabij Bordeaux) tot op ongeveer 20 km voor de kust van de Verenigde Staten en terug. Critici claimen dat de betreffende groep FAGr.5 (Fernaufklärungsgruppe 5) nooit een dergelijke vlucht heeft uitgevoerd. Supporters van de claim voeren aan dat de enige link tussen FAGr.5 en de vlucht naar New York het gezamenlijk gebruik van het vliegveld Mont-de-Marsan was en dat de aantoonbaarheid van een dergelijke vlucht tegenwoordig niet meer te bewijzen valt omdat de dagboeken van de eenheid zoek zijn gerkaakt in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. Als zo'n vlucht inderdaad is uitgevoerd hoeft deze natuurlijk niets met de eenheid FAGr.5 te maken te hebben.
Omdat de vliegduur van de Ju 390 maximaal 32 uur bedraagt, kan een vlucht theoretisch door dit type worden uitgevoerd. Er is een gebrek aan bewijs dat een dergelijke vlucht ooit heeft plaats gevonden. Luchtvaarthistoricus Horst Zoeller claimt dat de vlucht is opgenomen in de bedrijfjournaals van Junkers.
Critici hebben ook gewezen op de vaagheid van de positie van het vliegtuig ten tijde van de vlucht. Ze trekken zelfs de datum van de eerste vlucht in twijfel. De meest bekende (mogelijk ook de eerste) publicatie van de claim in het Engels was het boek Warplanes of the Third Reich uit 1970. Het betreffende boek is geschreven door William Green. Hierin schreef hij dat de Ju 390 vloog naar "een punt op ongeveer 12 mijl van de Amerikaanse kust, ten noorden van New York". Critici voeren aan dat de vaagheid van de details en het gebrek aan ondersteunend bewijs dit een typisch voorbeeld is van een urban legend.
Critici nemen aan dat in die tijd een vliegtuig boven delen van het vaste land (in dit geval Massachusetts) moesten overvliegen om een "fix" (dit betekent een juiste plaatsbepaling) te krijgen op hun locatie, iets wat het toestel kwetsbaar maakte naar een radarstation of kon worden waargenomen door een bemande uitkijkpost. Het toestel is echter door beiden niet waargenomen. Als de deelstaat New York werd bedoeld, zou het vliegtuig dichter in de richting van Boston moeten vliegen. Aanvullend vragen critici zich af waarom niet aan deze stad werd gerefereerd om een "fix" te krijgen, en hoe het mogelijk was dat de bemanning op ze zo'n nauwkeurige "fix" maakte.
De steuners van de theorie beargumenteren dat de bemanning een nauwkeurige "fix" zou hebben kunnen maken met een publiek radiostation dat aan het uitzenden was. Zodoende behoefde de Ju 390 nooit Massachusetts te overvliegen om een "fix" te krijgen. Zij zeggen dat er geen reden is waarom de stad New York niet direct vanuit zee kan worden aangevlogen.
Supporters van de claim zeggen bovendien dat de missie was bedoeld om één enkele bom naar de stad New York te vervoeren. Een dergelijk wapen betekende dat het in ontwiokkeling zijnde atoomwapen kon worden ingezet. Japan en Duitsland gebruikten op dat moment het "Harteck Process" van uraniumgascentrifuges. Duitsland verscheepte in 1944 zowel uraniumerts als centrifuges naar Japan via onderzeeboten.
Aanhangers van de vlucht naar New York zeggen dat de missie zo stil werd gehouden dat de Amerikaanse overheid geen extra maatregelen trof en dat de zeer geheime aard van deze vlucht is dat dit nooit in het logboek van de eenheid FAGr.5 is opgenomen. Ook maken de aanhangers van de theorie op dat het toestel naast FAGr.5 is testgevlogen door de geheime eenheid Kampfgeschwader 200 en door testpiloten van Junkers in het Rijksprotectoraat Bohemen en Moravië.
Na de oorlog gaf de Minister van Bewapening Albert Speer in een interview voor het schrijven van een boek door James P O'Donnell toe dat een Ju 390, gevlogen door testpiloten van Junkers, via een poolroute naar Japan zijn gevlogen. Deze vond plaats in 1944.
