Pieter de Decker
Van Wikipedia
Pieter (Pierre Jacques François) De Decker (Zele, 1812 - Brussel, 4 januari 1891) was een Belgisch politicus en auteur.
Hij werd opgevoed in een jezuïetenschool, studeerde rechten in Parijs en werd journalist bij de Revue de Bruxelles. In 1839 werd hij verkozen tot volksvertegenwoordiger voor de Katholieke Partij, waar hij een reputatie als groot redenaar verwierf. Hij bleef volksvertegenwoordiger van 1839 tot 1866.
Van 1855 tot 1857 was hij minister van binnenlandse zaken en hoofd van de laatste unionistische regering van België. Hij zocht met behulp van gematigden van de katholieke en van de Liberale Partij naar een oplossing in het onderwijs en andere dossiers die België verdeelden, maar faalde.
In 1866 verliet hij de politiek en ging in zaken, met desastreuze gevolgen. Hij raakte betrokken in financiële speculaties die hem zijn goede naam en zijn fortuin kostten, en, alhoewel nooit bewezen is dat hij niet meer dan het slachtoffer was van ongure elementen, was de kritiek op zijn benoeming tot gouverneur van de provincie Limburg in 1871 zo groot, dat hij moest aftreden. Ook de toenmalige minister van binnenlandse zaken, Joseph Kervyn de Lettenhove moest mede aftreden.
De Decker, die ook lid was van de Belgische academie, schreef verscheidene historische en andere boeken.
| Belgische premiers | ||
| Voorganger: |
Regering-de Decker (1855-1857) | Opvolger: |
| Voorganger: Ferdinand Piercot |
Minister van Binnenlandse Zaken 1855-1857 |
Opvolger: Charles Rogier |
| Voorganger: Theodoor de T'Serclaes de Wommersom |
Provinciegouverneur van Limburg 1871 |
Opvolger: Joseph Bovy |
