Solaris (film 1972)
Van Wikipedia
| Soljaris | |
|---|---|
| Regie | Andrei Tarkovsky |
| Productie | Viacheslav Tarasov |
| Script | Stanislaw Lem |
| Hoofdrollen | Donatas Banionis Natalya Bondarchuk Anatoli Solonitsyn Jüri Järvet |
| Muziek | Eduard Artemyev Vyacheslav Ovchinnikov |
| Cinematografie | Vadim Yusov |
| Distributie | Mosfilm |
| Uitgebracht | 20 maart 1972 |
| Genre | sciencefiction, Drama |
| Lengte | 165 minuten |
| Taal | Duits en Russisch |
| Land | Sovietunie |
| Budget | ca. 1.000.000 RB |
| IMDb-profiel | |
|
|
|
De film Solaris (Russisch: Soljaris) uit 1972 is een Russische sciencefiction film geregisseerd door Andrei Tarkovsky.
[bewerk] Verhaal
In de verre toekomst hebben mensen op de planeet Solaris een nederzetting gebouwd. Dan komt er bericht dat drie wetenschappers van de basis overleden zijn, en hoofdrolspeler Kris Kelvin (gespeeld door Donatas Banionis), een psycholoog, wordt erop uit gestuurd om de wetenschappers te vervangen.
Bij aankomst op de basis blijkt dat deze vervallen en slecht onderhouden is. Bovendien gedragen de twee overlevende geleerden zich vreemd en afstandelijk. Er lijkt een buitenaardse intelligentie te leven in de oceaan van de planeet, want de wetenschappers vertellen van vreemde gebeurtenissen op de basis zeggen dat de oceaan in staat is hun wensen te vervullen. Kris ziet zelf ook mensen op de basis die er niet zouden moeten zijn, en hij hoort vreemde geluiden. Ook wordt duidelijk dat de overleden wetenschappers zelfmoord hebben gepleegd.
Kris loopt vervolgens zijn overleden vrouw Khari (gespeeld door Natalya Bondarchuk) tegen het lijf, en het wordt duidelijk dat deze buitenaardse intelligentie niet mag worden onderschat. Uit ongeloof probeert hij haar eerst te vermoorden, maar dit mislukt. Aanvankelijk lijkt ze slechts een product van zijn herinneringen, maar ze wordt steeds “echter” totdat ze niet meer van echt te onderscheiden is, ondanks het feit dat ze geen herinneringen heeft van de periode vóór haar ‘wederopstanding’. Kris hernieuwt zijn band met haar en begint haar als een echt persoon te behandelen.
De manifestaties lijken een manier van communiceren te zijn van de planeet, wellicht als reactie op een röntgen-scan van de planeet die eerder plaatsvondt. De “bezoekers” zijn gemaakt van neutrino’s en zijn manifestaties van ingebeelde of echte personen uit de geest van de bewoners van de basis.
Aan het einde van de film lijkt Kris terug te keren naar de Aarde, terwijl het ook mogelijk is dat hij binnentreedt in een simulatie van de Aarde zoals die door Solaris wordt gecreëerd.
[bewerk] Achtergrond
Het originele boek van Lem maakt deel uit van een trillogie over communicatie (de gekozen metafoor is het contact met buitenaardse entiteiten). De regisseur van de film neemt echter een pragmatische houding aan: themas zijn de grenzen van het weten (met als subthema's afscheid en verlies van het bekende) en de werkelijkheid achter de werkelijkheid, de subjectiviteit van waarnemingen. In vergelijking met huidige films zijn de dialogen tamelijk ‘droog’, en is de film als geheel langdradig.
Sommingen karakteriseren Solaris als het antwoord op Kubrick’s "2001: A Space Odyssey".
Soderbergh’s remake van Solaris uit 2002 (Solaris (2002))is een stuk korter: 99 minuten. Ondanks deze kortere lengte was de film geen succes – met George Clooney in de hoofdrol werd een sciencefiction actiefilm verwacht en niet een film in Soderbergh’s bedachtzame stijl op basis van Stanislaw Lem’s introspectieve boek.
