Palmyra (Syrië)
Van Wikipedia
Palmyra of Tadmur, bijgenaamd Stad van Duizend Zuilen, is de belangrijkste bezienswaardigheid van Syrië.
Deze oase op de zijderoute werd steenrijk doordat de inwoners reizende handelaren bescherming boden tegen overvallen van bedoeïenen. Zelf noemden ze hun stad Tadmoor (wonder of mirakel).
De geschiedenis van de stad gaat terug tot het tweede millennium voor Christus. Hij werd door Alexander de Grote veroverd en na zijn dood bij het koninkrijk der Seleuciden gevoegd.
Toen de rijke oase, gelegen tussen de Romeinse provincie Syrië en Mesopotamië, rond 30 v. Chr. de aandacht trok van de Romeinen, noemden zij het Palmyra (stad van de palmbomen). Lange tijd diende het als een bufferzone tussen Syrië en de vijandige Parthen. In 30 werd het door Germanicus bij de provincie Syrië ingelijfd. Tegen het einde van de 2e eeuw, onder Septimius Severus, krijgt Palmyra de status van Romeinse kolonie en werd het geregeerd door koningen die de naam "Septimius" voor hun eigen Arameese naam plaatsten.
Van 260 tot 267 bewees de toenmalige koning van Palmyra, Septimius Odaenathus zijn bondgenoot, de Romeinse keizer Gallienus, enorme diensten door o.a. in 260 de Perzen van Romeins grondgebied te verdrijven en Mesopotamië voor de Romeinen te heroveren, en in 266 een van de grootste Romeinse vijanden, koning Sapor I, te verslaan. Het bondgenootschap sloeg echter om in vijandschap nadat in 267 de koning en zijn zoon werden vergiftigd. De ambitieuze koningin Zenobia, die haar man Odaenathus opvolgde en Gallienus verdacht van de moord op haar man, bestreed de Romeinen tot in Egypte. Zij moest uiteindelijk het onderspit delven en het gevolg was dat het machtige Palmyra werd verwoest.
Onder keizer Diocletianus werd rond 300 een nieuwe stadsmuur gebouwd. In 324 nam de toenmalige bisschop van Palmyra, Marinus, deel aan het Concilie van Nicaea. Palmyra werd in 634 veroverd door de moslims, waarna op het grondgebied van de antieke stad een Arabische nederzetting werd gesticht. Pas rond 800 verliet het merendeel van de bevolking het gebied. De achterblijvers trokken zich terug binnen de muren van de tempel van Bell.
Aan de ruïnes is nog te zien hoe groots deze woestijnstad was: van de tempel van Bell, gewijd aan de god Baäl, tot de zuilengang (colonnade) van 1,2 kilometer lang. Hiermee wilde Palmyra de colonnade van Apamea (Syrië) naar de kroon steken. Maar die is langer: ruim 1,8 kilometer.
| {{{afb_links}}} | Werelderfgoed in Syrië |  |
{{{afb_groot}}} |
|---|---|---|---|
|
Aleppo · Bosra· Damascus · Kasteel van Saladin · Krak des Chevaliers · Palmyra (Syrië) |
|||
